__________________
1.
Καλησπέρα Ά,μπα. Θα ήθελα τη βοήθεια σου. Τι να κάνω όταν οι φίλες μου θέλουν να κοιμηθούμε μαζί, εγώ και η φίλη μου εννοώ στο ίδιο διπλό κρεβάτι παρόλο που μπορεί να έχουμε ένα σωρό άλλα κρεβάτια; Αυτό συμβαίνει με 3 διαφορετικές φίλες μου. Όπως κατάλαβες εμένα δεν μου αρέσει, νιώθω οτι καταπιέζομαι, θέλω, βρε παιδί μου, την άνεση μου. Και επίσης δεν είμαστε στην εφηβεία να χαζολογούμε ή να μιλάμε στα κρυφά λίγο πριν κοιμηθούμε, είμαστε 25 χρονών και κοιμόμαστε ό,τι ώρα θέλουμε σε δικά μας σπίτια, χωρίς γονείς. Οπότε δεν μπορώ να το δικαιολογήσω. Είμαι υπερβολική; Συνηθίζεται; Εγώ πάντως νιώθω πολύ άβολα παρόλο που είναι φίλες μου και είμαστε πολύ κοντά. Έχω βαρεθεί, όμως, να καταπιέζομαι για να μην τους χαλάσω χατίρι ή να βρίσκω δικαιολογίες και να κατεβάζουν μούτρα. Θα ήθελα πολύ να ακούσω τη δικιά σου γνώμη και των αναγνωστών.- Χαλασμένος θερμοσίφωνας
«Είμαι υπερβολική;»
Πρέπει να έχει πέσει κάποια επιδημία. Ή ίσως, τώρα έχω αρχίσει να προσέχω αυτή την επαναλαμβανόμενη ερώτηση. Το «είμαι υπερβολική» είναι μια άλλη μορφή της ερώτησης «είναι σωστό να θέλω να κάνω κάτι άλλο από αυτό που μου επιβάλλεται;» Υπάρχουν τόσες πολλές γυναίκες που έχουν μάθει να είναι υπάκουες, που όταν μέσα τους επαναστατούν, ακόμη και για τα πιο ασήμαντα αλλά και πολύ προσωπικά πράγματα, θέλουν έγκριση από επιτροπή για να σιγουρευτούν ότι έχουν, πραγματικά, δικαίωμα, στο να αποφασίζουν μόνες τους με ποιον θέλουν να κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι.
Τι σημασία έχει τι συνηθίζεται και τι όχι; Είσαι κοινωνική λειτουργός ή ανθρωπολόγος;
Η υποχώρηση και ο συμβιβασμός είναι αναγκαίες συμπεριφορές για την ομαλή συμβίωση μεταξύ ανθρώπων της ίδιας ομάδας, αλλά αυτά έχουν νόημα μόνο όταν οδηγούν σε αμοιβαία εξέλιξη. Το ποιος κοιμάται με ποιον στο ίδιο κρεβάτι είναι θέμα προτίμησης, και για τις προσωπικές σου προτιμήσεις δεν χρειάζεται ούτε να εξηγείσαι, ούτε να δικαιολογείσαι.
Οι φίλες σου κάνουν μούτρα γιατί έχουν καταλάβει ότι δεν έχεις σταθερή πολιτική και τα μούτρα πιάνουν. Όταν το ξεκόψεις μια για πάντα χωρίς να αφήνεις χαραμάδες αμφιβολιών, θα κοπούν και τα μούτρα, διότι να ξέρεις, και γι' αυτές τα μούτρα είναι κόπος. Αν δεν βγάζουν πουθενά, δεν θα τα κάνουν. Περιμένω την επόμενη ερώτηση όταν οι φιλενάδες σου θελήσουν να βουρτσίζουν τα δόντια τους με τη δική σου οδοντόβουρτσα.
__________________
2.
