Έχω παραιτηθεί από οποιαδήποτε προσπάθεια ηθικοπλαστικής επιχειρηματολογίας σχετικά με τα μπουζούκια και τα λουλούδια. Δικά τους είναι τα λεφτά, άλλος τα ξοδεύει πιο λαϊκά άλλος (ας πούμε) πιο εκλεπτυσμένα.
Σ' αυτό το βιντεάκι πάντως που μου έστειλε η Νικολέττα -το σχόλιό της: «Βασίλης Καρράς και Παντελίδης χτες στο έναστρον. Με πολλά λουλούδια!»- πρόσεξα τον τύπο που είναι πρώτο τραπέζι και έχοντας πληρώσει τα μαλλιοκέφαλά του, πετάει λουλούδια στους δύο τραγουδιστές.
Ξεκινάει να πετάει γύρω στα 30'': Η κοπέλα των λουλουδιών του φέρνει με φρενήρεις ρυθμούς δεκάδες πανεράκια, κι αυτός τα εκτοξεύει προς την πίστα, σχεδόν χωρίς να κοιτά, σχεδόν χωρίς να ενδιαφέρεται.
Μου θυμίζει εργάτη σε εργοστάσιο που κάνει τις απαιτούμενες, επαναλαμβανόμενες, αυτοματοποιημένες κινήσεις, μπρος πίσω μπρος πίσω, σα εργαζόμενο ρομπότ που πασχίζει να προλάβει να πετάξει τους δίσκους, για να τελειώνει, να πάει σπίτι του.
Ίσως είναι απλά συνηθισμένος. Στα μοναδικά μπουζούκια που πήγα ποτέ, στην Άντζελα Δημητρίου, ο μετρ μας κέρασε ένα καλαθάκι λουλούδια, και το μοιραστήκαμε τέσσερα άτομα. Κάθε λουλούδι που πετούσαμε το υπολογίζαμε πόσην ώρα που πρέπει να πάει, νιώθαμε σα να πετούσαμε κάτι πολύτιμο, και τα κρατούσαμε για τις κορυφαίες στιγμές της Λαίδης. Κάθε ρίψη μεμονωμένου λουλουδιού ήταν σαν ιεροτελεστία, σα να πετούσαμε ένα πενηντάεύρω τη φορά.
Καμία σχέση με τον απίθανο, άνετο κύριο που -εκπαιδευμένος όπως είναι, και πιθανότατα πλούσιος ή αλλιώς σούπερ σπάταλος- πετά τα πανέρια πέντε πέντε, με πλήρη αδιαφορία και εμφανή απουσία διασκέδασης.
Το βίντεο πάντως κόβεται απότομα, καθώς τα πανέρια συνέχιζαν να έρχονται...
