ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι παγωμενη, ψυχρη, απομακρη, κλειστη απο τοτε που θυμαμαι τον εαυτο μου.Αδυνατω να ανοιχτω(μονο υπο δικη μου πιεση και αγαρμπα το κατορθωνω).Αδυνατω να νιωσω οικειοτητα και φερομαι αμηχανα, χαζα.Ανεκαθεν ημουν βεβαια χαζη και αφηρημενη στη συναναστροφη μου με τους ανθρωπους και ας εχω κανει τεστ σε ειδικους με αρκετα πανω απο το μεσο ορο αποτελεσματα.Η ευφυια ειναι παντελως ασχετη ομως με το θεμα.Η υπαρξη της η' μη δε σχετιζεται με το κομματι του συναισθηματος.Το γνησιο ενδιαφερον και οχι το επιτηδευμενο συνυπαρχει με το συναισθημα αφου το δευτερο ειναι φυσικη απορροια του πρωτου.Γενικα,προτιμω τη μοναξια και συχνα την επιλεγω.Κανω προσπαθειες να την μετατρεψω σε μοναχικοτητα αλλα ματαια.Ο ανθρωπος ειναι κοινωνικο ον και καθως δεν ανηκω στην τυχερη κατηγορια των αντικοινωνικων,εχω και εγω την αναγκη της συναναστροφης και ας ειναι τοσο επιπονες για τον ψυχισμο μου οι συνεπειες της.Ενσυναισθηση εχω και δεν ειμαι απαθης αλλα οι διαφορες μου με τα 'νορμαλ' ατομα ειναι σημαντικες.Ειναι ολοφανερο οτι ειμαι προβληματικη και δεν μπορω να ανταποκριθω στις κοινωνικες περιστασεις οπως θα επρεπε.Δεν με απασχολει αυτο ομως,με στεναχωρει η απουσια συνδεσης.Ειμαι 22 και δεν εχω δεθει συναισθηματικα ποτε οπως θα επρεπε με ανθρωπους.Δεν με πηραν και τα χρονια αλλα ποναει αυτο το γεγονος.Ποναει γιατι ειχα ανθρωπους γυρω μου παντα που ενιωθαν αυτο που εγω ειμαι ανικανη να νιωσω για να ειναι αμοιβαιο.Ειναι αδικο για αυτους.Τα ενδιαφεροντα μου περιοριζονται το τελευταιο διαστημα σε ατομικες δραστηριοτητες για να ξεχνιεμαι και να μην υποφερω.Ευχομαι να ειμαι αρρωστη τοσα χρονια γιατι μονο ετσι μπορω να ελπιζω στην αλλαγη.Αν αποδειχθει οτι τοσα χρονια ειμαι ψυχολογικα ασταθης και συνειδητα με σαμποταρω,τοτε θα νιωσω ευτυχια.Δεν ξερω γιατι πιεστηκα να ανοιχτω εδω.Ισως ελπιζω να το δει καποιος ψυχολογος και να μου επιβεβαιωσει την υποψια μου.Ευχαριστω οσους διαβασαν το κατεβατο και οποιαδηποτε συμβουλη δεκτη.