__________________
1.
Αγαπητή Αμπά,
διαβάζω αυτή τη συνέντευξη και ενώ την έχω ρουφίξει και σημειώνω τις "παραπομπές" για να το ψάξω και μόνη μου, φτάνω στην τελευταία ερώτηση και η πάντηση μου έρχεται σαν κεραμίδα. Δηλαδή επειδή προέρχεται από επιστήμονα να το εκλάβω ως μη αμφισβητήσιμη δήλωση-αλήθεια, ότι οι άνδρες ονειρεύονται παρτούζες, είναι σεξομανείς και αδιαφορούν για τον ερώτα; Πολύ με απογοητεύει αυτό... Δηλαδή, δεν ξεκινάμε με αντίστοιχες φαντασιώσεις και προσγειωνόμαστε ρεαλιστικά πραγματικότητα, αλλά με τη φαντασίωση του έρωτα οι μεν, των παρτουζών οι δε. Αυτό καταλαβαίνω απ την απάντηση. Θα ήθελα την υποκειμενική σου άποψη, την οποία πολύ εκτιμώ παρεμπιπτόντως. (Γυναίκα απο τα συμφραζόμενα)
Δεν είμαι σίγουρη ότι κατάλαβα τι είδους κεραμίδα σου ήρθε. Επειδή διάβασες κάτι που δεν είχες ξανακούσει; Επειδή διάβασες κάτι που είχες ξανακούσει, αλλά όχι από στόμα επιστήμονα; Επειδή διαφωνείς, αλλά πιστεύεις ότι πρέπει να συμφωνήσεις επειδή σου άρεσαν τα υπόλοιπα που είπε, ή επειδή πιστεύεις ότι πρέπει να δέχεσαι τα λόγια ενός επιστήμονα ως αδιαμφισβήτητη αλήθεια;
Διάβασα τη συνέντευξη και αυτό που μου έκανε περισσότερη εντύπωση δεν ήταν η τελευταία δήλωση, αλλά οι ιδιαίτερα συχνές αναφορές στον Λακάν. Η απάντηση για μένα ερμηνεύεται ως εξής: ο ψυχαναλυτής σε αυτή την περίπτωση, κάνει μια παρατήρηση. Δεν λέει ότι θα έπρεπε να είναι έτσι, ή ότι είναι έτσι για όλους τους άντρες και για όλες τις γυναίκες, ανεξαιρέτως. Δεν λέει ότι αυτό είναι «η φύση» ή ότι έτσι είναι και αναλόγως πρέπει να πορευτούμε, ή ότι έτσι θα είναι για πάντα, για όλους μας. Ως ανάγνωση της πραγματικότητας όμως, δε νομίζω ότι είναι κάτι που δεν έχεις αναγνωρίσει. Είναι – σε πολύ γενικές γραμμές – κοινωνικά κατασκευασμένο για τους άντρες να αναζητούν πολλές ερωτικούς συντρόφους για να επιβεβαιωθούν, ενώ η προσδοκία για τις γυναίκες είναι να αντιστέκονται στο σεξ και να περιμένουν μέχρι να ερωτευτούν. Το «σεξομανείς» και το «ερωτομανείς» είναι ίσως υπερβολικές λέξεις, αλλά μάλλον ήθελε να περάσει το μήνυμα του πιο άμεσα.
Ναι, οι άντρες και οι γυναίκες ξεκινούν μάλλον με διαφορετικές φαντασιώσεις – γενικώς. Αλλά εσύ δεν θέλεις να τα φτιάξεις με όλους τους άντρες, ούτε είσαι «οι γυναίκες». Είσαι ο εαυτός σου, και ως μονάδα μπορείς να ψάξεις και να διεκδικήσεις αυτό που πιστεύεις ότι σου ταιριάζει περισσότερο. Δεν χρειάζονται κεραμίδες.
__________________
2.
