__________________
1.
Γιατί συμβιβαζόμαστε και κάνουμε υποχωρήσεις στη ζωή μας που θα περάσει σαν αστραπή;
Γιατί είμαστε έλλογα όντα που ζουν μέσα σε μια οργανωμένη κοινωνία και έχουμε την ικανότητα να καταλάβουμε ότι, αν επιθυμούμε να ζούμε εντός της για να απολαμβάνουμε την προστασία της*, πρέπει να υποχωρούμε και να συμβιβαζόμαστε για να μην καταπατάμε τα όρια των άλλων γύρω μας προκειμένου να εξασφαλίζεται η ομαλή συμβίωση. Επίσης το κάνουμε γιατί πέρα από το πρακτικό παραπάνω θέμα, έχουμε και προσωπική ηθική, και καταλαβαίνουμε ότι οι δικές μας επιθυμίες δεν είναι ανώτερες και πιο επείγουσες από τις επιθυμίες των άλλων, οπότε ξέρουμε ότι αρκετές φορές, για να μην πω τις περισσότερες φορές, πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να πραγματοποιήσουμε τα όνειρα μας χωρίς να καταστρέψουμε ή χωρίς να βλάψουμε τα όνειρα των άλλων, και αυτό σημαίνει υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.
Αν αδυνατούμε να κάνουμε σωστές υποχωρήσεις και συμβιβασμούς και πιστεύουμε ότι γίνονται πάντα εις βάρος μας, πηγαίνουμε σε ψυχολόγο για να καταλάβουμε αν α) έχουμε δίκιο που το πιστεύουμε αυτό και β) αν ναι, πώς μπορούμε να το διορθώσουμε.
*Αν δεν καταλαβαίνεις τι εννοεί κανείς όταν λέει «προστασία της οργανωμένης κοινωνίας», πήγαινε και ζήσε στα βουνά, σε μια σπηλιά, χωρίς άλλους ανθρώπους γύρω σου, και θα καταλάβεις.
__________________
2.
Τι παίζει με τις βιτρίνες στα σπίτια που μας θέλει να επιδεικνύουμε τα κρύσταλλα και τ'ασημικά μας; Γιατί πρέπει να τα δείχνουμε και δεν τα αποθηκεύουμε σ'ενα ντουλάπι να μη σκονίζονται κιόλας;;- Στέλλα
Απάντησες μόνη σου με τη λέξη «επιδεικνύουμε».
Είναι μια ενδιαφέρουσα πτυχή της ανθρώπινης ζωής, πάντως. Η επίδειξη πλούτου έχει, πέρα από την προφανή ματαιοδοξία, και πρακτικά αιτία: κάποιος που θέλει να αναρριχηθεί ή να επιβληθεί, θα δείξει στους επισκέπτες του ότι έχει τα μέσα. Ιστορικά έχει μεγάλο ενδιαφέρον τι διάλεγαν οι άνθρωποι κάθε εποχής, και πώς άλλαξαν τα σύμβολα στάτους. Για τη μέση τάξη του τέλους του 19ου αιώνα ήταν απλώς, τα πιάτα. Τα ασημένια κουτάλια – ένα ανά οικογένεια, αν ήταν τυχερή – αργότερα. Τα κρύσταλλα ακολούθησαν, μαζί με τα τεχνολογικά επιτεύγματα. Τον 17ο αιώνα στην κεντρική Ευρώπη ήταν οι ταπισερί μεγάλης κλίμακας που σκέπαζαν τους τοίχους – και πρακτικό θέμα, με την υγρασία και το κρύο, και ένας τρόπος για εξιστόρηση, γιατί μια εικόνα, χίλιες λέξεις. Τα τούρκικα χαλιά μέχρι τον 18ο αιώνα, λόγω μεγάλης αξίας και σπανιότητας, χρησιμοποιούνταν ως καλά καλύμματα τραπεζιού, όταν ερχόταν οι επισκέπτες.
