__________________
1.
Καλημέρα υπέροχη Αμπά. Ο γάμος μου μάλλον θα καταλήξει σε διαζύγιο σύντομα και σκέφτομαι-προετοιμάζομαι για το θέμα του σπιτιού. Το ερώτημα δλδ. ποιος θα κρατήσει το σπίτι που νοικιάζουμε. Εκείνος θέλει να φύγω εγώ και εγώ δε ξέρω τι θέλω (παιδιά δεν έχουμε). Από τη μια ένα νέο σπίτι θα έχει ανανέωση -είμαι αρχιτέκτονας και παλιά τρελαινόμουν να ασχολούμαι με ένα νέο σπίτι- από την άλλη όμως νιώθω τόσο κουρασμένη ψυχικά που δεν καλωσορίζω και τόσο την "αλλαγή σελίδας". Εσύ τί θα μέτραγες για να αποφασίσεις;- ουφ-ουφ-ουφ
Σε περιόδους μεγάλης ψυχικής κούρασης, και είναι βέβαιο ότι περνάς μια τέτοια, συνίσταται η μέθοδος της ελάχιστης προσπάθειας σε συνδυασμό με ικανοποιητική (και όχι μέγιστη) απόδοση. Αυτό σημαίνει ότι το σημαντικό είναι να διατηρήσεις τις δυνάμεις σου, ψυχικές και σωματικές, και να τις φυλάς σαν τα μάτια σου, ιεραρχώντας τες πιο ψηλά από τα πιθανά οφέλη, και όταν λέμε οφέλη, εννοούμε αυτά που θεωρούσες οφέλη πριν μπεις στην συναισθηματική κρίση.
Δηλαδή, το ότι παλιότερα σου άρεσαν τα καινούρια σπίτια δεν είναι λόγος για να μπεις σε ένα καινούριο σπίτι, αν αισθάνεσαι ότι τώρα δεν μπορείς να αντέξεις ψυχικά μια τέτοια αλλαγή. Άλλο το παλιά, άλλο το τώρα – τώρα πρέπει να συντηρήσεις δυνάμεις. Όμως, αν ο σύζυγος σου κάνει τη ζωή δύσκολη και πρέπει να πολεμήσεις για να μείνεις σε αυτό το σπίτι, πρέπει να ζυγίσεις ποια ψυχική φθορά θα είναι λιγότερη: η μετακόμιση, ή η αντιμετώπιση του συζύγου;
__________________
2.
γεια σου αμπα. το πρόβλημα μου ειναι το εξής. εχω μια σχεση πολλων χρόνων.σε καποια φαση χωρισαμε για λιγους μηνες και μετα απο καιρο μου ειπε οτι ειχε κανει κατι με μια. φυσικα και δεν μπορω να πω τιποτα γιατι και ηταν ελευθερος και δεν ειχε εμπειριες περα απο μενα και το θεωρω απολυτα κατανοητο οτι ηθελε να δει πως ειναι να πασ και με αλλη.(δεν ηταν ο λογος χωρισμου).το θεμα μ ειναι το εξης: πως καταπινεισ κατι τετοιο που εσυ επιδιωξες να μαθεισ και το θεωρεισ απολυτα κατανοητο?πως μπορεισ να εξισσοροπησεις τη καρδια με τη λογική?θελω να το διαχειριστω γτ εγω ηθελα να μαθω ουσιαστικα το ηξερα και δε θελω να χαλασω την σχεση μου για κατι που το καταλαβαινω-Σ
Η καρδιά και το μυαλό δεν είναι ανταγωνιστικά κόμματα. Είναι σε απόλυτη συνεργασία. Η καρδιά σου από το μυαλό σου παίρνει εντολές, πάντα, ακόμη και αν δεν το καταλαβαίνεις, ειδικά όταν δεν το καταλαβαίνεις. Οπότε αν νομίζεις ότι η καρδιά σου και το μυαλό σου δεν συμφωνούν μεταξύ τους, αυτό σημαίνει ότι το μυαλό σου δεν λέει αυτό που ισχυρίζεσαι ότι λέει (επειδή ξέρεις ότι αυτό θα έπρεπε να λέει), αλλά πιστεύει κάτι άλλο, που δεν καταλαβαίνεις ή δεν παραδέχεσαι.