Αν ειμαι καρδιοχειρουργος και χειρουργησω εναν ασθενη και αυτος γινει καλα,αλλα μετα απο 1 μηνα αυτοκτονησει απο καταθλιψη,εγω θεωρουμαι καλος γιατρος που εκπληρωσε την υποχρεωση του;- Καρμελα
Μάλλον θεωρείσαι καλός καρδιοχειρουργός, σίγουρα ικανοποιητικός. Αν ήσουν ψυχίατρος, θα είχες αμφιβολίες για το κατά πόσο θα ήσουν καλός ψυχίατρος, αλλά δε νομίζω ότι είναι σωστό να πούμε ότι ένας γιατρός που δεν μπορεί να προβλέψει μια αυτοκτονία είναι ένας κακός γιατρός. Υπάρχουν περιπτώσεις ακόμα και ψυχίατρων που δεν κατάλαβαν ότι οι ασθενείς τους, που τους παρακολουθούσαν στενά, είχαν αυτοκτονικές σκέψεις. Αυτό δεν δείχνει απαραίτητα ότι οι γιατροί τους ήταν αποτυχημένοι (μπορεί και να ήταν, λέω ότι δεν είναι απόδειξη), δείχνει όμως ότι ο άνθρωπος λειτουργεί αυτόνομα και έχει την ικανότητα να κρύψει τις σκέψεις του και να τις κάνει αόρατες ακόμα και από ανθρώπους που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους στην αποκρυπτογράφηση της ανθρώπινης συμπεριφοράς.
Αν ένας ψυχίατρος θεράπευε έναν καταθλιπτικό ασθενή, και ο θεραπευμένος πια ασθενής πέθαινε μετά από ένα μήνα από έμφραγμα, θα θεωρούσες ότι ο ψυχίατρος εκπλήρωσε την υποχρέωση του;
__________________
3.
Αγαπητή Άμπα
Είμαι 25 και Έχω μια σχέση από το διαδίκτυο εδώ και 6 μήνες με έναν Ολλανδό/Κινέζο αυτος ειναι 30 , είμαι ερωτευμένη και τον αγαπώ πολύ ! Πιστεύω ότι δεν υπάρχει άνθρωπος σαν αυτόν, με επισκέπτεται σχεδόν κάθε μήνα εδώ στην Ελλάδα, και μου δείχνει ότι αξίζει πολλά σαν άνθρωπος. Το πρόβλημα μου είναι ότι ο πατέρας μου δεν το ξέρει, είναι μεγάλος ρατσιστής και αν το μάθει πιστεύω ότι θα έχει πολύ άσχημη αντίδραση. Η μητέρα μου με καλύπτει συνέχεια όταν είναι εδώ και αισθάνεται πολύ άσχημα. Όπως και γω . Μου λέει ότι αυτή η σχέση δεν καταλήγει πουθενά και ότι θα έπρεπε να τη σταματήσω αλλά εγώ είμαι ερωτευμένη πως θα το κάνω αυτό ? Είμαι σε πολύ δύσκολη θέση δεν ξέρω τι να κάνω ! Βοήθεια!
Ευχαριστώ πολύ !- προβληματισμενη
Η πολύ δύσκολη θέση ποια είναι; Ότι ο μπαμπάς σου δεν εγκρίνει τις επιλογές σου;
Είσαι εικοσιπέντε χρονών. Είσαι ενήλικας εδώ και εφτά χρόνια. Δεν χρειάζεσαι ούτε έγκριση, ούτε κρυφό σύμμαχο. Το πρόβλημα σου δεν είναι ο πατέρας σου που είναι ρατσιστής. Το πρόβλημα σου είναι ότι έχεις μεγαλώσει υπερβολικά για να ζεις με καθεστώς ανήλικου παιδιού, και όσο και να προσπαθείς να διατηρήσεις την παιδική σου υπόσταση, η ζωή σε προλαβαίνει και σε βάζει με το ζόρι σε πορεία αυτονομίας.
Πάλι καλά που ερωτεύτηκες, γιατί αλλιώς δεν θα αναγκαζόσουν να πάρεις αποφάσεις για τον εαυτό σου. Να κάνεις ό,τι νομίζεις, ξέροντας ότι ό,τι και να κάνεις, θα έχεις συνέπειες. Σκέψου ποιες συνέπειες προτιμάς, ή ποιες συνέπειες μπορείς να αντέξεις, και καλώς ήρθες στον κόσμο των ενηλίκων.