Πλέον οι πραγματικά πλούσιοι, κι εννοώ το 1% που παραμένει ανώνυμο, όχι άτομα σαν τον Τραμπ που μένει σε χρυσό πύργο ή τις Τζένιφερ Λόπεζ τις γης που ξοδεύουν σε διαμαντικά, έχουν άλλους τρόπους για να δείχνουν πόσα λεφτά έχουν, κι έχουν απομακρυνθεί από τα υλικά αγαθά. Ζουν σε μια ημιμόνιμη κατάσταση του εδώ και του εκεί, με πολλές ιδιοκτησίες, ιδιωτικά αεροπλάνα, χωρίς μόνιμη κατοικία, και πολλά άδεια διαμερίσματα στο όνομά τους. Ή τουλάχιστον, αυτό καταλαβαίνω...
__________________
3.
Αγαπημένη Α,Μπα πιστεύεις πως ένας άνθρωπος μπορεί να γεννηθεί θλιμμένος και όχι να γίνει στην πορεία της ζωής του;
Όταν λέω θλιμμένος δεν εννοώ με τα μούτρα μόνιμα στο πάτωμα αλλά να γελάει όταν το νιώθει, να τρώει με όρεξη, να χορεύει, να κάνει σεξ και να το απολαμβάνει αλλά στο τέλος της μέρας να εύχεται να πεθάνει και να μην υπάρξει επόμενη μέρα.. έτσι απλά και με απόλυτη φυσικότητα!
Να τον γοητεύει το γεγονός του θανάτου του και να πλάθει ιστορίες με διαλόγους για το τέλος του..
Φυσικά μιλάω για εμένα,30 ετών γυναίκα με φίλους, γκόμενο και μια αγαπημένη οικογένεια με όχι παραπάνω προβλήματα και έννοιες απο τα συνηθισμένα και καθημερινά.
Έχουμε τόσα δικαιώματα και καθημερινά παλεύουμε για αυτά και την ελευθερία μας, δεν θα έπρεπε να μπορούμε να αποφασίσουμε και για το αν θέλουμε να φύγουμε τώρα και όχι σε είκοσι χρόνια από καρκίνο πχ ή αύριο από ένα ατύχημα χωρίς την ταμπέλα του τρελού;
Δεν το έχω συζητήσει με κανέναν πότε είσαι η πρώτη που λέω το μυστικό μου γιατί φοβάμαι τις αντιδράσεις τους.
Επίσης δεν χαρακώνομαι με ξυραφάκια ούτε κλαίω ασταμάτητα δεν δηλώνω πεσιμίστρια άπλα θεωρώ ότι δικαιούμαι την δική μου ηρωική έξοδο!
Φιλία πολλά..- Ιωάννα
Μπορεί να το παρουσιάζεις nonchalant, που λένε, σα να είναι μια απλή σκέψη, αλλά το γεγονός ότι δεν το έχεις πει σε κανέναν, ότι το θεωρείς μυστικό, και ότι φοβάσαι τις αντιδράσεις, σημαίνει ότι καταλαβαίνεις ότι μέσα στον συλλογισμό σου υπάρχει κάτι που είναι σκοτεινό και κάπως αφύσικο.
Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης είναι το πιο δυνατό από όλα τα ένστικτα, είναι βαθιά ριζωμένο μέσα μας και μας δένει με τη γη που πατάμε και τον ουρανό που βλέπουμε με τρόπους που δεν υποψιαζόμαστε καν, και το συνειδητοποιούμε τις στιγμές που – σε κατάσταση οριακής κρίσης – βιώνουμε με όλες τις αισθήσεις, στο βάθος της ύπαρξής μας, πόσο σύντομη είναι αυτή η ηλεκτρική σύνδεση των μορίων μας με τα μόρια που μας περιβάλλουν. Είναι ζωώδες και σχεδόν μεταφυσικό στην ένταση και στη βιαιότητα, σα να μην το ελέγχουμε και να οριζόμαστε από αυτό. Άλλωστε έτσι είναι, δεν το ελέγχουμε, και μας ορίζει.
