ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 3 χρόνια με ένα παιδί. Τον τελευταίο χρόνο μπήκε η απόσταση στη σχέση μας. Δεν είναι ότι δεν τα καταφέρνουμε απλά μερικές φορές η στάση του με μπερδεύει. Πως γίνεται να θέλει να βρεθούμε αλλά δεν μπορεί, έχει δουλειές που πιστεύω ότι μπορούν να περιμένουν δύο μέρες για να γίνουν. Και αφού δεν μπορεί να πάω εγώ. Άμα έχει δουλειά τι να πάω να κάνω. Και μετά σου λέει θέλω να κάτσω εδώ με τους γονείς μου που είναι κάθε μέρα μαζί ακόμα και στη δουλειά. Και να λες δεν σου λείπω εγώ που έχεις να με δεις δύο βδομάδες? Ναι μου λείπεις λέει. Πως το δείχνεις τότε βρε άνθρωπε? Να με παίρνεις συνέχεια τηλ και μνμ? Μόνο έτσι ενδιαφέρεσαι εσύ? Δεν σκέφτεται ότι με στεναχωρεί? Του το λέω συνέχεια ότι κάτι τέτοια που κάνει συνέχεια με πληγώνουν. Του έκλεισα θέση με το ΚΤΕΛ για να έρθει μπας και έτσι καταλάβει την ανάγκη που έχω να βρεθούμε και αφήσω πίσω ότι έχει για να έρθει να με δει. Αγνοείται η τύχη του καθώς κάπου είναι και ξέχασε το τηλ του σπίτι. Και μετά πως να είμαι καλά σε αυτή τη σχέση μια έτσι μια αλλιώς. Με κρατάει κάτι που συνέχεια όταν σκέφτομαι να χωρίσω βάζω τα κλάματα αλλά δεν αντέχω άλλο να κλαίω κάθε μέρα. Πάντα ήταν εγωιστής και ήθελε το δικό του αλλά νμζ με καταλάβαινε περισσότερο και έκανε πράγματα για εμένα.