Μόνο κάνε λίγο γρήγορα, γιατί κρατάς τη μητέρα σου όμηρο. Δεν αρκεί να αισθάνεσαι άσχημα, πρέπει να το λύσεις.
__________________
4.
Αγαπητή Α,μπα;
Καταρχάς θέλω να σε ευχαριστήσω ειλικρινά για τη στήλη σου. Από τότε που την ανακάλυψα, έχω μάθει να αντιμετωπίζω διαφορετικά πολλά πράγματα και έχω αλλάξει αρκετά τον τρόπο σκέψης μου. Στο προκείμενο, νιώθω πολύ μπερδεμένη Α,μπα. Και το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς τι μου φταίει ώστε να το διορθώσω. Πέρασα με πολύ κόπο φέτος στην Ιατρική, χωρίς ξεκάθαρη εικόνα για τη μετέπειτα πορεία βέβαια. Είναι όμως κάτι που μου αρέσει πολύ. Από την άλλη, παθιάζομαι πολύ με ό,τι έχει σχέση με την τέχνη (μουσική, θέατρο, κινηματογράφο κλπ) και έχοντας ασχοληθεί με τέτοιες είδους δραστηριότητες μέχρι τώρα, συχνά σκέφτομαι πόσο πολύ θα ήθελα να γράφω πχ. ή να σκηνοθετώ. Ξέρω ότι τελικά δε μπορώ να συνδυάσω και τις δύο πορείες, αλλά αυτό με σκοτώνει. Κάθε φορά που κάποιο ''ερέθισμα'' με ωθεί περισσότερο προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση, νιώθω να τρελαίνομαι. Δε μπορώ να παρακολουθήσω μια παράσταση πλέον γιατί ξέρω πως αν μου αρέσει θα ακολουθήσουν μέρες με κλάματα και συνεχείς αμφισβητήσεις και θλίψη. Όλο αυτό μου προκαλεί αβάσταχτο άγχος. Που σε συνδυασμό με διάφορες δύσκολες καταστάσεις των τελευταίων χρόνων, κυρίως σε ό,τι αφορά τις φιλικές σχέσεις, μου προκαλεί πολλά προβλήματα. Πάντα είχα, ας πούμε, μερικές ''τελετουργίες'', όπως να κάνω πράγματα με συγκεκριμένη σειρά το πρωί ή να ακούω κάποια τραγούδια το βράδυ πριν πέσω για ύπνο (έγινες κι εσύ κομμάτι τους τελικά) αλλά τελευταία μαζεύτηκαν πολλά. Προτιμώ δηλαδή να ξοδεύω μία και πλέον ώρα το βράδυ, ακόμη και μετά από πολύωρο διάβασμα που μπορεί να τελειώνει στις 2-3, παρά να κοιμηθώ χωρίς να ολοκληρώσω κάποια βήματα, γιατί ξέρω πως διαφορετικά δεν θα μπορώ να κοιμηθώ και θα έχω ένα παράλογο άγχος ότι η επόμενη μέρα θα ''γρουσουζευτεί'' με κάποιο τρόπο. Αλλά και πέραν αυτού, αντιμετωπίζω γενικά πρόβλημα με τον ύπνο τους τελευταίους μήνες, στριφογυρνάω συνέχεια, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ και ειδικότερα σε εκείνο το στάδιο που είσαι στο τσακ να αποκοιμηθείς εντελώς, πολύ συχνά πετάγομαι χωρίς να μπορώ να συνειδητοποιήσω αν τόση ώρα κοιμόμουν ή όχι. Τρομάζω Α,μπα. Τρομάζω με μένα. Ναι, ποτέ δεν ήμουν ''εύκολος'' άνθρωπος, ήμουν κλειστή και συνεσταλμένη πάντα στις αρχές, αλλά τώρα έχει καταντήσει τραγικό. Φοβάμαι να μιλήσω σε άτομα που δε γνωρίζω κι αυτό με δυσκολεύει πολύ σε καθημερινές συναναστροφές. Αυτό τις περισσότερες φορές σωματοποιείται, με ταχυκαρδίες, τρέμουλο, εφίδρωση, μούδιασμα, ανάλογα