Αγαπητή Α Μπα θα ήθελα την γνώμη σου σε ένα πρόβλημα που με βασανίζει καιρό. Όντας Ελληνίδα όταν ταξιδεύω στο εξωτερικό συστήνομαι ως Ιουλία και όχι Τζούλια. Έχω παρατηρήσει όμως φίλες μου ας πούμε ότι τις λένε Κατερίνες και το αλλάζουν σε Κάθριν. Η απορία μου είναι αφού μια ζωή με φωνάζουν Ιουλία πως θα γυρίσω στο Τζούλια; δεν είναι λίγο βλακώδες να ξενοποιεις έτσι το όνομα σου; Τι τους πιάνει;- Τζουλι ή Ιουλία
Ίσως τους πιάνει απλή ευγένεια, και δεν θέλουν να βάλουν τον άλλον να στραμπουλίσει τη γλώσσα του για να προφέρει μια δύσκολη λέξη και να την κάνει αγνώριστη. Δεν αλλάζουν το όνομα στο διαβατήριο, ξεμπερδεύουν από αμήχανες προσπάθειες του «πώς; Για ξαναπές το;» και προχωρούν την συζήτηση σε επόμενα θέματα. Μερικοί ταυτίζονται πάρα πολύ με το όνομα τους. Άλλοι, όχι και τόσο.
__________________
3.
Γεια σου α,μπα !
Πολύ μου αρεσεις,σε διαβάζω καιρό τώρα κάθε πρωί απαραιτητως!Στο θέμα μου τώρα..Μένω με τα αδέρφια μου (μικρότερη αδερφή μεγαλύτερος αδερφός ) και τελευταία κατι με εκνευρίζει αρκετά.Ο αδερφός μου ,με τον οποίο συγκατοικούσαμε χρόνια, όχι ρόδινα αλλά λειτουργικα πριν προστεθεί η 18χρονη αδερφή στο παρεακι ,φέρνει συνέχεια την κοπέλα του σπίτι. Για να καταλάβεις 4 με 5 βράδυα τη βδομάδα. Κι ενώ τη συμπαθώ αρκετά(πάλι καλά)αυτό το θεμα μου τη δίνει στα νεύρα με αποτέλεσμα πλέον να γίνομαι εντελώς μικροψυχη όταν τα σκέφτομαι όλα μαζεμένα,πχ ότι την έχει καταβρει γιατί μέχρι κ φαγητό έχει έτοιμο από εμενα γιατί εγώ μαγευρευω σπιτι μας κι αλλά τέτοια όμορφα. στον αδελφό μου έχουμε πει διακριτικά πως δε θελουμε να έρχεται τόσο συχνά ,και οντως είχε αραιωσει,αλλά μετά από ένα μήνα πάλι τα ίδια κάθε μέρα εδώ .Να σημειωσω πως είναι πολύ στενόμυαλος κ μουλαρωνει γι αυτο δεν επιδιωκω κατα μετωπο καυγα. Επίσης να πω πως φυσικα θεωρω αυτον υπαιτιο ,δεν έχω απαιτήσεις από την ξένη κοπέλα,αυτός βαριέται\δε θελει να πηγαίνει σπίτι της στο οποίο μένει με την αδερφή της.Εχεις καμια ιδέα πως να φερθω ;Να του κανουμε ξανά μανά την ίδια κουβεντα ;Κάθε φορά που έρχονται να αλλαζω χώρο ;Να κάνω λύσσα το φαΐ ;;;- Το κοτσύφι
O αδερφός σου δεν βαριέται να πάει στο σπίτι της φίλης του. Προτιμάει να κάθεται στο δικό του επειδή στο δικό του έχει περισσότερες ανέσεις, και μια από αυτές τις ανέσεις, είναι ότι πάντα υπάρχει φαγητό.
Υποθέτω ότι θα υπάρχουν και άλλες ανέσεις, και γι' αυτές θα φροντίζεις εσύ και η αδερφή σου ίσως, αλλά μάλλον μόνο εσύ, και το κάνεις τόσο αυτονόητα, που δεν το συνειδητοποιείς πια. Ο αδερφός σου είναι στενόμυαλος και μουλαρώνει γιατί μια ζωή έτσι πετυχαίνει να γίνεται αυτό που θέλει, και το πράγμα πηγαίνει πολύ καλά. Η μεγαλύτερη αντίδραση που έχει ζήσει ως τώρα από σας είναι ο «πολύ διακριτικός σχολιασμός». Ε, τον προσπέρασε πολύ εύκολα.