Για παράδειγμα – και είναι παράδειγμα, τονίζω – μπορεί να πιστεύεις, με το μυαλό σου, και καθόλου με την καρδιά σου – ότι ο φίλος σου σε πρόδωσε. Ότι αυτό που έκανε είναι απιστία, γιατί αφού τα ξαναφτιάξατε, εξακολουθεί να είναι «δικός σου». Είναι συναισθηματική σκέψη, αλλά παραμένει σκέψη. Μπορεί να είναι διαστρεβλωμένη λογική, αλλά είναι η λογική του εγωισμού και στις σεξουαλικής ζήλειας.
Βρες ποια είναι η λογική πίσω από το συναίσθημα, καταπολέμησε την, και το συναίσθημα θα ακολουθήσει. Ή μην την καταπολεμάς, δέξου την, και το συναίσθημα θα μειωθεί σε ένταση. Παραδέξου όμως τι είναι αυτό που σκέφτεσαι για το θέμα, με το να επιμένεις ότι δεν θα έπρεπε να νιώθεις κάτι αυτό που καταφέρνεις είναι να κλείνεις πιο καλά την πόρτα στις σκέψεις σου.
Πέρα από τα φιλοσοφικά τώρα, για να μιλήσουμε κανονικά: δεν πήγε με άλλη απαραίτητα επειδή έπρεπε σώνει και ντε να δει πώς είναι να πας με άλλη. Δεν είσαι εσύ η αναφορά για ό,τι συμβαίνει. Μπορεί να πήγε με άλλη επειδή του γυάλισε με άλλη, όπως συμβαίνει σε όλο τον κόσμο, κι επιπλέον όταν του γυάλισε, εσύ δεν υπήρχες στη ζωή του. Για να πω την αλήθεια, δυσκολεύομαι να καταλάβω τι είναι αυτό που προσπαθείς να καταπιείς και μάλιστα φοβάσαι ότι «θα χαλάσει τη σχέση σου». Το γεγονός ότι δεν φύλαξε τον εαυτό του για πάντα, μήπως και σε ξανασυναντήσει;
__________________
3.
Βρίσκω τις απαντήσεις σου ειλικρινείς και το εκτιμώ. Μένω εδώ και λίγο καιρό στη Αθήνα, είμαι 27, επαγγελματικά καταξιωμένος, κοινωνικός και γενικά ευχαριστημένος με τη ζωή και οπτιμιστής. Γνώρισα πριν κάποιους μήνες σε άλλη χώρα έναν Έλληνα σε διακοπές, ήταν κάτι δυνατό αλλά της μιας βραδιάς. Ακούγεται σενάριο βιβλίου αλλά όταν μετακόμισα Αθήνα έπεσα πάνω του στην ίδια γειτονιά, είχε μετακομίσει και αυτός. Είμασταν αμέσως μαζί τολμώ να πω τον ερωτεύτηκα σφοδρά. Σε λίγο καιρό, δίμηνο δηλαδή η καθημερινότητα μας έφθειρε. Έδειξε σημάδια ανωριμότητας, εγώ δούλευα πολύ, είναι και πολύ ανασφαλής και για ασήμαντη αφορμή που νόμιζα για απλή διαφωνία τελειώσαμε. Δεν είχε καν το θάρρος να μου το πει. Με πόνεσε αρκετά, πέρασε λίγος καιρός έστειλε κάποια μηνύματα τυπικά. Εγώ ποτέ. Τον θέλω σίγουρα. Υπάρχει λόγος να κάνω κίνηση; Και με έστειλε και έδειξε ανασφάλεια και ανωριμότητα. Να σημειώσω ότι έχω τρομερή αυτοπεποίθηση και δεν περνάω απαρατήρητος. Δεν ξέρω αν μπορώ να τον εμπιστευτώ.- Γιάννης
Γιατί ήθελες να σημειώσεις ότι έχεις τρομερή αυτοπεποίθηση (τρομερή!) και ότι δεν περνάς απαρατήρητος; Για να καταλάβουμε ότι αν ήθελες, θα μπορούσες να βρεις και καλύτερο από αυτόν, οπότε θα του κάνεις και χάρη αν γυρίσεις πίσω; Αυτές οι δηλώσεις προκαλούν αντιπάθεια. Η αυτοπεποίθηση δεν κρύβεται, είναι σαν τα λεφτά. Δεν χρειάζεται να την διαφημίζεις.
