ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Καθε φορα που φευγω απο τον τόπο που μεγαλωσα κ ζουν ακομα εκει ολοι οι δικοι μου, οσες μερες κ αν μεινω οταν φευγω νιωθω πως προλαβαινα να κανω κ αλλα, εχω μονιμως μια αγωνια μηπως δεν τους ειδα ολους;μήπως δεν τους αγκαλιασα οσο επρεπε;κ αυτο που με σκοτωνει περισσοτερο ειναι τα χειλακια του ανηψιου μου που καθε φορά μου λενε "που παθ;μεινε λιγακι ακομα και θα θω μαδι θου θτη Αθηνα"..