Όταν ήμουν παιδάκι, τη δεκαετία του '80, εντυπωσιαζόμουν πολύ απ' τα τραγούδια που ανέφεραν μελλοντικές ημερομηνίες και προσπαθούσα να φανταστώ πώς θα ήταν τότε. Το "Party like it's 1999" του Πρινς, η ατάκα «Λοιπόν να πεις να σου φτιάξουνε τα φρένα, στο χολ θα βρεις τα παπούτσια σου βαμμένα, και μια και θες να πας αλλού, να πας αλλού και ραντεβού... το 2001» απ' τον Τάκη της Αρλέτας, ακόμα και εκείνες οι κραυγές του στυλ, «Πρωτάθλημα θα πάρετε το 2003!» που λέγαμε στο σχολείο, τότε που όλα αυτά ήταν μακρινά, μου δημιουργούσαν έναν παράξενο ενθουσιασμό.
Και προσπαθούσα να σκεφτώ πώς θα ήταν ο πλανήτης και η ζωή μου σχεδόν 20 χρόνια αργότερα, το 2003 ας πούμε, και δεν μπορούσα με τίποτα - το μόνο που ήξερα ήταν πως το 2003 θα ήμουν 25 ετών.
Ακόμα πιο μακρινό σίγουρα μου έμοιαζε το 2016, που στο σίκουελ των Γκοστμπάστερς ("Ghostbusters II", 1989) αναφερόταν ως η ημερομηνία που θα τέλειωνε ο κόσμος...
Όταν είδα την ταινία σε θερινό, στην Έκτη Δημοτικού, αν μου έλεγαν πως στ' αλήθεια θα τελείωνε ο κόσμος το '16, δεν νομίζω να νοιαζόμουν και πολύ. Ήταν τόσο μακριά - δεν ήξερα καν αν θα ζούσα τότε.
Ζω, λοιπόν. Και ευτυχώς, κατά πάσα πιθανότητα, ο εξωγήινος που αποκάλυψε στο Ghostbusters την επικείμενη καταστροφή, έκανε λάθος.
Είδα χτες στην ΕΡΤ3 ένα ωραίο ντοκιμαντέρ για το πώς θα είναι υποθετικά η ζωή όταν δεν θα γερνάμε και θα ζούμε για πάντα. Ελπίζω να τα ξαναπούμε λοιπόν στις υπόλοιπες ημερομηνίες ορόσημα, δηλαδή
το 2525
και (αφού πέρασε το 2003 και το σύνθημα ξεπεράστηκε) ραντεβού το 3003!
Καλή αντάμωση (αρκεί να τη βγάλουμε καθαρή σήμερα)
:)
σχόλια