με τις περιστάσεις. Υπεραναλύω την κάθε κίνηση, την κάθε λέξη σε βαθμό που με φθείρει. Νιώθω πως το μυαλό μου μπλοκάρει. Δεν αισθάνομαι άνετα ούτε με τον εαυτό μου πια, έχω σκέψεις που πολλές φορές με πνίγουν, σα να μη μπορώ να τις βγάλω από το μυαλό μου και το πιο τρελό είναι ότι δε μπορώ να προσδιορίσω τι σκέψεις είναι αυτές! Όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα να είμαι τον τελευταίο χρόνο τουλάχιστον, σε μια περίεργη κατάσταση, συνεχώς ανικανοποίητη, αγχωμένη και θλιμμένη, όχι πως δεν υπάρχουν στιγμές που θα χαρώ ή θα γελάσω. Απλά αυτές οι διακυμάνσεις είναι πιο έντονες τελευταία. Μπορεί μέσα σε δευτερόλεπτα από εκεί που είμαι σχετικά καλά, χωρίς καμία αφορμή (τουλάχιστον που να μπορώ να προσδιορίσω) να νιώσω απίστευτη δυστυχία και κατατονία. Βάζω τα κλάματα στα καλά καθούμενα. Όλα μοιάζουν ανούσια και χάνω κάθε όρεξη για οτιδήποτε. Είναι φορές που λέω, καλύτερα να σταματούσα να αναπνέω παρά να βασανίζομαι έτσι. Δεν ξέρω βέβαια κατά πόσο το πιστεύω. Θα μου πεις τι κάθεσαι και δεν ζητάς βοήθεια, και το σκέφτομαι συνέχεια. Όμως οικονομικά ακόμη συντηρούμαι από τους γονείς μου και είναι ένα σημαντικό έξοδο που βέβαια αν καταλάβαιναν ότι υπάρχει ανάγκη, δεν θα είχαν καμία αντίρρηση. Το θέμα είναι ότι επειδή δεν αντιλαμβάνονται την κατάσταση, ό,τι παρατηρούν το αποδίδουν σε άγχος για τη σχολή. Ειδικότερα η μητέρα μου, πίστευε ότι όλα αυτά θα λυθούν μόλις περάσω στο Πανεπιστήμιο και κάποιες φορές που μισο-αστεία, μισο-σοβαρά πήγα στο θέμα του ψυχολόγου στην αρχή ήταν τύπου ''ναι, ναι σίγουρα'' και μετά μου έλεγε ότι υπερβάλλω και ότι πρέπει απλώς να χαλαρώσω. Μετά από όλα αυτά εγώ τι να ρωτήσω;
Πρέπει να πας σε ψυχολόγο. Το ξέρεις πολύ καλά μέσα σου, και αυτό αρκεί. Δεν χρειάζεσαι επιβεβαίωση από άλλους. Μην περιμένεις από τη μητέρα σου να συμφωνήσει μαζί σου για να πας. Προσπαθεί να υποβαθμίσει την αναγκαιότητα για να σπρώξει τα προβλήματα κάτω από το χαλί, ελπίζει να εξαφανιστούν τα προβλήματα από μόνα τους. Μόνο που για σένα δεν είναι απλώς προβλήματα, είναι Η ΖΩΗ ΣΟΥ.
Ο φόβος για αυτά που νιώθεις οφείλεται αυτή τη στιγμή κυρίως στο γεγονός ότι δεν τα καταλαβαίνεις, δεν μπορείς να καταλάβεις πώς σχετίζονται μεταξύ τους. Όταν ξεκινήσεις την θεραπεία, θα καταλάβεις ότι όλα αυτά εξηγούνται και συνδέονται με πολύ λογικό τρόπο. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα εξαφανιστούν αυτόματα, αλλά αφού σε γοητεύει η ιατρική νομίζω ότι τουλάχιστον θα σταματήσεις να φοβάσαι. Δεν σου συμβαίνει κάτι ανεξήγητο, ή σπάνιο, ή μυστηριώδες. Πήγαινε σε έναν ψυχολόγο, και θα δεις πόσο θα βελτιωθεί η ζωή σου.