Οτιδήποτε διαταράσσει αυτή τη βασική λειτουργία του λογισμικού μας, σε τόσο αρχικό μικροεπίπεδο, είναι λόγος μεγάλης ανησυχίας και ένα εκατομμύριο τοις εκατό χρειάζεται παρακολούθηση από γνώστη του λογισμικού. Το είπες εδώ, ανώνυμα, επειδή θέλεις να το πεις κάπου. Δεν χρειάζεται να αντιμετωπίσεις την σοκαρισμένη (και πιθανόν απορριπτική) αντίδραση κάποιου που βρίσκεται κοντά σου. Γι' αυτόν τον λόγο ακριβώς υπάρχουν οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι. Πήγαινε σε έναν.
__________________
4.
Καλημέρα ''φίλη μου''... (έχω πιει πολλούς καφέδες με συντροφιά εσένα)
Θα ήθελα να διαβάσω τι πιστεύεις όσον αφορά τη ζωή. Πιστεύεις ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο ή μήπως τυχαία; Αυτήν την ερώτηση την έθεσα σε κάποια από τα άτομα του κύκλου μου διαφόρων ηλικιών και παρατήρησα ότι οι άντρες πιστεύουν στην τύχη (ΜΟΝΟ!), ενώ οι γυναίκες στο πρώτο σκέλος της ερώτησης (ήταν πιο χαλαρές στις απαντήσεις τους). Όχι βέβαια ότι αυτό είναι κάποιο αντιπροσωπευτικό ποσοστό προφανώς, απλά μου έκανε εντύπωση. Θα ήθελα πολύ να μάθω το σκεπτικό σου πάνω σ' αυτό το θέμα.
Σε διαβάζω ανελλιπώς κάθε μέρα... είσαι καταπληκτική!!- αβέβαιοσύμπαν
Έτσι όπως το ακούω, έχω μια θεωρία, αλλά νομίζω ότι και ανάποδα να ήταν τα ευρήματα, πάλι θα έβρισκα μια θεωρία που τα εξηγεί.
Η δική μου θέση είναι ότι στα μεγάλα ερωτήματα η απάντηση ποτέ δεν είναι το «ένα» ή το «άλλο». Τα αποτελέσματα που είμαστε σε θέση να δούμε –γιατί υπάρχουν και ένα σωρό άλλα που είναι συνάρτηση αυτών, που είτε δεν βλέπουμε, είτε αγνοούμε, είτε κάνουμε πώς δεν βλέπουμε - είναι συνάρτηση πολλών παραγόντων, από τους οποίους αρκετούς δεν βλέπουμε, και άλλους τόσους δεν μπορούμε να καταλάβουμε. Για το θέμα του «τυχαίου» ας πούμε, υπάρχουν ολόκληροι κλάδοι αρκετά πολύπλοκων μαθηματικών, οπότε εκεί οπωσδήποτε πάμε σε παράγοντα που δεν μπορούμε να καταλάβουμε (και παράλληλα αγνοούμε).
Αλλά πες ότι έχουμε νιονιό για τα πολύ βασικά. Όταν λέμε «όλα» και «για κάποιο λόγο», έχουμε σκεφτεί τις προεκτάσεις αυτής της σκέψης; Αν σε χτυπήσει λεωφορείο και μείνεις εγκεφαλικά νεκρή, και οι συγγενείς σου πρέπει να ακούσουν αυτά τα λόγια από τους γιατρούς, και μετά η μαμά σου πρέπει να πάρει την απόφαση να σε βγάλει από την πρίζα, και μετά να ζήσει όλη της τη ζωή με αυτή την φριχτή, φριχτότατη απόφαση, που δεν αλλάζει ποτέ, αλλά θα την αλλάξει για πάντα ως άνθρωπο – ποιος στην ευχή μπορεί να είναι ο λόγος που γίνεται κάτι τέτοιο, τόσο μάταιο και τραυματικό; Ποιος έμαθε οτιδήποτε χρήσιμο από αυτή την ιστορία, που έπρεπε οπωσδήποτε να διδαχτεί; Και αν υπήρξε κάποιο μάθημα μέσα σε αυτή τη θάλασσα τυχαιότητας και φριχτής κατάληξης, γιατί έπρεπε να το μάθει αυτή η μάνα και όχι η διπλανή της; Γιατί αν επιμένουμε ότι υπάρχει «λόγος» που για κάποιους η ζωή επιφυλάσσει ατελείωτα βασανιστήρια, ενώ άλλοι γεννιούνται και μεγαλώνουν στα πούπουλα, τότε η θεωρία ότι το σύμπαν είναι αδιάφορο, άθεο και άμοιρο, είναι πολύ πιο φιλεύσπλαχνη από ένα σύμπαν που είναι μοχθηρό πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία και αντοχή.