Ως συνήθως, δεν είναι λεπτομέρεια το ποια ήταν η «απλή διαφωνία» που για σένα ήταν «αφορμή» για να σε αφήσει και μάλιστα από μήνυμα. Οπωσδήποτε το SMS είναι κατακριτέα μέθοδος, αν και δεν έχει τόση σημασία το τι έγινε, αλλά γιατί διαφέρετε τόσο πολύ για το πόση σημασία έχει αυτό που έγινε. Δεν μπορεί κάτι που για τον έναν είναι λόγος χωρισμού για τον άλλον να είναι απλή διαφωνία. Κάποιος από τους δύο είναι στον κόσμο του, αλλά φυσικά μπορεί να είσαστε και οι δύο. Ο ένας λόγω τρομερής αυτοπεποίθησης, ο άλλος ποιος ξέρει, δεν μας έστειλε ο άλλος την ερώτηση.
Νομίζω ότι είσαστε και οι δύο συγκρατημένοι, ή φοβισμένοι, ή δεν ξέρω τι, και δεν έχετε καταφέρει ακόμα να χτίσετε μια γέφυρα επικοινωνίας. Επίσης μοιάζει σα να μη γνωρίζεστε καλά. Για να βάλεις κάποιον στη ζωή σου, πρέπει να δείξεις και τις αδυναμίες σου, την τρομερή αυτοπεποίθηση κράτα την για τους έξω. Αν δεν θέλεις να το κάνεις αυτό τώρα, ή δεν θέλεις να το κάνεις με τον συγκεκριμένο, εντάξει, αλλά αυτή τη στιγμή το πρόβλημα σου δεν είναι «αν μπορείς να τον εμπιστευτείς» αλλά αν μπορείς να τον γνωρίσεις.
__________________
4.
Χθες το αγορι μου (7μηνες ειμαστε μαζι) μου ειπε, ενω μιλουσαμε με μηνυματα, πως νιωθει οτι εχει κατι σαν καταθλιψη, πως ολα του φταινε και δεν εχει διαθεση για τιποτα. Τον ρωτησα κ ειπε πως ειναι ετσι εδω κ δυο μηνες κ πως στο παρελθον εχει περασει τετοιες φασεις. Ειμαστε 32 και οι δυο και εδω και καιρο εχουμε αρκετα θεματα στη σχεση μας. Εχω αισθηματα γι αυτον και αυτος για μενα. Πως μπορω να τον βοηθησω; Ισως ειναι απλη μελαγχολια, ισως φταιει που δε μπορουμε να τα βρουμε μεταξυ μας κ μαλωνουμε συχνα. Εψαξα στο διαδικτυο και διαβασα αρκετα. Αλλα δε θελω να μεγαλοποιησω το προβλημα αντιδρωντας ισως υπερβολικα. Ποια θα πρεπει να ειναι η σταση μου; Ειναι κλειστος χαρακτηρας και λιγομιλητος. Και μονο που μου ειπε πως νιωθει ετσι ειναι ενα μεγαλο βημα.- Μαρια
Αν έχει ή δεν έχει κατάθλιψη μόνο ειδικός μπορεί να πει, αλλά είτε έχει, είτε δεν έχει, σίγουρα δεν υπάρχει λόγος να ταλαιπωρείται. Πες του ότι δεν χρειάζεται να υποφέρει και να ελπίζει να περάσει αυτό από μόνο του, πολύς κόσμος είναι έτσι, και χάνει χρόνο από τη ζωή του ενώ θα μπορούσε να βελτιωθεί θεαματικά και να προχωρήσει. Ρώτα και βρες έναν ψυχολόγο, και δώσε του το τηλέφωνο, πρότεινε του να τον συνοδέψεις μέχρι εκεί και να τον περιμένεις για να γυρίσετε μαζί. Ας ελπίσουμε ότι θα δεχτεί. Αν δεν θέλει, δεν μπορείς να τον αναγκάσεις.
