ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω μια παιδική φίλη που σπουδάζει σ' άλλη πόλη. Είχαμε πολύ καλές σχέσεις πριν από αρκετό καιρό. Μιλούσαμε κάθε μέρα στο τηλέφωνο, λέγαμε τα νέα μας, βρισκόμασταν όποτε ερχόταν. Από κάποιο σημείο και μετά την έχασα. Την έπαιρνα τηλέφωνο και δεν με έπαιρνε ποτέ πίσω, ήταν όλο έξω και δε μπορούσε να μιλήσει κλπ. Ξέρω πολύ καλά ότι κάνει ζωάρα εκεί που είναι και είναι όλη μέρα έξω, παρόλα αυτά όμως έβρισκε χρόνο να με παίρνει τα βράδια που γυρνούσε, τη στιγμή που εγώ μαράζωνα στη πόλη μου και στο σπίτι μου. Πάει στα κομμάτια, έδειξα κατανόηση, περίμενα να έρθουν οι διακοπές του Πάσχα να βρεθούμε. Πέρασε μια βδομάδα από τότε που ήρθε ώσπου να με πάρει το πρώτο τηλέφωνο. Είχα μάθημα, δεν το σήκωσα, και μέχρι να το σηκώσω να μου προτείνει να πάμε για καφέ είχε ήδη κανονίσει με άλλους επειδή δε το σήκωσα. Την είδα τυχαία στη γειτονιά, είπε πως θα με πάρει, δε με πήρε ποτέ. Τη πήρα εγώ, την πέτυχα πάλι έξω, είπε πως θα με πάρει πάλι μετά, και εννοείται πως δε πήρε. Να μη τα πολυλογώ, αυτό συμβαίνει όλη την ώρα. Έφτασε το βράδυ της Ανάστασης, προφανώς με πήρε για χρόνια πολλά, δε το άκουσα, δε το σήκωσα. Τώρα έστειλε φβ να ευχηθεί χωρίς να προτείνει κάτι. Εν τω μεταξύ όλες αυτές τις μέρες έχει κάνει τσεκ ιν με τη Σάρα και τη Μάρα για καφέδες και ποτά. Έχω ξενερώσει τόσο πολύ με τη πάρτη της και έχω θυμώσει επίσης άλλο τόσο. Έχω αποφασίσει να μη ξανασχοληθώ και αν δεήσει επιτέλους να μου πει να βρεθούμε θα της τα πω ένα χεράκι με ήρεμο τρόπο. Είναι όμως οξύθυμος χαρακτήρας και φοβάμαι ότι θα το πάρει στραβά, βρίσκοντας χίλιους δυο τρόπους για να δικαιολογηθεί. Απ' την μια δε νοιάζει αν θυμώσει (και να θυμώσει τι θα πάθω, δε θα μου ξαναμιλήσει; Λες και μου μιλάει τώρα... ) αλλά απ' την άλλη είμαστε τόσα χρόνια μαζί, έχουμε φάει ψωμί και αλάτι και έχουμε περάσει από 40 κύματα. Αλλά συγγνώμη ρε παιδιά, είναι αυτή συμπεριφορά τώρα; Είναι ένα άτομο που με νοιάζει πάρα πολύ, το αγαπώ και το θέλω μες τη ζωή μου, αλλά το μόνο που εισπράττω πλέον είναι πλήρης αδιαφορία. Βαρέθηκα να είμαι το δεδομένο. Θέλω να τη ταρακουνήσω και να αποδείξω το αντίθετο. Λέτε αν της μιλήσω για το πόσο με ενοχλεί αυτό που κάνει, πάντα χωρίς φωνές και τραμπουκισμό, να αλλάξει κάτι μετά από τόσα χρόνια που με έχει σιγουράκι; Κάτι μου λέει πως δε θα έχει αποτέλεσμα, αλλά είμαι αποφασισμένη να το επιχειρήσω με όποιο κόστος γιατί το εννοώ...