Έφερα αυτό το παράδειγμα, γιατί μόνο με τα προσωπικά μας δράματα κουνιούνται λίγο τα ζουμιά μέσα στο κεφάλι μας. Ότι πεθαίνουν κάθε μέρα χωρίς κανέναν λόγο άοπλοι, αθώοι άνθρωποι, το συνηθίσαμε τόσο, που εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι υπάρχει «κάποιος» λόγος που δεν διοριστήκαμε τελικά στο δημόσιο. Για μας υπάρχει «λόγος», για τους άλλους είναι έτσι, γιατί έτσι είναι η ζωή και τι να κάνουμε. Είναι πολύ χαρακτηριστικό ότι ο «λόγος» υπάρχει μόνο όταν μας συμβαίνει κάτι δυσάρεστο. Αν συμβεί κάτι πολύ καλό, δεν υπήρξε κάποιος «λόγος» που έγινε, αλλά επειδή ήμασταν πολύ σαΐνια και το αξίζαμε.
Από την άλλη, αρκετές φορές υπάρχει κάποιος λόγος που συμβαίνει κάτι. Ο λόγος είναι ότι κάναμε λάθος επιλογές.
__________________
5.
Ειμαι η Α. χωρισμενη με παιδι ... δυσκολος συνδιασμος για να βρω ταιρι, μενω στο εξωτερικο κ η κατασταση δεν το κανει ευκολοτερο καθως με τουε ντοπιους ειμαι πολυ μακρυα στα πιστευω.
Παρα τα δεινα μου βρηκα εναν ανθρωπο που καταφερε να κερδισει το ενδιαφέρον μου μετα απο χρονια μοναξιας ...κ εδω ερχεται ενα μεγαλο αλλα!
Εκτος οτι μας χωριζουν τα συνορα πεντε χωρων κ χιλιαδες χλμ κ προοπτικη μεταναστευσης απο πλευρας μου πισω στη πατριδα δεν υπαρχει στο κοντινο μα ουτε κ στο μακρινο μελλον δεν υπαρχει ,δυστυχώς δεν υπαρχει ουτε κ απο την δικη του μερια καθότι δεσμευεται με συμβολαιο απο την δουλεια για πολλα χρονια ακομη...
Παρα τα αυτα εχουμε πολυ καλη επικοινωνία με ολα τα διαθεσιμα μεσα κ ταξιδευουμε οσο μπορουμε ο καθενας μας..
Ολα καλα θα μου πεις μεχρι εδω κ θα συμφωνήσω εως ενος σημείου ...
Στο ερωτικο τομεα αρχιζουν οι δυσκολιες παρότι μικρότερος μου εχει καποια θεματα για τα οποία δεν ειμαι σιγουρη αν τα γνωριζει η νομιζει οτι ετσι πρεπει να ειναι ..Τι εννοω ,ενω ορεξη υπαρχει κ ολα τα συναφη δεν παραμενει σκληρος για αρκετη ωρα δλδ πανω απο 10 λεπτα να το θεσω κομψα(που δεν το θεωρω φυσιολογικο) κατι το οποιο φυσικα δε μου προσφερει ικανοποιηση κ με προβλημάτιζει οτι κατι δεν κανω σωστα εγω η δεν ειμαι αρκετα ποθητη. Το θεμα ειναι πολυ λεπτο δεν μπορω να το ανοιξω οπως θα ηθελα αν κ εχω προσπαθησει λαμβανοντας την απαντηση οτι ειμαι το καλυτερο που του έχει τυχει στο ερωτικο κομματι το δειχνει κ με πραξεις κ με λογια .Και εδω προβληματιζομαι ακομη περισσοτερο καθοτι δεν μου εχει ξανατυχει παρομοια περιπτωση κ πραγματικότητα δεν ξερω τι να κανω...
