Η κατάσταση στα Βραβεία έχει ξεφύγει. Επειδή βγαίνει κάποιος διάσημος στη σκηνή να δώσει βραβείο, οι καλεσμένοι αισθάνονται την ανάγκη να σηκωθούν ως ένδειξη ενθουσιασμού και σεβασμού. Παλιότερα είχε νόημα: το standing ovation ήταν τόσο σπάνιο που ήταν πραγματικά μεγάλη τιμή. Θα το κέρδιζε ο Μπράντο, ή ο Πατσίνο ή ο Μπομπ Ντύλαν. (Θυμάστε άραγε το θέμα με τον Ηλία Καζάν στα Όσκαρ πριν από 10 χρόνια; Το ότι κάποιοι δεν σηκώθηκαν σήμαινε τόσα όσο και το ότι κάποιοι σηκώθηκαν.)
Φέτος είδα στην τηλεόραση σε βραβεία να σηκώνονται και να χειροκροτούν συγκινημένοι επειδή βγήκε η Beyonce, οι αδερφές Kardashian, η Reese Witherspoon, για να αναφέρω απλώς μερικούς.
Προφανώς κάποιος σηκώνεται βλακωδώς, κι οι γύρω αναγκάζονται να ακολουθήσουν (ακόμα και άνθρωποι πολύ σπουδαιότεροι και με μεγαλύτερη διάρκεια στο χώρο απ' αυτούς για τους οποίους σηκώνονται), ώστε να μην φανεί στην τηλεόραση ότι σνομπάρουν.
Έχοντας πει αυτά, θα ήθελα να βάλω την πιο διασκεδαστική είδηση που διάβασα τελευταία, στον Guardian, και έχει τίτλο...
Ενθουσιώδεις επευφημίες: τι μας κάνει να σηκωνόμαστε όρθιοι και να χειροκροτούμε;
Η ηθοποιός Miriam Margolyes (πάνω) επέπληξε μια θεατρόφιλη, η οποία δεν σηκώθηκε όρθια με το υπόλοιπο κοινό για να χειροκροτήσει στην παράσταση της για τον Ντίκενς. Από πότε έγιναν υποχρεωτικές οι επευφημίες;
Η παράσταση τελείωσε, οι ηθοποιοί υποκλίνονται και όλοι στο κοινό έχουν σηκωθεί όρθιοι και πανηγυρίζουν. Είναι ένα φαινόμενο το οποίο είναι πλέον τόσο σύνηθες ώστε αν μία παράσταση δεν έχει ενθουσιώδεις επευφημίες, φαίνεται αποτυχημένη.
Τι γίνεται όταν κάποιος δεν πιστεύει πως η παράσταση αξίζει τέτοια κολακεία; Πρέπει να πιεστεί κάποιος να σταθεί όρθιος επειδή το κάνουν όλοι; Μπορεί να είναι αμήχανο όταν μόνο λίγοι άνθρωποι σηκώνονται όρθιοι και συχνά βλέπει κανείς ανθρώπους να κοιτούν γύρω τους για να βεβαιωθούν πως δεν στέκονται μόνοι τους. Μερικές φορές, κάποιοι κάνουν μια μικρή βουτιά και σηκώνονται όρθιοι υπερβολικά γρήγορα και τότε συνειδητοποιούν πως κανείς δεν ακολουθεί.
Αλλά μπορεί να αισθανθείς εξίσου εκτεθειμένος και το ίδιο αμήχανος αν είσαι το μοναδικό καθιστό άτομο – όσο δυνατά και αν χειροκροτάς – μέσα σε μια θάλασσα από ανθρώπους που στέκονται και χτυπούν τα πόδια τους.
Αυτό συνέβη σε μία γυναίκα στη μπροστινή σειρά στην παράσταση της Miriam Margolyes "Οι γυναίκες του Ντίκενς" στο Βανκούβερ. Αναφέρθηκε πως όταν όλοι σηκώθηκαν, εκείνη παρέμεινε καθιστή, προς μεγάλη ενόχληση της Margolyes- η οποία έβαλε στο στόχαστρο τη γυναίκα και απαίτησε να μάθει το γιατί.
Βέβαια, υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους κάποιος δεν σηκώνεται όρθιος: αν μη τι άλλο η φυσική αδυναμία. Ή ίσως απλά μπορεί να θέλει να ωφεληθεί τα μέγιστα από την ακριβοπληρωμένη του θέση. Αλλά η σχετικά γενναία γυναίκα είπε στην Margolyes την αλήθεια: είχε σηκωθεί μόνο μια φορά στη ζωή της και αυτή ήταν για τον αξεπέραστο βετεράνο ηθοποιό, Derek Jacobi. Η Margolyes είπε στη γυναίκα πως ήταν αγενής.
Αυτό δεν είναι αγένεια. Πρόκειται για μία έξυπνη θεατρόφιλη, η οποία φυλάει τις επευφημίες της για μια παράσταση που νιώθει πως αξίζει να σηκωθεί όρθια. Όταν δηλαδή θα σηκωθεί όρθια, δεν το κάνει γιατί χρειάζεται την ασφάλεια του πλήθους ή από τη ένταση που προκαλούν οι ενδορφίνες όταν σηκώνεται κάποιος όρθιος και χειροκροτά δυνατά -ειδικά αν είναι καθισμένος για πολλή ώρα- αλλά επειδή έχει πραγματικά το νιώθει.
Αντί να επικρίνει την αγένειά της, η Margolyes θα έπρεπε να επαινέσει τη γυναίκα που έχει αυτογνωσία. Τελικά, μια μόνιμη επευφημία που έχει γίνει απλά μέρος του θεάτρου δεν έχει νόημα. Κανένας ηθοποιός δεν θέλει ένα κοινό προβάτων. Όχι όταν μπορούν να έχουν ένα κοινό ατόμων που σε σπάνιες και ένδοξες περιπτώσεις θα αισθάνονται τόσο ενθουσιασμένοι και συγκινημένοι και το συναίσθημα αυτό θα μοιάζει με δώρο το οποίο θα θελήσουν να ανταποδώσουν επευφημώντας τους ηθοποιούς που τους το έδωσαν.
σχόλια