__________________
5.
Γειά σου Α, μπα! Ξεκινάω... Είμαι σε μια πανέμορφη σχέση εδώ και 4 χρόνια, πανέμορφη από όλες τις πλευρές... Πριν λίγο καιρό γνώρισα έναν άντρα και καταλάβαμε ότι έχουμε πολλά κοινά, ξεκινήσαμε να κάνουμε παρέα κλπ. Εγώ άρχισα να κάνω πολύ ερωτικές σκέψεις, να τον σκέφτομαι συνέχεια, να τον βλέπω στον ύπνο μου... τον καψουρεύτηκα (No shit Sherlock!) Είναι απίστευτο άτομο, τρελό γέλιο, μηδέν κόμπλεξ και κάνουμε ακόμα παρέα. Αυτό που άρχισα να σκέφτομαι είναι γιατί να νιώθω την ανάγκη να κάνω αχαλίνωτο σεξ (γιατί μόνο το σεξ σκέφτομαι με τον συγκεκριμένο) ενώ δεν μου λείπει τίποτα από την σχέση μου. Και εκεί κατάλαβα και ένιωσα την απληστία που με διακατέχει! Θα μου πεις "Ασε μας κούκλα μου κι εσύ, τα χεις με έναν, σου γυάλισε ένας άλλος, αυτή είναι η ιστορία της Ανθρωπότητας". Δεν θα ρωτήσω "Τι να κάνω; να χωρίσω ή να κερατώσω; Ποιο είναι πιο πιθανό να εκλογικεύσω μέσα μου και να πάρω συγχωροχάρτι;"...γιατί κατά βάθος αυτό θέλω! Θέλω να κάνω ότι γουστάρω αλλά να μην υποστώ τις συνέπειες, αυτό δεν θέλουμε όλοι; Καλή η πανέμορφη σχέση και η αγάπη αλλά ένα σεξάκι-περιπετειούλα την θέλουμε όλοι. Θέλω να δω αν κι άλλοι άνθρωποι ενώ δεν τους λείπει τίποτα από την σχέση τους, θέλουν σαν τρελοί να κάνουν σεξ με κάποιον άλλον και πως το ερμηνεύουν, τι στάση κρατάς απέναντι σε τέτοιες σκέψεις; Γιατί εγώ η μόνη στάση που κρατάω απέναντι σε αυτές τις σκέψεις υπάρχει μόνο στο κάμα σούτρα (meh. bad jokes make the world go round. Don't judge me.) Εντάξει, τώρα είμαι έτοιμη να δεχτώ την οργισμένη σου απάντηση που το πιο πιθανό είναι να μου δώσει ένα χαστούκι και να με βάλει στη θέση μου! Ρίχτο Α,μπα!!!- Reality Bites
Δεν υπάρχει ανθρώπινη οργή που θα σε κάνει να μην λιγουρεύεσαι κάποιον, αλλά έτσι κι αλλιώς, η ιστορία σου δεν προκαλεί οργή. Ναι, όλοι αυτό θέλουμε. Να πραγματοποιούμε τις επιθυμίες μας χωρίς να έχουμε συνέπειες. Όμως, όχι, δεν θέλουμε όλοι σεξάκι-περιπετειούλα. Όχι, δεν θέλουν όλοι να κάνουν σεξ σαν τρελοί με κάποιον άλλον ενώ δεν τους λείπει τίποτα. Μερικοί δεν θέλουν να κάνουν σεξ με κανέναν, γενικότερα.
