__________________
1.
Το ξερω οτι ειμαι αντικειμενικα εξυπνη με ικανοτητες μορφωση και εμφανιση. Δεν ειχα καθόου αυτοπεππιθηση στο σχολειο και τωρα που ενηλικιωθηκα αρχισα να βελτιωνομαι. Αλλα οταν βρισκομαι με αλλα ατομα και συγκεκριμενα με ωραιες γυναικες που εχουν αυτοπεποιθηση τα ξεχναω ολα και νιωθω τοσο ανασφαλης. Θελω να φυγω. Νομιζω οτι οποιος θα με κοιταει θα γελαει και ετσι κλεινομαι και νιωθω αβολα. Δε θελω να υπαρχει αυτος ο ανταγωνισμος και θελω να συγκεντρωθω στον εαυτο μου. Τωρα τελευταια το εχω μειωσει λιγακι. Αλλα αμα δεν εχω προετοιμαστει ψυχολογικα απο πριν δεν υπαρχει καμια βελτιωση. Θεωρεις οτι αποκτωντας περισδοτερη αυτοπεποιθηση με τον καιρο θα το εξαλειψω και αλλο;- hey there
Δεν θα αλλάξουν ιδιαίτερα τα πράγματα αν εξακολουθείς να ετεροπροσδιορίζεσαι σε τόσο μεγάλο βαθμό.
Από τη μία, δεν ξέρουμε ποιοι είμαστε αν δεν μας το επιβεβαιώσουν οι άλλοι, από την άλλη όμως, στα πάντα υπάρχει ένα όριο. Σημασία έχει όχι τι λένε οι άλλοι για μας, αλλά μια ομάδα συγκεκριμένων «άλλων» που έχουμε επιλέξει να βρίσκονται κοντά μας και μας ξέρουν και τους ξέρουμε. Όχι οι οποιοδήποτε άλλοι που συναντάμε κάθε μέρα.
Κάνεις ένα λάθος από την αρχή που σε οδηγεί σε αυτή την μόνιμα ανταγωνιστική στάση. Δεν σου το λέω για να σε πληγώσω, το παρακάτω ισχύει για όλους μας: δεν είσαι αντικειμενικά έξυπνη με ικανότητες, μόρφωση και εμφάνιση. Είσαι κατά καιρούς, απολύτως σχετικά, και κυρίως μονίμως υποκειμενικά. Αντικειμενικά όμορφη είναι η Ζιζέλ, και πάλι θα βρεθούν κάποιοι που θα ισχυριστούν ότι «δεν τους αρέσει και πάρα πολύ». Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου για το «αντικειμενικά» με ενέσεις αναβολικών, αλλά δεν μπορεί να λειτουργήσει αυτό γιατί κάθε φορά πρέπει να το επανεξετάζεις αναλόγως με το ποιοι είναι δίπλα σου, και γι' αυτό κάθε φορά που είσαι σε νέο περιβάλλον, τα χάνεις. Δεν τα χάνεις μόνο επειδή σου λείπει αυτοπεποίθηση, αλλά επειδή και αυτή που έχεις είναι χτισμένη με πολύ περιορισμένο ορίζοντα.
Αν δεν είσαι η Κάρλι Κλος (ξέρω και τα νεότερα μοντέλα, δεν είμαι τόσο παλιακή) και αν δεν είσαι ο Στίβεν Χόκινγκ, τότε είσαι σχετικά έξυπνη, με σχετικές ικανότητες, μόρφωση και εμφάνιση. Αναλόγως με το πού θα βρεθείς θα είσαι καλύτερη ή χειρότερη από τους άλλους, αλλά αν παίξεις έξυπνα τα χαρτιά σου, θα είσαι περίπου ίδια ή χειρότερη. Δεν γίνεται να είσαι η καλύτερη από όλους συνέχεια, ούτε καν από τους καλούς. Ο κόσμος είναι μεγάλος, και οι ικανότητες των ανθρώπων διαφορετικές και με διαφορετικά αποτελέσματα για τον καθένα. Αν βλέπεις την κάθε συνάντηση ως διαγωνισμό επιβεβαίωσης, κάηκες (και από αυτά που γράφεις, έχεις καεί ήδη).