Είσαστε όλοι ενήλικες. Δεν είσαι υπεύθυνη για το φαγητό κανενός. Θα μπορούσες να είσαι, αν συμβάλλουν και οι άλλοι με άλλες δουλειές, ή αναλαμβάνοντας τα ψώνια για το φαγητό. Αν δεν υπάρχει συναίνεση ή συμφωνία, και το κάνεις επειδή το θεωρείς αυτονόητο, εξίσου αυτονόητα θα σου φέρεται και ο αδερφός σου σα να είσαι η μαμά του. Για τους ίδιους λόγους δεν είσαι υπεύθυνη για το βόλεμα κανενός. Δεν είναι μόνο δική σου δουλειά να είναι γεμάτα τα ντουλάπια, οι λογαριασμοί πληρωμένοι, το σπίτι καθαρό, ή ό,τι άλλο κάνεις και για τους τρεις. Ταυτόχρονα όμως, επειδή είναι και δικό του σπίτι, δεν μπορείς να του απαγορέψεις να φέρνει την κοπέλα του – αν το κάνεις, η ίδια απαγόρευση θα ισχύει και για σένα, όταν θα θέλεις να φέρνεις κάποιον στο σπίτι. Οπότε πρέπει να διαλέξεις τι θα είσαι: η μαμά του ή η αδερφή του;
__________________
4.
Αγαπητή Α, μπα..
είμαι 25 χρονών και με το φίλο μου (25 επίσης) είμαστε 10 μήνες μαζί και τη σχέση μας θα την περιέγραφα ως «αυτό που ήθελα πάντα».. είναι η πρώτη σχέση σοβαρή που κάνω και δεν πίστευα ότι θα νιώσω ποτέ έτσι. παρόλο που μπορεί ν ακουστεί βιαστικό σε κάποιον για το διάστημα που είμαστε μαζί αποφασίσαμε ν μείνουμε κι επίσημα μαζί... Όλα αυτά τα αναφέρω για να δείξω πόσο σίγουρη είμαι για το ότι «he is the one» (full cliché but so true)... μέχρι τώρα μέναμε σε διαφορετικές πόλεις, γιατί εγώ σπούδαζα κ εκείνος δούλευε κ από τη στιγμή που τελείωσα εγώ δεν ήθελα ν αναζητήσω πρακτική στη μικρή πόλη που μένει αυτός και να νοικιάζαμε εκεί μόνοι μας, αλλά ήθελα να συνεχίσω να μένω στην πόλη που μένω ήδη απλά θα μετακομίζαμε μαζί σε άλλο σπίτι... κ επειδή θα αναγκαζόταν με αυτή τη λύση να κάνει αυτός τα πηγαινέλα (μια ώρα απόσταση ανάμεσα στις 2 πόλεις), ενώ μάλιστα η δουλειά του είναι κ με βάρδιες, απογευματινές κ βραδινές αυτός δέχτηκε να το κάνει οπότε εγώ «ανέλαβα» το θέμα του σπιτιού.. ανακαινίσαμε ένα παλιό σπίτι της οικογένειας με πολλά χρήματα για να αποφύγουμε το ενοίκιο (οι γονείς μου δε μου έφεραν καμία αντίρρηση σε αυτό και φρόντισαν για το καλύτερο- σημειωτέον τον έχουν γνωρίσει, τον συμπαθούν και έχουμε επαφή) και του παραχώρησα τη χρήση του αμαξιού που μου διέθεσαν οι γονείς μου ... κ εδώ έρχεται το πρόβλημα.... οι γονείς μου δε θεωρούν σωστό το να παίρνει το αμάξι ο φίλος μου και ν το χειρίζεται αυτός κατ' αποκλειστικότητα γιατί φοβούνται ότι επειδή η δουλειά που κάνει είναι βαριά θα κινδυνεύσει όταν θα γυρνάει πίσω.... Η συζήτηση έγινε στο παρελθόν πάλι κ τους είχα πείσει ότι δεν παίζει τέτοιο θέμα, αφού κ ο φίλος μου με διαβεβαίωσε ότι δεν πρόκειται ν ξεκινήσει από τη δουλειά όντας κουρασμένος κι ότι αν τύχει αυτό θα κοιμηθεί στους γονείς του στην πόλη του.... Το θέμα είναι ότι αν του πω ότι οι γονείς μου επανάφεραν το ζήτημα θα στεναχωρηθεί πάρα πολύ... αυτοί θέλουν το αμάξι ν το χρησιμοποιούμε μόνο όταν είμαστε μαζί κ ν μένει στην πόλη που μένω εγώ, αλλά έτσι στην ουσία δε θα έχει καμία χρηστικότητα μιας κ μες στην πόλη δεν το χρειαζόμαστε...