Άσε τους «άλλους» καλύτερα, και επικεντρώσου σε σένα. Η μονογαμία έχει ευθύνες, αλλά αν σου προκαλεί τέτοιο βάρος, μπορεί να μην είσαι ακόμα σε φάση της ζωής σου για να την υποστηρίξεις. Η μονογαμία δεν είναι αυτονόητη, δεν βγαίνει φυσικά και αυτόματα, ούτε είναι μονόδρομος για όλους από την αρχή της ζωής τους. Είναι όπως το πιάνο: δεν γεννιέσαι γνωρίζοντας να παίζεις πιάνο, αλλά αν θέλεις, και αν προσπαθήσεις, θα το μάθεις. Δεν είσαι καλύτερος από τους άλλους επειδή έμαθες πιάνο, ούτε είναι υποχρεωτικό για όλους. Μερικοί προτιμούν τρομπόνι, άλλοι δεν θέλουν να μάθουν μουσική και προτιμούν την ορειβασία.
Αν ήσουν σε πλήρη μονογαμική περίοδο δεν θα ήσουν τόσο σίγουρη ότι μια σεξουαλική περιπετειούλα παραμένει περιπετειούλα απλώς επειδή έτσι ήθελες στην αρχή. Όταν φτάνεις σε σημείο να νιώθεις ότι θα μείνεις με έναν άνθρωπο, δεν το κάνεις επειδή πιστεύεις ότι δεν πρόκειται να βρεθεί άλλος που θα σου αρέσει, αλλά επειδή δεν σε ενδιαφέρει καθόλου να μπλεχτείς άλλο για να το ανακαλύψεις. Κάποτε αισθάνεσαι ότι δεν υπάρχουν «περιπετειούλες» χωρίς συνέπειες, και έχεις βαρεθεί τις συνέπειες. Εσύ φαίνεται ότι πιστεύεις ακόμα στην άκακη διασκέδαση χωρίς άλλα μπλεξίματα. Αν πιστεύεις σε αυτή, τότε ίσως και να υπάρχει για σένα.
Με άλλα λόγια, αν καταπιέζεσαι για να ζεις μονογαμικά, μην το κάνεις.
__________________
6.
Αγαπητή Α, μπα, θα σου διηγηθώ πρόσφατη ιστορία που με έφερε προσωπικά σε δύσκολη θέση, αν και δεν έχει να κάνει με εμένα. Φίλη έχει γενέθλια και λέει σε 5-6 φίλες (μαζί και σε εμένα) "Να βγούμε έξω για τα γενέθλιά μου" (δώσε προσοχή στην φράση, παρακαλώ) στην πόλη όπου και σπουδάζουμε. Είχαμε κακή επικοινωνία με τις υπόλοιπες κοπέλες, δεν πήραμε δώρο ή τούρτα τέλος πάντων "όπως είθισται". Πάμε λοιπόν στο μαγαζί, καθόμαστε, παραγγέλνουμε, τα λέμε, γελάμε κλπ... και έρχεται η ώρα να πληρώσουμε. Βγάζει λοιπόν η εορτάζουσα το πορτοφόλι και λέει στο σερβιτόρο "από εδώ κρατάς ένα το τζιν τόνικ". Μένουμε κι εμείς οι υπόλοιπες σύξυλες, δεν λέμε μιλιά για αυτό που έγινε και πληρώνουμε, η καθεμια το δικό της.
Και ερωτώμαι εγώ, δεν έπρεπε να είχε διευκρινιστεί εξ αρχής ότι "θα βγουμε γιατι έχω σήμερα γενέθλια αλλά δεν θα κεράσω"; Από τη μεριά μου δεν έπαιζε θέμα οικονομικό, ευτυχώς, αλλά λυπήθηκα πολύ για μια συγκεκριμένη κοπέλα της παρέας η οποία μου εκμυστηρεύτηκε, πριν έρθει ο λογαριασμός, πως έπρεπε να περάσει την εβδομάδα με 15 ευρώ, και έδωσε τα μισά για το κοκτέιλ της. Ντράπηκα πάρα πολύ για τη φίλη μου , προθυμοποιήθηκα ευγενικά να της το πληρώσω εγώ, αλλά εκείνη αρνήθηκε. Λογικα ντράπηκε, μάλλον, κι αυτή.