__________________
5.
Καλησπέρα. Εκτιμώ πολύ τη γνώμη σου και τη γνώμη των περισσότερων σχολιαστών. Είμαι σε αδιέξοδο. Ο εδώ και 13 χρόνια σύζυγός μου αποφάσισε ότι τον καταπιέζω πολύ. Σαν παραδείγματα αναφέρει πράγματα που έχουν γίνει στο παρελθόν και δεν ισχύουν πια. Όμως αυτός τα έχει μαζέψει στο κεφάλι του και δεν το συζητάει καν. Θέλει να μείνουμε μαζί συμβατικά για τα παιδιά. Εγώ δεν το δέχομαι με τίποτε. Πώς να τον αντιμετωπίσω; Τί στάση να κρατήσω; Έχουμε τα θέματά μας αλλά δεν θέλω να χωρίζουμε...τα προβλήματα μας δεν είναι σοβαρά , χαζοπαρανοησεις είναι κυρίως και αυτό γιατί δεν εκφράζει τη γνώμη του σχεδόν ποτέ. Τί να κάνω;
Να σπάσεις με κασμάδες το μπούνκερ που σε περιβάλλει για να δεις τι υπάρχει έξω από τον κόσμο στον οποίο βρίσκεσαι.
Ο άντρας σου – ο ΑΝΤΡΑΣ ΣΟΥ – ο άνθρωπος που σε ξέρει καλά, σου είπε ότι θέλει να χωρίσετε επειδή είσαι καταπιεστική. Να χωρίσετε. Επειδή τον καταπιέζεις. Έγινε κάτι πάρα πολύ σοβαρό, με ένα παράπονο/σχόλιο πολύ βαρύ, κι εσύ το εκμηδενίζεις, και επιπλέον αγνοείς και ακυρώνεις εντελώς τα συναισθήματά του, λες και είναι παιδί και δεν ξέρει τι νιώθει. Στο τέλος κάνεις και ένα σούπερ γύρισμα και αποποιείσαι κάθε συμμετοχή – αυτός φταίει, που δε μιλάει! Σουτ και γκόλ (στα μούτρα ποιανού, δεν ξέρω).
Από φόβο το κάνεις ή λόγω πλαστικοποίησης; Ποιος ξέρει. Ποιος ξέρει και αν έχει δίκιο ο άντρας σου, αλλά δεν είναι (ακόμη) αυτό το θέμα. Το θέμα είναι πώς νιώθει, και πόσο εσύ τον ακυρώνεις. Τα προβλήματα σας για αυτόν είναι πάρα πολύ σοβαρά, και αν δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί είναι για αυτόν τόσο σοβαρά, αν τα καταλαβαίνεις σε βάθος και δεν μπορείς να σεβαστείς ότι γι'αυτόν είναι σοβαρά, αν τα καταλαβαίνεις και δεν μπορείς με τίποτα να δεχτείς ότι για κάποιον μπορεί να είναι σοβαρά, το ρήγμα μεταξύ σας είναι πάρα πολύ μεγάλο.
Η πρόταση του να μείνετε μαζί συμβατικά για τα παιδιά είναι λάθος, και σε αυτό έχεις δίκιο. Δεν ξέρω γιατί το λέει. Μπορεί να μην είναι έτοιμος να ζήσει χωρίς εσένα, τα παιδιά μπορεί να είναι δικαιολογία. Αν καταφέρετε να επικοινωνήσετε, μπορεί να μάθεις.
Επίσης – ότι δεν μιλάει δεν είναι κάτι καινούριο, πάντα έτσι ήταν. Με ποιο τρόπο το είχες λάβει αυτό υπόψη σου αυτά τα δεκατρία χρόνια;
__________________
6.