Εχω προσπαθησει αρκετα κ τι εννοω κ προκλητικα εσωρουχα κ με φαντασιωσεις ωραια χαλαρη ατμοσφαιρα μουσικη κ οτι μπορει να δουλευτεί απο μεριας μου σε αυτο το κομματι το εχω κανει κ βελτιωση δεν χω δει...
Θα ηθελα την γνωμη σου επι του θέματος...
Δεν θα έλεγα ότι είναι «όλα καλά μέχρι εδώ», ούτε από την αρχή. Έχεις μια σχέση από απόσταση που δεν έχει προδιαγραφές για να γίνει μια σχέση από κοντά. Αυτό σημαίνει ότι είναι καταδικασμένη να λήξει, οπότε αν σε απασχολεί το θέμα και δεν θέλεις να λήξει, σίγουρα δεν είναι όλα καλά.
Και μετά συνεχίζεται το πρόβλημα, μόνο που το είπες τόσο κομψά, που λείπουν αρκετές και πολύ κρίσιμες πληροφορίες. Άλλο αν πέφτει ξαφνικά το ηθικό, άλλο αν λήγει χωρίς κανέναν τερματισμό η κούρσα, και εντελώς άλλο αν γίνεται η δουλειά του και σε αφήνει σύξυλη. Οι δύο εκδοχές αλλάζουν την απάντηση σαν τη μέρα και τη νύχτα, και το θέμα είναι ότι υπάρχουν κι άλλες εκδοχές.
Ό,τι και να συμβαίνει, πάντως, μπορεί να μην είναι για συζήτηση σε δείπνο με συναδέλφους, αλλά το θέμα δεν είναι τόσο λεπτό όσο θεωρείς, και η μουγκαμάρα και τα υπονοούμενα και τα σήματα μορς όπως βλέπεις δεν κάνουν τίποτα. Δεν χρειάζεται τόσο μεταξωτά γάντια ο εύθραυστος εγωισμός του άλλου πια, τι θα πάθει αν του πεις ότι δεν το ευχαριστιέσαι; Δεν είναι μωρό, ολόκληρος άντρας είναι, και εσύ δεν είσαι η μαμά του για να φοβάσαι τόσο πολύ μην (μην τι; Μην στενοχωρηθεί; Μην καταλάβει ότι πάντα παίρνει βελτίωση;) Μίλα παιδί μου! Πες τι σου συμβαίνει. Πες το κατά τη διάρκεια, ή πριν, ή μετά, ή με τον καφέ, βρες μια ευκαιρία και πες το, με αγάπη, με ηρεμία, και με χιούμορ, κυρίως γιατί η ανθρώπινη κατάσταση είναι άκρως διασκεδαστική, έτσι κι αλλιώς. Πες τι θα ήθελες, και επιβράβευσε όταν το πετυχαίνει. Με λόγια, για σιγουριά.
__________________
6.
