Για να καταλάβετε: Ήμουν λίγο πάνω από 18 χρονών πριν από 18 χρόνια. Δεν είχα φιληθεί ακόμη (με άτομο του φύλου μου κι επιλογής μου), είχα μόλις φύγει απ' το σπίτι, την Θεσσαλονίκη και την Ελλάδα.
Οι μήνες στο Λονδίνο όπου και σπούδαζα περνούσαν και η ζωή μού έμοιαζε υπέροχη και τεράστια. (Και ήταν).
Ως φαν της Μαντόνα από παιδάκι, περίμενα πώς και πώς το νέο της δίσκο, που έμοιαζε ότι θα ήταν απ' τους καλύτερούς της. Έτρεχα στην βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου, όπου είχα και την πρώτη μου επαφή με το ίντερνετ, για να διαβάσω νέα στη σελίδα της και στα φόρουμ.
Πριν καν βγει ο δίσκος, τις μέρες που έκανε πρεμιέρα το πρώτο single είχα βάλει ξυπνητήρι στις 7 το πρωί και συντονίστηκα με το BBC Radio 1, στο οποίο έγινε η πρεμιέρα του τραγουδιού. Η Madonna είχε πολλά χρόνια να πάει στο Νο1 και ο περισσότερος κόσμος την είχε ξεγράψει, το ίδιο και όλοι οι φίλοι μου. Μου φαινόταν δύσκολο να βγάλει τραγούδι που θα άρεζε σε κάποιον πέρα απ' τους φανατικούς της...
Αλλά εκείνο το πρωί στις 7, στην εκπομπή της Zoe Ball, όταν έπαιξαν το πρώτο τραγούδι του επερχόμενου δίσκου, μου κόπηκε η ανάσα.
«Είναι επειδή είμαι φαν και όλα τα βρίσκω καλά;» αναρωτήθηκα, «ή αυτό το τραγούδι είναι πραγματικά ξεχωριστό;»
Έπρεπε να μάθω. Ζούσα στην εστία του πανεπιστημίου, σε ένα υπέροχο κάμπους γεμάτο φύση, λίμνες και παπάκια. Όρμησα έξω απ' το δωμάτιο κι έτρεξα στο δωμάτιο της Γκρατσιέλλας, της φίλης που είχα γνωρίσει στην εστία μερικούς μήνες νωρίτερα. Στα χέρια μου κρατούσα την κασέτα στην οποία είχα ηχογραφήσει το Frozen απ' το ραδιόφωνο.
«Συγγνώμη που σε ξυπνάω» της είπα, «αλλά πρέπει να ακούσεις αυτό». Καθώς το τραγούδι ξετυλιγόταν, ο εκνευρισμός της που την ξύπνησα στα άγρια χαράματα υποχωρούσε, και οι κόρες των ματιών της διαστέλλονταν. Δεν μιλούσε καθόλου. Κρεμόμουν απ' τα χείλη της, όχι μόνο γιατί δεν ήταν Μαντόνα-φαν αλλά γιατί ήταν απ' τους πιο καλούς γνώστες της καλής μουσικής που ήξερα. Εξαιρετικά ψαγμένη αλλά με αυτί που ξεχώριζε το σουξέ απ' την αντιγραφή. (Καθόλου τυχαία θα γινόταν αργότερα γνωστή ως σκηνοθέτρια μουσικών ντοκιμαντέρ και καναλιών.)
«Λοιπόν» μου είπε όταν το τραγούδι τελείωσε κι εγώ περίμενα την ετυμηγορία της όπως ο βαριά ασθενής τη διάγνωση του γιατρού. «Είναι αριστούργημα!» αναφώνησε. «Σαν να βρίσκεσαι σε βυθισμένο καθεδρικό ναό και να ακούς εξαίσια μουσική. Σίγουρο Νο1!»
Η Γκρατσιέλλα είχε δίκιο. Το τραγούδι πήγε στο Νο1 στην Αγγλία και ήταν το πρώτο της Νο1 απ' το Vogue, μετά από 8 μακρά χρόνια. Κι η Madonna ήρθε στο Λονδίνο και το τραγούδησε στα αποτελέσματα της Λοταρίας του BBC (βίντεο πάνω), το νούμερο ένα σε θεαματικότητα τηλεοπτικό πρόγραμμα - κι εγώ ήμουν κολλημένος στην τηλεόραση του student room της εστίας για να την δω.
Πέρασαν μερικές μέρες, και τότε ήταν που, στις αρχές Μαρτίου του 1998, ο νέος δίσκος ήταν στο δισκοπωλείο της γειτονιάς. (Ούτε λόγος για να τον κατεβάσεις τότε, ίσως δεν μπορούσες καν. Να φανταστείτε είχε ήδη βγει 10 μέρες νωρίτερα στην Ιαπωνία κι όμως ούτε είχε διαρρεύσει στον υπόλοιπο πλανήτη ούτε τίποτα. Το ίντερνετ ήταν ακόμη στην παιδική του ηλικία.)
Είχα διαβάσει τη συνέντευξή της στο Q που έλεγε πως φίλοι της της είπαν πως ο δίσκος ακουγόταν φοβερά με ναρκωτικά, αλλά η ίδια δεν το συνιστούσε. Δεν ήξερα τι ναρκωτικά να πάρω για να τον ακούσω, το μόνο που θα μπορούσα ίσως ήταν χόρτο αλλά δεν βρήκα, κι έτσι εκείνο το πρωί, πάλι ξυπνητήρι νωρίς, τρέξιμο στην κάβα της γειτονιάς για ένα μπουκάλι κρασί, και μετά στο Our Price του Wood Green.
Πήρα το cd κι έτρεξα σπίτι. Άρχισα να πίνω -μόνος μου- το κρασί, ταυτόχρονα αξιοθρήνητος και υπερευτυχισμένος, και πάτησα το play.
Δεν χρειαζόμουν τη γνώμη κάποιου τρίτου για να το καταλάβω: Το άλμπουμ αυτό -που και σήμερα ακούγεται φρέσκο και πειραματικό μαζί, χάρη και στην παραγωγή του William Orbit- ήταν το καλύτερο που είχε βγάλει απ' το Like a Prayer, και ίσως και ακόμα πιο καλό. Δεν ρώτησα κανέναν αν νομίζει ότι θα πάει στο Νο1 (πήγε) κυρίως γιατί δε με ένοιαζε.
Μέθυσα σαν τρελός και ξανάκουσα το δίσκο όσες φορές γινόταν, μέχρι που ήρθε η νύχτα και εξουθενωμένος αλλά βαθιά ικανοποιημένος κοιμήθηκα στο στενό κρεβάτι του μικροσκοπικού μου δωματίου, υποσχόμενος στον εαυτό μου ότι η ζωή θα ήταν υπέροχη και πως όλα τα όνειρά μου θα πραγματοποιούνταν.
Και από εκείνη τη νύχτα, που την θυμάμαι σχεδόν σα να ήταν χτες, συνειδητοποιώ με φρίκη και έκπληξη αλλά και μεγάλη απόλαυση πως πέρασαν κιόλας 18 ολόκληρα χρόνια...