Ποια είναι η λύση: να γίνεις η καλύτερη που μπορείς σχετικά με τις δυνατότητες που έχεις. Συγκεντρώσου σε σένα, αλλά όχι σε σχέση με τους άλλους. Τι κάνεις καλά; Προσπάθησε να το κάνεις καλύτερα. Τι κάνεις μέτρια; Προσπάθησε να το κάνεις καλά. Τι δεν ξέρεις; Προσπάθησε να το μάθεις. Τι ωραίο έχεις πάνω σου; Προσπάθησε να το τονίσεις. Έτσι αποκτάς αυτοπεποίθηση. Όχι με ύπνωση «είμαι όμορφηηηηη είμαι έξυπνηηηη είμαι ικανήηηη».
__________________
2.
Γεια σου Λένα,
Ξέρεις πως είσαι εξαιρετική, η στήλη σου είναι απίθανη , οι απαντήσεις σου ειναι απόλυτα λογικές και βοηθούν πολύ κόσμο!
Σου εχω ξαναστειλει και η απαντηση που μου έδωσες με βοήθησε πολύ και σε ευχαριστώ για αυτό.
Τώρα έχω ενα άλλο θεματάκι που αφορά τα επαγγελματικά .
Είμαι 23 , ασχολούμαι με τα ξενοδοχειακά και μέχρι στιγμής έχω "καταφέρει" να φτάσω στη θέση του sous maitre σε ενα χώρο πολύ δυσκολο,πολύ απαιτητικό, χωρίς ωράριο και τρελές απαιτήσεις από πελάτες, από συναδέλφους, εργοδότες κτλ. Γενικά είναι μια δουλειά με πολύ πίεση και ανταγωνισμό, μου αρέσει όμως.
Το θέμα μου ειναι πως δεν είμαι όσο δυναμικός θα έπρεπε για να σταθώ σε μια τέτοια δουλειά . Από την πρώτη μου πρακτική στα 19 άκουγα πόσο καλός είμαι και τι καλό παιδί και μπλα μπλα μπλα από τους γύρω συναδέλφους και προϊσταμένους . Μέχρι που πέρυσι ήμουν σε ενα ξενοδοχείο σαν sous maitre σε ενα εστιατόριο , οι βαθμολογίες από τους πελατες (έχουμε κι αυτόν τον βραχνά κάθε μηνα ) στο τέλος της σεζόν ήταν 98% και εγώ ήμουν ευτυχισμένος που το κατάφερα γιατί δούλευα σαν Τον τρελό μια σεζόν ολόκληρη χωρίς ρεπό χωρίς ωράριο. Μέχρι που σ το τελευταίο meeting της σεζον που κάναμε ο maitre μου είπε πως δεν πίστευε πως θα τα καταφέρω να σταθώ στο πόστο μου και πως θα τα παρατουσα στη μεση. Στεναχωρήθηκα η αλήθεια είναι που το ακουσα αλλά από την αλλη χάρηκα που τον διεψευσα.
Φέτος για τη σεζόν που ερχεται αλλαξα ξενοδοχείο στην ίδια θέση που ήμουν μόνο που αυτό το "μαγαζι" Που πάω είναι δέκα φορες πιο απαιτητικό από το προηγούμενο και η αλήθεια Είναι ότι με εχει πιάσει ενας ψιλοπανικος γιατί θέλω να τα καταφέρω.
Η ερώτηση μου είναι τι να κάνω που Ναι μεν είμαι πεισματάρης ,ομαδικός και εργατικός αλλά μου λείπει αυτό το στοιχείο του δυναμισμού που ει αι τόσο σημαντικό σε αυτή τη δουλειά;;
Πώς ισορροπεις ανάμεσα στον αυστηρό επαγγελματισμό και στην διατήρηση μιας χαρούμενης ομαδας;
Τι μπορεί να κάνει ένα "καλό παιδι" για να γίνει πιο δυναμικός ;
Ίσως φταίει η ηλικία μου που είναι μικρή ;
Μπορώ να επιβληθω με φωνές και φασαρίες (όλοι μπορούν είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κοσμο)αλλά δε το γουστάρω καθόλου αυτό .Θέλω οι άλλοι να χαίρονται να ερχονται στη δουλειά και να μη λένε πωωω πάλι μ αυτόν το μαλακα δουλεύουμε?