αντίθετα αν χρησιμοποιεί ΚΤΕΛ για να έρθει το κόστος θα ανέρχεται σε 10 ευρώ τη μέρα και τις μέρες που έχει βάρδια δε θα έχει καν δρομολόγια για να έρχεται, ενώ θα είναι πάλι χωρισμένος σε 2 πόλεις χωρίς σταθερή βάση, ενώ το σπίτι το φτιάξαμε για να μένουμε μαζί...ο φίλος μου στο μεταξύ ήδη νιώθει άσχημα που δεν έχει δικό του μέσο, αλλά δουλεύει πάρα πολύ κ όλα τα κάνει για να είμαστε όσο το δυνατόν περισσότερες ώρες μαζί... διαφορετικά θα βλεπόμαστε μόνο τα σαββατοκύριακα κ αυτό είναι κάτι που δεν το θέλω ούτε εγώ ούτε κ αυτός... φυσικά αυτός περιμένει ν τελειώσω την πρακτική μου κ ότι σε ενάμιση χρόνο ότι κ να γίνει εγώ θα γυρίσω στην πόλη, όπου δουλεύει για να μείνουμε εκεί και να σταματήσουν τα καθημερινά πηγαινέλα.. κ αυτό με πιέζει ακόμη περισσότερο γιατί δεν ξέρω αν μετά τον 1μιση χρόνο εγώ θα είμαι έτοιμη ν ανοίξω μόνη μου από την αρχή ένα γραφείο...αυτός φυσικά μου δείχνει την αμέριστη στήριξη και κατανόηση σε αυτό και είναι διατεθειμένος να με βοηθήσει ακόμη και στην πλήρη αλλαγή επαγγελματικής πορείας σε περίπτωση που καταλήξω ότι δε θέλω ν ακολουθήσω αυτό που σπούδασα, γιατί μέχρι τώρα δεν μου αρέσει καθόλου.... από τη μεριά του πάλι έκανε για μήνες προσπάθεια ν βρει δουλειά στην πόλη που μένω εγώ για ν είμαστε μαζί, αλλά δεν τα κατάφερε κ τελικά βρήκε στη δικιά του... οπότε ούτε γι αυτό μπορώ ν τον κατηγορήσω και νιώθω ενοχή, γιατί και το δικό μου έγινε που μένουμε στην πόλη που δουλεύω εγώ ( Κ αυτός την θεωρεί καλύτερη ανεξάρτητα από την απόσταση που χρειάζεται ν διανύει) και εγώ δεν κάνω κάθε μέρα πηγαινελα πληρώνοντας καύσιμα (τα οποία δε δέχεται καν ν πληρώσω εγώ) και δε χάνω τον ύπνο μου και τη βολή μου ΑΛΛΑ και δε μπορώ έστω ν παραχωρήσω το μέσο για ν γίνει όλο αυτό... νιώθω πνιγμένη κ είμαι πολύ στεναχωρημένη, γιατί άμα του το πω θα είναι χάλια κ αυτό όταν συμβαίνει επηρεάζει τη σχέση μας πάρα πολύ. Αργά ή γρήγορα θα πρέπει ν μιλήσω στους γονείς μου και δεν ξέρω τι θα γίνει σε περίπτωση που επιμείνουν στη θέση τους...
Σε τύψεις και αδιέξοδο...
Έχεις δει κοριτσάκια που φοράνε τα τακούνια της μαμάς τους και στραβοπατάνε μπροστά στον καθρέφτη, και θυμώνουν όταν οι άλλοι γελάνε μαζί τους;
Αυτή είναι η ζωή σου.
Νομίζεις ότι έχεις προβληματισμούς ενήλικα, ενώ στην πραγματικότητα ζεις τη ζωή που σου επιτρέπουν οι γονείς σου να ζεις. Και σου αρέσει, σου αρέσει πολύ, γιατί είναι πολύ πιο εύκολο να έχεις έτοιμες λύσεις και να μη χρειάζεται να παίρνεις αποφάσεις που θα σε ξεβολέψουν.