Με τα πολλά, το μαγαζί κέρασε και δεύτερη γύρα, λόγω γνωστού που είχαμε, και έτσι η παρέα κάθισε παραπάνω αλλά η ατμόσφαιρα είχε πια χαλάσει. Η εορτάζουσα ψυλλιάστηκε την αλλαγή κλίματος και αργότερα τη σχολίασε μόνο σε εμένα λέγοντας "Μα είναι δυνατόν να νομίζουν πως θα τα πλήρωνα εγώ όλα; Φοιτήτρια είμαι!". Πέραν της παραπάνω ερώτησης, ήθελα να ρωτήσω και κάτι σχετικό-άσχετο: πώς και από πότε στην ιστορία υπάρχει αυτός ο άγραφος νόμος του "εχω γιορτη/γενεθλια/χαρα άρα κερνάω"; Τα φιλιά μου :)- Μία φοιτήτρια
Το πρόβλημα με το δίκιο είναι ότι τις περισσότερες περιπτώσεις, όλοι έχουν από λίγο. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με το άδικο.
Ο άγραφος νόμος πράγματι κατά κάποιο τρόπο υπάρχει, αλλά έχει αραιώσει και αλλοιωθεί με τα χρόνια, και δεν είναι όσο αυτονόητος ήταν παλιότερα. Πιστεύω πια ότι το ασφαλές είναι να μην υποθέτεις ότι ο άλλος θα κεράσει για τα γενέθλια του αν δεν το δηλώσει. Σας είπε «να βγούμε έξω για τα γενέθλια μου» και όχι «να βγούμε έξω για να σας κεράσω για τα γενέθλια μου». Είναι εποχές που τα εφτά ευρώ είναι μια περιουσία, αλλά αυτό ισχύει στο πολλαπλάσιο αν κάποιος υποχρεούται από έναν άγραφο νόμο να κεράσει πέντε άτομα. Καταλαβαίνω ότι θα προτιμούσατε σαφή προειδοποίηση, αλλά είναι άκομψο να λες «να βγούμε, αλλά να ξέρετε ότι δεν θα κεράσω», γιατί κάποιος μπορεί να παρεξηγηθεί από την ανάποδη: θα έβγαινα μαζί σου, είτε κερνάς είτε όχι.
Έψαξα να βρω σχετικά με την ιστορική εξήγηση και εξέλιξη του κεράσματος γιατί όντως έχει ενδιαφέρον, αλλά δεν βρήκα κάτι που αξίζει να παρατεθεί. Αν κάποιος ξέρει, ας μας πει στα σχόλια.
__________________
7.
Αγαπητή Αμπα,
Θέλω να πάω σε ψυχολόγο αλλά δεν θέλω να το μάθει κανείς. Πώς μπορώ να βρω κάποιον καλό στην δουλεία του αφού ντρέπομαι να ζητήσω συστάσεις? Έψαξα στο google για ψυχολόγους στην ευρύτερη περιοχή μου (μένω σε προάστιο της Αθήνας) αλλά το να επιλέξω τυχαία ένα όνομα στο κατάλογο χωρίς να ξέρω τίποτα για το άτομο μου φαίνεται παράτολμο. Ποια χαρακτηριστικά πρέπει να χει ένας σωστός ψυχολόγος?
Σε ευχαριστώ πολύ!
Ψάχνεις έναν σωστό ψυχολόγο όπως ψάχνεις έναν σωστό υδραυλικό ή έναν σωστό δάσκαλο για ιδιαίτερα μαθήματα. Αν δεν έχεις συστάσεις, κοιτάς να σου ταιριάζει σαν άνθρωπος, κοιτάς να σου εμπνέει εμπιστοσύνη, ζητάς αποδεικτικά για την δουλειά του, και αποφασίζεις σύμφωνα με την συνολική εντύπωση. Είναι πιθανό να κάνεις λάθος την πρώτη φορά, γιατί δεν ξέρεις να αναγνωρίζεις τα σημάδια ενός σωστού επαγγελματία, αλλά δεν απογοητεύεσαι, γιατί το έχεις υπόψη σου. Κρατάς αυτά που έμαθες από την αποτυχημένη προσπάθεια, και τα εφαρμόζεις στην επόμενη.
Επίσης, υπάρχει και το google. Δες εδώ, εδώ, εδώ κι εδώ.
σχόλια