ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχαμε 2,5 χρόνια σχέση και (σχεδόν) όλα έδειχναν ότι ειναι ο τέλειος άντρας-τουλάχιστον όπως εγώ τον ήθελα-.Ήρεμη, χαλαρή και γεμάτη ευχάριστες στιγμές λοιπόν αυτή η σχέση, που μάλλον θα μας οδηγούσε στα σκαλιά της εκκλησίας...Το θέλαμε..Και οι δύο;Στα 2 χρόνια ένιωσα μια πλήξη, μια ρουτίνα(αν κ μεσολαβούσε απόσταση λόγω δικής μου δουλειάς). Αποφάσισα να μείνω, να το παλέψω μέσα μου.Δεν το έδειχνα, δεν το έλεγα...Ίσως το καταλαβαινε, αλλά δεν ελεγε τιποτα.. έφτασα να πνίγομαι από την αγάπη του! αυτη που εγώ ζητουσα σαν τρελή όταν γνωριστήκαμε..τώρα την έδιωχνα.΄ζητούσα ένταση, πάθος, κάτι που να με ταρακουνήσει και εκεί δεν το έβρισκα..Στους έξι επόμενους μήνες πάλευα με το "να φύγω ή να μείνω"...Έφυγα...τον πλήγωσα, ένιωσα αρχικά λυτρωση...5 μήνες μετά(σήμερα), η σκέψη μ εκει...Δεν συγκρίνεται με ΄τιποτα και με κανέναν...δεν έχει γινει καμία κίνηση απο κανεναν μας...ξερω οτι βρισκεται καπου εκει εξω...δεν ξερω πως ειναι τι κανει...βασανιζομαι...μηπως αυτος ηταν ο "ενας",το αλλο μ μισο;τελικα αυτος ο χωρισμος μηπως ηταν το μεγαλυτερο λαθος της ζωης μου;