Όμως πέρασαν τα χρόνια, και ενώ δεν σκόπευες να αλλάξεις σκοπό, βρέθηκε ένας άνθρωπος στη ζωή σου, και όπως νομοτελειακά συμβαίνει, άρχισαν να προκύπτουν θέματα που οδηγούν σε ένα ελάχιστο ενδεχόμενο ανεξαρτητοποίησης. Η μαμά σου υπενθύμισε ποιος είναι το αφεντικό τραβώντας τα λουριά, και ξεκάθαρα, το πήρες το μήνυμα. Είναι βέβαιο ότι δεν θέλεις να παρακούσεις τις εντολές γιατί πώς να απαρνηθείς τις πολυτέλειες και την οικογενειακή θαλπωρή; Δεν είναι εύκολο. Όμως θέλεις να έχεις και το αγόρι, γιατί και με αυτόν περνάς καλά.
Τώρα; Τώρα έχεις τύψεις (ποιος ξέρει αν καταλαβαίνεις απέναντι σε ποιον είναι, και γιατί), και την κατάσταση την βιώνεις ως «αδιέξοδο».
Όταν επέτρεψες στους γονείς σου να ανακαινίσουν με πολλά λεφτά ένα παλιό σπίτι στην πόλη τους, έκανες μια δήλωση. Αν κατάλαβες τι έκανες, αν κάνεις ότι δεν καταλαβαίνεις τι έκανες, αν δεν κατάλαβες τι έκανες, λίγη σημασία έχει τώρα. Το πιθανότερο είναι ότι το έκανες τυχοδιωκτικά, περιμένοντας ότι τελικά όλοι θα υποχωρήσουν στις επιθυμίες σου, όποιες και να είναι αυτές. Ποιος ξέρει, είναι πολύ πιθανό να έχεις δίκιο, και να γίνει ακριβώς αυτό.
__________________
5.
Ζω μονη μου στην Αθηνα τα τελευταια χρονια και εργαζομαι 9-5 στον ιδιωτικο τομεα. Κοντευω 38 και ειμαι αγαμη. Ειμαι στρεϊτ - τελευταια σχεση κρατησε 2 χρονια, εκ των οποιων ο 1 χρονος ηταν συγκατοικηση. Φιλους εχω παντου (Αθηνα, επαρχια, εξωτερικο) και απο καθε ηλικια. Ολα νορμαλ ως εδω. Το θεμα ρε συ Α, μπα ειναι οτι ενω εχω αρκετο ελευθερο χρονο, συνειδητοποιω οτι δε με γεμιζουν οι φιλοι και οι παρεες κ δεν επικοινωνω πολυ συχνα μαζι τους. Αντε να παρω 3-4 τηλ το μηνα καποιο/α φιλη και αλλες 2 φορες να βγω για ποτο ή καφε. Πολλες φορες, πιανω τον εαυτο μου την ωρα που χτυπαει το τηλ να βαριεμαι οικτρα να το σηκωσω, ενω δεν κανω κατι, και να θεωρω το τηλεφωνημα 'παραβιαστικο'. Αλλες φορες νευριαζω κιολας! Σκεφτομαι οτι εχω χωρο και χρονο στη ζωη μου μονο για εναν ανθρωπο, κι αυτος ειναι εκεινος που θα ερωτευτω και θα γινει συντροφος μου. Ολα τα αλλα, μου φαινονται 'οχληση'. Και σε ρωταω να μου πεις με το χερι στην καρδια: πως σου ακουγεται ολο αυτο; το θεωρεις 'τραβηγμενο'; εγωιστικο; περιεργο; μηπως παιζει κατι με την παρτη μου και δε παω πολυ καλα; -thanx for hearing-Ν****
Με το χέρι στην καρδιά δηλώνω ότι στα 38 είναι απολύτως δικαιολογημένη, για να μην πω επιβεβλημένη, μια καλή δόση μισανθρωπίας.
__________________
6.
Γεια σου αγαπημένη!