Α μπα μου εδώ και καιρό με απασχολεί πολύ κάτι. Έβγαινα πριν λίγο καιρό με έναν άντρα 9 χρόνια μεγαλύτερο μου (συγκεκριμένα εγώ 20 , αυτός 29) και από την αρχή είχε δείξει τεράστιο ενδιαφέρον. Βγαίναμε, περνούσαμε υπέροχα, ήταν πολύ θερμός και στα λόγια και στις πράξεις. Όλα αυτά κράτησαν 2 βδομάδες...μετά με χώρισε (όπως είπε, γιατί προφανώς τα είχαμε και δεν το είχα καταλάβει) με μήνυμα λέγοντας ότι είμαι ακόμα "παιδάκι" και ότι έχουμε τεράστιο χάσμα. Ή αλήθεια είναι ότι αυτές οι μέρες μαζί του ήταν ότι καλύτερο έχω ζήσει μέχρι τώρα και πραγματικά στενοχωριέμαι. Και δεν είναι μόνο αυτά. Με είχε γνωρίσει σε τόσους φίλους του, στον πατέρα του και με σύστηνε ως "νύφη" (πολύ γελοίο). Μου έδειξε τρομερή τρυφερότητα και μετά τον "χωρισμό" ένα άλλο πρόσωπο. Ήταν πολύ σκληρός, πολύ ανώριμο, πολύ ειρωνικός. Με διέγραψε από παντού και μετά από μια βδομάδα μου έλεγε ότι δεν έχουμε τίποτα να χωρίσουμε και να βγούμε για αποχαιρετιστήριο ποτό επειδή θα έφευγα για Χριστούγεννα. Βγαζεις κάποια άκρη ?- Φιόνα
«Το καλύτερο που έχω ζήσει» αγαπητή Φιόνα είναι κάτι που έχει νόημα αν μιλάει κριτικός γεύσης με τριανταετή εμπειρία σε μεγάλες εφημερίδες και περιγράφει το γεύμα της ζωής του. «Το καλύτερο που έχω ζήσει» όταν μιλάει μια εικοσάχρονη για τα γκομενικά της έχει αξία για την ίδια, γιατί είναι η ζωή της, και είναι πολύ σημαντικό να αξιολογεί τις εμπειρίες της – όμως, πρέπει να έχει και το μυαλό για να καταλαβαίνει ότι το «καλύτερο που έχει ζήσει» μέχρι τα είκοσι, είναι πάρα πολύ πιθανό να αποδειχτεί στο μέλλον μέτριο, φριχτό, αδιάφορο, γελοίο. Μπορεί να είναι το καλύτερο που έχεις ζήσει ως τώρα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι είναι καλό για σένα – ή καλό, γενικότερα. Οπότε, μην το χρησιμοποιείς ως επιχείρημα, ούτε σε μας, εμάς, αλλά κυρίως, όχι στον εαυτό σου.
Η άκρη που πρέπει να βγάλεις τώρα, δεν είναι το γιατί φέρθηκε κάποιος έτσι ή γιουβέτσι. Ποιος ξέρει. Σίγουρα όχι εσύ, γιατί τον ήξερες για δύο εβδομάδες, αλλά έτσι κι αλλιώς, δεν είναι δική σου δουλειά αυτό. Για σένα, η άκρη που πρέπει να βγάλεις, είναι γιατί έπεσες τόσο έξω στην επιλογή σου, και γιατί είχες πολλές προσδοκίες από κάποιον που ήξερες μερικές μέρες. Τι αγνόησες, τι είδες αλλά δεν εκτίμησες σωστά, γιατί παρασύρθηκες από το τεράστιο ενδιαφέρον, τι θα μπορούσες να είχες δει διαφορετικά, ποια τα σημάδια; Το «νύφη» σου φάνηκε γελοίο όταν έγινε, ή σου άρεσε όταν έγινε και κατάλαβες πόσο γελοίο είναι κατόπιν εορτής; Αντί να αναρωτιέσαι γιατί κάποιος άσχετος είναι όπως είναι, δες μέσα σου, γιατί τον εαυτό σου θα τον έχεις συντροφιά για πάντα, και βάλτα κάτω να καταλάβεις πώς φέρθηκες και γιατί. Όταν το ξεκαθαρίσεις, δες τι κρατάς από αυτή την ιστορία για το μέλλον, και προχώρησε παρακάτω.
__________________
7.
Γεια σου Α,μπα;.