Γιατί όπως σου είπα είναι πολύ δύσκολη δουλειά ..
Ευχαριστώ για το χρόνο σου .- Bill
Η ηλικία σου είναι νομίζω ο πιο ισχυρός παράγοντας. Αν μικροδείχνεις τα πράγματα χειροτερεύουν ακόμη περισσότερο. Τα καλά νέα είναι ότι αυτό θα λυθεί με τον καιρό.
Θα σου συνιστούσα να διαβάσεις βιβλία σχετικά με τη διαχείριση επιχειρήσεων και ανθρώπινου προσωπικού. Δεν λες αν έχεις σχετικές σπουδές, αλλά και να έχεις, φαίνεται ότι χρειάζεσαι κι άλλη πληροφορία. Ο χαρακτήρας σου δεν είναι εμπόδιο για να επιβληθείς ή για να αναγνωριστείς. Επικρατεί άλλο μοντέλο στα αφεντικά, αλλά και αυτό πατώνει κατά καιρούς. Μην φτάνεις και στο άλλο άκρο όμως, να ελπίζεις να χαίρονται οι άλλοι που έρχονται στη δουλειά. Να σε σέβονται και να σε εκτιμούν είναι ήδη πολύ. Ενθαρρυντικός και δίκαιος πρέπει να είσαι, όχι συμπαθής ή αόριστα «δυναμικός».
__________________
3.
Αγαπητή Αμπά, έχουμε πρόβλημα! Είμαι 32 και single εδώ και 3 χρόνια και η τελευταία μεγάλη μου σχέση ήταν 4 χρόνια που όμως τελείωσε χωρίς τσακωμούς και κανένα πισωγύρισμα ούτε από εμένα ούτε από εκείνον. Απλά δεν εξελίχθηκε η σχέση στην πορεία του χρόνου και μας τελείωσε. Από τότε δεν έχω κάνει καμία σχέση μεγαλύτερη από 1-2 μήνες το πολύ, γεγονός που με έχει κουράσει πολύ και μου δημιουργεί ανασφάλεια. Το θέμα είναι όμως ότι εγώ κάθε φορά που αρχίζω να βγαίνω με κάποιον προτρέχω, θέλω πολύ να καταλήξει σε μια ωραία σχέση και στο κεφάλι μου το μεγαλοποιώ (χωρίς όμως να δείχνω κάτι ή να πιέζω καθόλου τον άλλο). Το θέμα είναι πως αν κάτι δεν προχωρήσει τελικά το παίρνω προσωπικά ως απόρριψη και πέφτω. Προσπαθώ να μην το κάνω και να αφήσω τα πράγματα να εξελιχθούν και να αντισταθώ στη φυσική ροπή του μυαλού να είμαι 10 βήματα μπροστά γιατί ξέρω πως δεν είναι καλό ούτε για μένα ούτε για τον άλλο ούτε για τη σχέση. Όταν το σκέφτομαι λογικά είμαι οκ... είμαι χαλαρή και απολαμβάνω όλο το φλερτ και τα παιχνίδια της αρχής αλλά υπάρχουν στιγμές που όλο αυτό με κουράζει και θέλω να ξέρω τώρα πως αισθάνεται ο άλλος, πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα πριν δεθώ πιο πολύ και αγχώνομαι (δε λέω κάτι στον άλλο αλλά κάνω λίγο πίσω μέχρι να ξαναβάλω τις σκέψεις μου σε μια σειρά και να ηρεμήσω). Τι κάνουμε?? Πως μπορώ να είμαι πιο χαλαρή κ να μην αγχώνομαι? Νιώθω ότι έτσι χάνω τις καλές στιγμές και η διάθεσή μου ανεβοκατεβαίνει ανάλογα με το τι κάνει ο άλλος κ γίνομαι ανασφαλής, πράγμα που απεχθάνομαι γιατί έχω κάνει πολύ κόπο για να το αποβάλω τόσα χρόνια.- Drama queen
Αποκλείεται να αγχώνεσαι, να μεγαλοποιείς στο κεφάλι σου άγουρες σχέσεις, να είσαι δέκα βήματα μπροστά χωρίς να το δείχνεις καθόλου ή χωρίς να πιέζεις τον άλλον. Και όταν λέμε αποκλείεται, αποκλείεται όσο αποκλείεται να σε δει ο άλλος και να μην δει ότι έχεις χέρια και πόδια. Αν κάτι φαίνεται από μακριά, είναι ακριβώς αυτού του είδους αίσθηση του κατεπείγοντος, και δεν φαντάζεσαι πόσο απωθητική είναι για τους άλλους.
