ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν αντέχω άλλο. Πάντα ήμουν μοναχική, πάντα επεδίωκα κάποιες ώρες αφιερωμένες στον εαυτό μου για να διαβάσω, να δω ταινίες, να σκεφτώ και να ηρεμήσω όμως έβγαινα και βόλτες, είχα παιδικές φίλες και αγαπημένους φίλους που απέκτησα απ τη φοιτητική μου ζωή.Τώρα όμως είμαι μόνη, είμαι πάντα στο σπίτι το τηλέφωνό μου χτυπάει μόνο επειδή η μαμά μου θέλει να δει τι κάνω και ο αδερφός μου να μου πει τα νέα του. Δεν κατάλαβα πως αποκόπηκα από όλους,σταδιακά έγιναν όλα... πολλές φορές δεν είχα διάθεση, είχα άγχος, πολύ άγχος και προτιμούσα να μένω μόνη περισσότερο μόνη γοα να μη χαλάω κ τη διάθεση των φίλων μου, γιατί δεν είχα κουράγιο να ντυθώ και να βγω για βόλτες, δεν ήθελα να βγαίνω και να με παρηγορούν..ίσως να χρειαζόμουν κάποιον να με παρασύρει, ίσως να έπρεπε να αντιμετωπίσω εγώ τον εαυτό μου...τώρα όμως χάθηκαν όλοι από γύρω μου κι εγώ είμαι πεντάμονη σε ενα σπίτι, φοιτήτρια επί πτυχιώ χωρίς φίλους, χωρίς σχέση, χωρίς έναν άνθρωπο να μιλήσω, χωρίς σχέδια για το μέλλον και χωρίς ελπίδα. έχασε η ζωή μου το νόημά της, στην προσπάθεια μου να το βρώ...δεν ξέρω...είμαι 24 και δεν έχω καταφέρει να ζω