Διαβάζω εδώ και μήνες τις απαντήσεις σου και ομολογώ ότι με έχεις βοηθήσει αρκετά και με έναν τόσο ευχάριστο τρόπο. Γράφεις ωραία και με ευθύτητα. Ήθελα να σε ευχαριστήσω γιατί με τόσες απαντήσεις, που προέτρεπαν σε ψυχανάλυση, που έχω διαβάσει ξεκίνησα κι γω :) ! Και μάλιστα δωρεάν, σε κέντρο ψυχικής υγείας της περιοχής μου. Νιώθω τόσο ευγνώμων και καθησυχασμένη που υπάρχει αυτή η δυνατότητα καθώς με την οικονομική μου κατάσταση δεν θα τα κατάφερνα ποτέ να ξεκινήσω και θα χειροτέρευαν όλα τα θέματά μου. Άγχος, ψυχοσωματικά, κρίσεις πανικού στα καλά καθούμενα, αυτοεκτίμηση ανύπαρκτη και αυτοπεποίθηση στα τάρταρα, θέματα με τη μαμά και το μπαμπά μου, γενικότερα αισθάνομαι προσωποίηση της αποτυχίας σαν προσωπικότητα και εμφανισιακά. Η ψυχολόγος μου φαίνεται ιδιαίτερα αισιόδοξη για την μελλοντική μου εξέλιξη. Είναι πεπεισμένη ότι θα αποκτήσω αυτοεκτίμηση κ αυτοπεποίθηση, φίλους (γιατί είμαι μόνη χωρίς κανένα φίλο- άσε που κάθε φορά που μιλάω σε κάποιον, τον την βλέπω να με αντιμετωπίζει σαν βάρος) και σήμερα (στις δέκα το πρωί είχα ένα ατομικό ραντεβού- μετά από προτροπή της συμμετέχω και σε ομάδα -σαν ψάρι έξω από το νερό! Είμαι γελοία, ακοινώνητη και παράξενη και αποκομμένη από την ανθρώπινη επαφή σίριουσλι!) Ένιγουέη σήμερα μου είπε ότι είμαι αξιαγάπητος άνθρωπος. Νωρίτερα της έλεγα ότι νιώθω αποτυχημένη και άχρηστη( και τζίζους κλαίω και τώρα). Η πρώτη αντίδρασή μου ήταν να χαμογελάσω κοκκινισμένη σαν χαζό που ακούει πρώτη φορά καλό λόγο (πράγμα που αληθεύει, ναι στα 23 με κοπλιμεντάρει η ψυχολόγος μου, πιο χαμηλά και από το " ο μοναδικός μου φίλος είναι η φιλόλογός μου"). Πρώτον, πως το ξεπερνάω αυτό ρε αμπά; όσες φορές αντιδρώ έτσι μπροστά σε κόσμο ( μετά από κοπλιμέντο ή αμηχανία) με αντιμετωπίζουν είτε με απέχθεια είτε σαν να έχω κάποιου είδους νοητική στέρηση. Και δεύτερον, αυτό που είπε η ψυχολόγος μου το εννοούσε ή το είπε γιατί κλαίω κάθε φορά που συναντιώμαστε είτε σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο.
Ευχαριστώ πολύ Αμπά και για τη στήλη και για τις πληροφορίες για τα ΚΨΥ-ήρθαν σαν μάννα εξ ουρανού. Φιλιά απ'τη δρακουλίνα!
Κι εμένα μου φαίνεσαι απόλυτα αξιαγάπητος άνθρωπος από τον τρόπο που γράφεις, και είμαι σίγουρη ότι θα συμφωνήσουν όλοι οι αναγνώστες. Χαίρομαι πολύ που η ψυχολόγος είναι αισιόδοξη, αυτό είναι το παν, σε καμία περίπτωση δεν θα σου έλεγε κάτι που δεν πιστεύει μόνο και μόνο για να σε κάνει να νιώσεις καλύτερα. Συνέχισε την προσπάθεια και θα διαπρέψεις. Πολλά φιλιά και από εμάς!
σχόλια