Είμαι μαθητής της τρίτης λυκείου. Τα τελευταία δύο χρόνια γνώρισα έναν πολύ ιδιαίτερο άνθρωπο που από την πρώτη στιγμή κάναμε κολλητή παρέα. Η φίλη μου είναι Μάρτυρας του Ιεχωβά. Προσωπικά, είμαι άθεο και πριν γνωρίσω τη φίλη μου, δεν είχα ακούσει και τα καλύτερα για τους πιστούς της θρησκείας αυτής. Ωστόσο, καθώς το θέμα «θρησκεία» μού κεντρίζει ιδιαίτερα το ενδιαφέρον, αποφάσισα να μάθω όσα περισσότερα μπορώ! Άλλωστε, είναι σημαντικό να μου υπενθυμίζω διαρκώς γιατί δεν πιστεύω. Η αλήθεια είναι ότι μέσα από τις φορές που ασχολήθηκα είδα ανθρώπους πολύ αγαπημένους και αδελφοποιημένους, να έχουν διάθεση για συζήτηση χωρίς να νιώθω ότι προσβάλλουν εμένα και τα πιστεύω μου, όμως, άκουσα πράγματα που με έβγαλαν από τα ρούχα μου βρε Α,μπα. Συγκεκριμένα, ( αν και μπορεί να μην εκφράσω επακριβώς τις σκέψεις τους, συγχώρεσέ με) θεωρούν ότι εάν στο σώμα μας εισέλθει αίμα διαφορετικού ανθρώπου μολύνεται. Για αυτό έχουν αναπτύξει ορισμένες αναίμακτες μεθόδους χειρουργικής, αλλά ,όπως και να το κάνουμε, υπάρχουν περιπτώσεις που η μετάγγιση καθίσταται αναγκαία. Προτιμούν, που λες, να πεθάνουν. Εντάξει, ο καθένας λαμβάνει τις επιλογές που επιθυμεί για τη ζωή του, εφόσον δεν επηρεάζουν τις ζωές των υπολοίπων. Και εκεί , λοιπόν, έγκειται ο προβληματισμός μου. Οι γονείς Μάρτυρες, σε περίπτωση κάποιου δυστυχήματος των ανήλικων παιδιών τους, έχουν οι ίδιοι την επιλογή για το αν θα μεταγγιστεί αίμα στα παιδιά. Δηλαδή, εμμέσως πλην σαφώς, από την επιλογή τους αυτή κρίνεται η ζωή του παιδιού τους. Μπορώ να σου πω ότι δε συνιστούν μειοψηφία οι Μάρτυρες που θα έπαιρναν μία απόφαση-θανατική ποινή. Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος που το θεωρώ εντελώς παράλογο, φρικτό και κατακριτέο (στο μυαλό μου, τα επίθετα δεν έχουν τελειωμό). Ο λόγος που σου στέλνω είναι γιατί , παρά το γεγονός ότι δε νιώθω ότι θα συμβεί τώρα, συχνά πυκνά, μέσω των απαντήσεών σου με οδηγείς σε σκέψεις που δεν είχα κάνει προηγουμένως, για θέματα που τα έβλεπα εντελώς μονοδιάστατα, απο τη δική μου σκοπιά των πραγμάτων. Δε θέλω να κρίνω κάτι χωρίς να το έχω εξετάσει σφαιρικά και επειδή λόγω της ανωριμότητας της ηλικίας μου μπορεί να καταλήγω σε καθολικές αντιλήψεις, είπα να ρωτήσω έναν άνθρωπο που σέβομαι.
Υ.Γ. Και τώρα επιπλήττω τον εαυτό μου που έχω αμφιβολίες για ένα τόσο καίριο ζήτημα. -Hello, I hope it wasn't me
Το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό είναι το βιβλίο «Νόμος Περί Τέκνων» του Ίαν ΜακΓιούαν, από τις εκδόσεις Πατάκη, και εδώ
μπορείς να διαβάσεις ένα απόσπασμα. Πολύ καλό βιβλίο.
