ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πήγα στο μουσείο Μπενάκη και συγκεκριμένα στη "Μέθοδο Abramović". Ομολογώ ότι ήταν μία πολύ ιδιαίτερη και ξεχωριστή εμπειρία.Μου έκανε όμως πολύ μεγάλη εντύπωση το eye contact που είχα με κάποια κοπέλα - η οποία ήταν από την εξυπηρέτηση του κοινού, από τα άτομα δηλαδή που φορoύσαν τα μαύρα ρούχα. Αυτό λοιπόν (το eye contact), κράτησε περίπου μισή ώρα, ίσως και παραπάνω (υποθέτω). Εκείνη είχε καρφώσει το βλέμμα της πάνω μου και λίγες φορές ανοιγόκλεινε τα μάτια της, μα ούτε όμως κοίταζε αλλού, ούτε μετακίνησε καθόλου το κεφάλι της. Αντιθέτως, εγώ ήμουν σχετικά νευρική, δεν ξέρω γιατί ήμουν έτσι. Πότε την κοιτούσα απευθείας στα μάτια, πότε κάτω, πότε πάνω, πότε δεξιά κι αριστερά. Ήθελα να παραιτηθώ αλλά δεν το έκανα. Περίμενα εκεινη να το κάνει πρώτη. Κάποια στιγμή, μετά από κανένα εικοσάλεπτο αρχίζω και χαλαρώνω. Την κοιτάζω στα μάτια, για λίγο όμως... Αισθάνομαι τα μάτια μου έτοιμα να δακρύσουν, δεν κύλισαν όμως. Τα ανοιγόκλεισα και το απέτρεψα. Μετά με ξαναπιάνει νευρικότητα και στρέφω αλλού το βλέμμα μου. Λίγο αργότερα, παρατήρησα την κοπέλα έτοιμη και εκείνη να δακρύσει, να κλάψει, σαν να γυάλιζαν τα μάτια της. Έτσι μου φάνηκε. Το σταμάτησε όμως και μου έδωσε την "άδεια" να σταματήσουμε και έτσι σηκωθήκαμε και οι δύο.Τελικά ποιο να ήταν το συμπέρασμα σε όλο αυτό;