Αγαπητή α,μπα,
Χθες, διάβασα πως ο Feynman είχε ένα τετράδιο. Στο τετράδιο αυτό έγραφε τι δεν ξέρει και ύστερα απομονωνόταν μέχρι να το μάθει. Προσπάθησα να το κάνω κι εγώ αλλά ούτε καν στο τετράδιο δεν έφτασα. Ξέρω τόσα πολλά που δεν ξέρω (όχι μόνο γενικά αλλά και ως προς το αντικείμενό μου-χημεία) που μόνο η σκέψη μου προκαλεί πονοκέφαλο. Αλλά και ήρεμα να το κοιτάξω, ακόμα και ένα πράγμα που θα θελα τώρα να μάθω θέλει 25 διαλέξεις και έντονο διάβασμα...Μου αρέσει το διάβασμα γι αυτό εξάλλου παραμένω και σε έναν επιστημονικό κλάδο που χρειάζεται συνεχής ενημέρωση αλλά πως αποβάλλω το στρες που σχετίζεται με το αυτό?- επιστημόνισσα
Επιστημόνισσα, χαλάρωσε λίγο, μην παίρνεις τόσο στα σοβαρά τον εαυτό σου. «Κλάδος» και «αντικείμενο», και Feynman, και στρες που σχετίζεται με «αυτό» - με τη χημεία ασχολείσαι, δεν διοικείς το Manhattan Project.
Όλοι οι «κλάδοι» απαιτούν συνεχή ενημέρωση. Και παλαιοντολόγος να ήσουν, θα χρειαζόταν συνεχής ενημέρωση. Αν έφτιαχνες νύχια, θα χρειαζόταν πολύ πιο εντατική ενημέρωση. Και τίποτα να μην σπούδαζες, και σχολείο να μην είχες πάει, πάλι θα έπρεπε να ενημερώνεσαι συνεχώς, αν είσαι άνθρωπος που σκέφτεται και δεν θέλει να τον κοροϊδεύουν και να τον παραπλανούν με υποσχέσεις και ξόρκια. Οπότε την «συνεχή ενημέρωση που απαιτείται» μην την ξαναπείς εκτός οικογενειακών συγκεντρώσεων. Εκεί μπορεί να εντυπωσιάσεις μερικές θειάδες, αλλά στον έξω κόσμο θα προκαλέσεις πολλά χαμόγελα.
Πολύ καλά κάνεις που διαβάζεις τι έκανε ο Feynman, αλλά μέχρι να γίνεις ο Feynman, δεν θα μπορείς να τον φτάσεις, οπότε δεν είναι αξιοπερίεργο που δεν μπορείς να κάνεις ό,τι έκανε αυτός. Φανερά δεν θα μπορέσεις να μάθεις ποτέ ό,τι υπάρχει. Ούτε ο ίδιος ο Feynman δεν το κατάφερε αυτό, οπότε δες τι μπορείς να κάνεις ενώ είσαι ο εαυτός σου. Αυτό το ένα που λες ότι θες 27 διαλέξεις για να το μάθεις, αν πας σε μία, θα έχεις άλλες 26. Ξεκίνα από κάπου, και η γνώση θα σε οδηγήσει. Και μην ξεχνάς ότι ο ολοκληρωμένος άνθρωπος πρέπει να ενημερώνεται για τα πάντα, αλλιώς θα είναι ένας εξειδικευμένος αγράμματος (και αυτή η ενημέρωση πρέπει να είναι συνεχής).
__________________
7.
