ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν είσαι παιδί του θλιβερού σήμερα και δηλώσεις πως αγαπάς και σέβεσαι τη μητέρα σου κινδυνεύεις να σε αποκαλέσουν μαμάκια, μαμμόθρεφτο, ταπεράκια, θρησκόληπτο, παπαδοπαίδι, καντηλανάφτη, ιεραπόστολο, πρόσκοπο, φυτό, καραγκέι του καρακερατά. Φαντάζομαι τον εαυτό μου σε μια παρέα βαρβάτων "αντρών" νταήδων του χωριού, σαν αυτές στις οποίες κάνω το σφάλμα να συχνάζω χρόνια τώρα, να ομολογώ με το ύφος του αθώου πως η μάνα μου είναι πολύ πολύτιμη για εμένα και πως την αγαπώ αδιαπραγμάτευτα. Όου. Όου σιτ, βασικά. Φαντάζομαι τα μέλη της παρέας να με κατακεραυνώνουν με θορυβημένα βλέμματα και να φωνάζουν μετά βδελυγμίας "είσαι τόσο αδερφή", ξερνώντας παράλληλα κάτι μισοχωνεμένα πιτόγυρα με απ' όλα στο καινούριο κι αγαπημένο τζιν μου. Μετά ξαναφαντάζομαι τον εαυτό μου να αναστατώνεται εσωτερικά, να βγάζει ήχους και γρυλίσματα που δεν πρόφερε ξανά άνθρωπος, θέλοντας να ακυρώσει κάθε ζωντανό κύτταρο, να μηδενίσει την ύπαρξη του λόγω αφόρητης συσσώρευσης βλακείας. Γουατέβερ.Που λες, τη μάνα σου θα τη σέβεσαι κι ας σ' έχει θυμώσει ο ανάδρομος. Είναι το πιο όμορφο πλάσμα του κόσμου και μοιάζει με αυτές τις νεράιδες στα παραμύθια που τα κάνουν όλα να φαίνονται τόσο εύκολα, έστω και χωρίς ραβδί. Να μην τη θυμάσαι κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη, δεν είναι "ρίζα στης Τζένης". Είναι η μόνη ηρωίδα που δε ζητά ανταλλάγματα, γιατί οι υπόλοιπες όλο και κάτι θα σου πάρουν -τα λεφτά, την αθωότητα, τα ρούχα σου, κάτι. Επίσης, είναι η μόνη ηρωίδα που είναι πάντα εκεί, ορατή ή αόρατη. Θα τη σέβεσαι κι ας έχει κάνει η ίδια λάθος - πράγμα σπάνιο. Θα εκτιμάς την παρουσία της δίπλα σου, θα λογαριάζεις ως πολύτιμες μέχρι και τις αναπνοές της. Θεοποίησέ την, στην τελική, δεν υπάρχει πρόβλημα. Γιατί είναι η μάνα σου και είναι μια θρησκεία από μόνη της. Είναι το λαϊκό σύμβολο που θα πρέπει να γίνει σημαία. Σε έφερε στη ζωή, βλάκα, τι άλλο θέλεις; Γιατί ξέρει να βάζει δέκα γύρους πλυντήριο δίχως να το ανατινάξει, να μαγειρεύει το παστίτσιο με πολλή μπεσαμέλ, να συμπονεί τον οποιονδήποτε, να δίνει συμβουλές πάνω στα ερωτικά, να σε ξυπνάει κάθε πρωί για να πας στη σχολή σου επειδή εσύ κοιμάσαι αιώνια, να σιδερώνει τόσο εύκολα πουκάμισα, να φωνάζει χωρίς λόγο, να καταλαβαίνει πότε δεν είσαι καλά, να σε νευριάζει όσο κανείς άλλος, να σε κάνει να θέλεις να πέσεις στο πάτωμα από ντροπή που είσαι τόσο λίγος μπροστά της.Αν πιστεύεις πως δεν της φέρθηκες καλά (που σίγουρα το έκανες), βρες την ευκαιρία να επανορθώσεις. Πρέπει. Δε χρειάζεται ούτε να της αγοράσεις μούφα τιμαλφή από τα accessorize, ούτε να της δώσεις μια δέσμη από τριαντάφυλλα, λες κι είσαι ο Καρυωτάκης, ούτε να της αγοράσεις το iPhone 6 (αυτό αγόρασέ το σε εμένα, τώρα μάλιστα). Μπορείς απλώς να την πλησιάσεις, να της απλώσεις το χέρι και να της πεις ένα ειλικρινές κι ανιδιοτελές "ευχαριστώ, μαμά". Πρέπει ταυτοχρόνως να χαμογελάς κιόλας, κατά προτίμηση με δοντάκια, για να φαίνεται πιο πειστικό. Της είναι αρκετό και δεν ζήτησε τίποτα παραπάνω. Θα γελάσει από αμηχανία όπως στις ταινίες και μετά θα συνεχίσει να στρώνει το κρεβάτι σου και να μαγειρεύει τα γεμιστά που όλοι ξέρουμε πως είναι το αγαπημένο σου φαγητό. Κι αν κάποτε ο χρόνος την πάρει όμηρο για πάντα σε εκείνες τις σκονισμένες φυλακές, θα σου αφήσει το φάντασμά της για να σε φυλάει. Και θα σε στοιχειώσει, αγαπητέ μου, ναι ναι. Μέσα σου θα είναι για πάντα και δεν θα κουνήσει βήμα. Για όλα έχει προνοήσει η μαμά, η μαμά ξέρει. Μπου.?