Τα όρια μεταξύ θρησκευτικής ελευθερίας και πολιτικών δικαιωμάτων είναι ένα θέμα πολύ δύσκολο, πολύπλοκο, και είναι υπό συνεχή εξέλιξη. Ο λόγος που δεν ξέρεις τι πρέπει να σκεφτείς, και αν είναι σωστό αυτό που νιώθεις, είναι ότι καταλαβαίνεις πόσο βαθιά πρέπει να κοιτάξει μια κοινωνία μέσα της για να πάρει αυτές τις αποφάσεις. Η προσωπική ελευθερία πρέπει να προστατευτεί πάση θυσία, αλλά αν σε αυτή τη διαδικασία πεθαίνουν ανήλικοι, τι γίνεται;
Οι κάτοικοι των περισσότερων ευρωπαϊκών χωρών νιώθουν την ίδια αποστροφή που αισθάνεσαι κι εσύ και το θέμα έχει λυθεί με σχετική νομοθεσία. Οι γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να πεθάνουν για θρησκευτικούς λόγους, καταδικάζονται. Όχι όλες όμως, και αρκετές αφήνουν περιθώρια που κατακρίνονται. Η Αμερική, που ιδρύθηκε μεταξύ άλλων ως καταφύγιο για πιστούς διαφόρων δογμάτων που ήταν υπό διωγμό στην Ευρώπη, έχει ιδιαίτερη αλλεργία στο να βάζει όρια στις θρησκευτικές ελευθερίες, ακόμα και όταν φτάνουν στην επικίνδυνη παράνοια, και αυτό το πνεύμα που έχει ρίζες σε ιδιαίτερα ανοιχτόμυαλους και προοδευτικούς ανθρώπους, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους συντηρητικούς, και πολύ συχνά γίνονται δίκες-μύλος που κρατάνε μήνες και τελικά είναι ζητήματα πολιτικής φιλοσοφίας – που όμως έχουν πολύ μεγάλο ενδιαφέρον.
Η απάντηση είναι πολιτική, διότι το ερώτημα είναι: ως πού επιτρέπουμε στο κράτος να επεμβαίνει στις πολιτικές ελευθερίες; Ένα θέμα που κυκλοφορεί τελευταία πολύ είναι η άρνηση ορισμένων γονιών να εμβολιάσουν τα παιδιά τους. Δεν έχει βάση στη θρησκεία αυτή η πεποίθηση, αλλά σε ένα είδος λατρείας συγκεκριμένου τρόπου ζωής μαζί με τεράστιες δόσεις παραπληροφόρησης. Είναι σωστό να είναι υποχρεωτικός ο εμβολιασμός, και να καταδικάζονται οι γονείς που αρνούνται να συμμορφωθούν;
Σε αυτή την περίπτωση η απάντηση είναι πιο εύκολη, διότι η προσωπική απόφαση του ενός έχει επιπτώσεις στην υγεία όλου του πληθυσμού, οπότε ναι, ο εμβολιασμός πρέπει να είναι υποχρεωτικός. Στην Ελλάδα όμως, αυτό που συμβαίνει είναι ότι ενώ ο εμβολιασμός είναι υποχρεωτικός, ο νόμος δεν προβλέπει συνέπειες για τους γονείς που δεν συμμορφώνονται (και ας με διορθώσουν οι δικηγόροι που διαβάζουν) οπότε κάποτε, καλύτερα σύντομα, πρέπει να επεκταθεί αυτός ο νόμος.
Όμως αυτό είναι ένα σχετικά εύκολο θέμα. Είναι επίσης πολύ εύκολο να αποφασίσει κανείς όταν πρόκειται για παιδιά που κινδυνεύουν να πεθάνουν – προφανώς, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις πρέπει να μπαίνουν στην άκρη αν η ιατρική δίνει λύση. Όμως όταν ανοίγει η πόρτα για μια επιβολή, μπαίνουν από την πίσω πόρτα προϋποθέσεις για επόμενες.
Αυτό που τελικά θέλω να πω είναι ότι και για μένα είναι προφανές ότι η σύγχρονη ιατρική στα θέματα υγείας είναι σε σχέση με την θρησκεία σούπερ ατού, και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το ποιος είναι περισσότερο υπεύθυνος για έναν ανήλικο όταν τίθεται θέμα ζωής και θανάτου: το κράτος. Ο προβληματισμός σου όμως ελπίζω να σε οδηγήσει σε πιο δύσκολα ερωτήματα σχετικά με τα όρια του νόμου, που δεν απαντώνται με τόση ευκολία. Όχι πολύ παλιά, η κοινωνία συζητούσε στα σοβαρά αν οι γυναίκες έχουν αρκετό μυαλό για να ψηφίσουν, ή αν τις εμποδίζουν οι ορμόνες της περιόδου. Το πρόσχημα γι' αυτή τη συζήτηση ήταν και πάλι η γενική ασφάλεια του πληθυσμού. Τώρα η απάντηση είναι εύκολη. Αν ζούσε τότε, τι θα πίστευες άραγε;
__________________
7.