Αγαπητή μου α μπα, η στήλη σου είναι πάρα πολύ ωραία και με έχει βοηθήσει πολύ! Να σου πω κ γω λίγο το πρόβλημα μου. Ενω θελω να εχω παιδι με τον αντρα μου δεν θέλω να κάνω παιδί μαζί του κ εξηγούμαι: είμαστε μαζί 10 χρόνια, δεν υπάρχουν προβλήματα μεταξύ μας κ όλα καλά. 2-3 χρόνια που συζητάμε για παιδί δεν το παίρνουμε απόφαση γιατί υπάρχουν στην οικογένειά του πολλά σοβαρά κληρονομικά προβλήματα με αποτέλεσμα σχεδόν όλα τα παιδάκια που υπάρχουν στο σόι να έχουν σοβαρά θέματα. Ζώντας από κοντά αυτές τις οικογένειες είμαστε σίγουροι ότι εμείς δεν θα μπορούσαμε να αντέξουμε κάτι τέτοιο, ίσως λόγω αδυναμίας χαρακτηρος ή κ για άλλους λόγους που δεν τους ψάχνω. Σκεφτήκαμε την υιοθεσία αλλά τον δωρητή σπέρματος δεν θέλει να τον ακούσει σαν λύση κ το καταλαβαίνω. Εμένα αυτόν τον καιρό με έχει πιάσει ο διάολος κ σκέφτηκα να πάω με φίλο μου κ αν εγκυμονήσω να το παρουσιάσω σαν δικό του κ ο φίλος να μη μάθει κι αυτός τίποτα. Ηθικά απ όπου κ να το πιάσεις πάω στην κόλαση σε όλες τις θρησκείες κ από κάθε συμπαντική άποψη. Με πιάνουν οι τύψεις κ θεωρώ ότι δεν είναι σωστό, δίκαιο κτλ για κανένα μέρος της ιστορίας, κ μόνο που το σκέφτομαι. ακόμα κ τώρα που γράφω ντρέπομαι. Θα ήθελα να μου πεις εσύ ή οι αναγνώστες αν υπάρχει έστω ένα ηθικό ελαφρυντικό για να το αποτολμήσω, καθώς ψάχνω κάπου να πιαστώ.
Το ελαφρυντικό που ψάχνεις είναι το εξής: έχεις δικαίωμα να θεωρείς την απόκτηση του δικού σου παιδιού ως απαραίτητο στάδιο για την προσωπική σου ολοκλήρωση, οπότε αν δεν μπορείς να το καταφέρεις με τον άντρα που έχεις, πρέπει να χωρίσεις και να βρεις άλλον άντρα, ή να χωρίσεις και να το κάνεις μόνη σου.
Οι δολοπλοκίες και εξωφρενική, πέρα από κάθε ηθικό φράγμα εξαπάτηση, δεν δικαιολογούνται με καμία Παναγία (ή με κανένα Μακαρονοτέρας). Κάπου ξεχνάς ότι το παιδί αυτό θα είναι ένας αυτόνομος άνθρωπος. Δεν είναι ιδιοκτησία σου, για να παίρνεις τέτοιες αποφάσεις στην καμπούρα του.
Τώρα γιατί άφησες δέκα χρόνια να περάσουν, και γιατί δεν ήξερες την στάση του για το ενδεχόμενο δωρητή σπέρματος από πριν, και αν την ήξερες, τι σκεφτόσουν, αυτά είναι μόνο δικά σου λάθη και εσύ πρέπει να τα υποστείς. Όπως και μόνη σου πρέπει να πάρεις το ρίσκο του ενδεχομένου να μην καταφέρεις να κάνεις παιδί, επειδή μπορεί κάτι να πάει στραβά, ή λόγω έλλειψης άλλου συντρόφου.
Παρεμπιπτόντως, αυτό συμβαίνει πιο συχνά απ' όσο πιστεύουμε. Έχουν γίνει δύο έρευνες, μία από το Πανεπιστήμιο του Λίβερπουλ, και μια από ένα άλλο που δεν βρίσκω τώρα, και τα αποτελέσματα λένε ότι σχεδόν το 4% των πατεράδων μεγαλώνουν το παιδί κάποιου άλλου άντρα χωρίς να το ξέρουν. Επίσης, σύμφωνα με τους New York Times, τα τελευταία χρόνια που έχει γίνει πιο εύκολη η εξέταση πατρότητας, ο αριθμός των αντρών που έχουν υποψίες και κάνουν αυτό το τεστ έχει αυξηθεί κατά 64%, και από αυτούς που υποψιάζονται ότι το παιδί δεν είναι δικό τους, το 30% επιβεβαιώνει αυτό που φοβάται.
Αυτές οι πληροφορίες για σένα, αγαπητή αναγνώστρια, που μέσα στην παραζάλη σου πιστεύεις ότι κάτι τέτοιο θα έμενε μυστικό για πάντα.
σχόλια