Αγαπητή Α μπα, αποτελείς αγαπημένη συνήθεια μου και μία ανάσα "λογικής" σε έναν αρκετά παράλογο κόσμο - κατά τη γνώμη μου πάντα.
Πριν από δύο περίπου χρόνια έχασα αρκετά κιλά. Δεν ξέρω πόσα, αλλά ομολογουμένως η αλλαγή ήταν όχι μόνο εμφανής, αλλά ίσως και εντυπωσιακή. Όπως καταλαβαίνεις αντίστοιχα ήταν και τα σχόλια του στενού αλλά και του ευρύτερου περίγυρου. Και φτάνουμε σε αυτό που θέλω να ρωτήσω. Ποιος είναι ο λόγος που άνθρωποι με τους οποίους έχεις ελάχιστη επαφή, ακόμα και αν αυτή περιορίζεται σε ένα απλό "γεια", και αυτό τυπικό, θεωρούν ότι έχουν δικαίωμα να σχολιάσουν την αλλαγή στο σώμα σου, ακόμα και αν το σχόλιο αυτό είναι καλοπροαίρετο; Και ακόμα, γιατί κάποιοι, δύο χρόνια μετά, κι ενώ σε βλέπουν σε τακτά χρονικά διαστήματα - ας πούμε μία φορά το μήνα- εξακολουθούν να κάνουν κάποιο σχετικό σχόλιο για το πόσο έχεις αλλάξει κάθε φορά που θα σε δουν; Καταλαβαίνω ότι οι περισσότεροι το λένε για φιλοφρόνηση (άσχετο που δεν είναι πάντα, αφού η απώλεια βάρους μπορεί να μην είναι από επιλογή ή ακόμα και να κρύβει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας), αλλά δύο χρόνια μετά γιατί νιώθουν την ανάγκη να επαναλαμβάνονται; Σε ευχαριστώ - angie.
Οκ.
Τώρα δες το και από την πλευρά των άλλων.
Βλέπουν έναν άνθρωπο που έχει κάνει προσπάθεια και έχει αλλάξει την εμφάνιση του με εντυπωσιακό τρόπο. Προφανώς δεν ήταν εύκολο, και αυτό το ξέρει και η γάτα μου. Δεν χρειάζεται να το έχεις ζήσει για να το ξέρεις. Ήθελε οργάνωση, ήθελε πειθαρχία. Σε όλους μας λείπει η οργάνωση και η πειθαρχία.
Αν δεν πουν τίποτα, δεν είναι σα να ακυρώνουν την προσπάθεια; Αν δεν την αναγνωρίσουν ούτε με ένα «μπράβο» ή ένα κάποιο σχόλιο, δεν είναι πιθανόν να σκέφτονται ότι αν δεν το σχολιάσουν, αυτός που αδυνάτισε μπορεί να νιώσει σα να είναι αόρατος; Σα να μην έχει σημασία η προσπάθεια που έκανε;
Εσύ θεωρείς ότι αυτός που σχολιάζει το σώμα σου παίρνει κάποιο δικαίωμα που δεν θα έπρεπε να πάρει, και ως εδώ είναι κατανοητό. Πώς θα σου φαινόταν όμως αν κανείς δεν έλεγε ποτέ, απολύτως τίποτα, για το γεγονός ότι η εμφάνιση σου άλλαξε με εντυπωσιακό τρόπο, ΠΡΟΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ;
Δεν ρωτάω επειδή έχω θέλω να αποδείξω κάτι. Ρωτάω ειλικρινά. Αυτό θα προτιμούσες;
Και αν δεν σου αρέσουν τα σχόλια πια – αν δεν σου άρεσαν ποτέ, δεν μας το λες, και δεν μπορώ να καταλάβω – γιατί δεν τους το λες;
ΥΓ. Αν κάποιος αδυνατίσει τόσο θεαματικά επειδή έχει κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας, το πιθανότερο είναι ότι φαίνεται (το θέμα της υγείας). Δεν μου φαίνεται πολύ καλό επιχείρημα.