Και θα σου πω γιατί. Όχι επειδή γίνεσαι εσύ απωθητική (και αυτό, αλλά όχι αμέσως). Αλλά επειδή δεν κάνεις τους άλλους να νιώθουν ξεχωριστοί. Όλοι θέλουμε να μας διαλέξουν ανάμεσα σε πολλούς επειδή είμαστε αυτοί που είμαστε – η ουσία του έρωτα – όχι επειδή πέσαμε σε κάποιον που όλοι του φαίνονται καλοί.
Δεν υπάρχει συνταγή για να μην αγχώνεσαι. Η αβεβαιότητα της αρχής είναι που λειτουργεί ως μαγνήτης αν πάνε καλά τα πράγματα, αρκεί να μην είναι και οι άλλοι σίγουροι για σένα όμως. Η πρόταση που έχω να κάνω είναι να ξεκινήσεις συνειδητή προσπάθεια να ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ τους άλλους. Να μην βιάζεσαι να καταλάβεις αν θα γίνει σχέση ή όχι, αλλά να απαντάς στην εξής ερώτηση: θα τον έκανα φίλο μου; Πολλές φορές ο κόσμος από την πρεμούρα του να κάνει «σχέση» ξεχνάει το πιο βασικό από όλα. Θα συμπαθούσαν αυτόν που έχουν απέναντί τους, αν δεν είχαν κάνει σεξ μαζί του.
__________________
4.
Αγαπητή Α Μπα, πώς τα κατάφερε το GOP και αυτή τη στιγμή βρίσκεται ο Τραμπ στην κορυφή των υποψηφίων του κόμματος για τις προεδρικές; Ζω στην Αμερική εδώ και ενάμιση χρόνο και προσπαθώ να καταλάβω. Έχω διαβάσει οτι προκύπτει απο την απογοήτευση πολλών πολιτών με την πολιτική, το γεγονός οτι το "καθεστωτικό" GOP δημιουργησε "απόσταση" για δεκαετίες στις θέσεις του με τη βάση των ψηφοφόρων του (πχ μεταναστευτικο), από το ότι εκμεταλλεύεται τον φόβο των Αμερικάνων για την τρομοκρατια και τη μετανάστευση κ.α. Επιπλέον, Χίλαρυ η Μπέρνι; Οι υποστηρικτές του Μπέρνι δεν βλέπουν ότι όλα όσα υπόσχεται είναι πολύ δύσκολο να εφαρμοστούν και ότι δεν μας έχει πει ποτέ πώς θα κάνει πράξη τις υποσχέσεις του; Είμαι με τη Χίλαρυ. Πιστεύω ακόμη ότι ο γενικός τρόπος αντιμετώπισής της έχει πάρα πολύ να κάνει με το ότι είναι γυναίκα. Χθες διάβαζα ότι το γεγονός ότι υπάρχει μια διάσταση μεταξύ αυτου που περιμένουμε από έναν άνδρα ηγέτη (φιλοδοξία, δυναμισμό) και από μια γυναίκα (απαλή ομιλία, ηρεμία, συγκαταβατικότητα) είναι ένας από τους λόγους, για τους οποίους η Χίλαρυ αναφέρεται συχνά ως αναξιόπιστη. Ποιες οι δικές σου εκτιμήσεις από όσα παρατηρείς και διαβάζεις; Πάντως είναι πολύ διαφορετική η πολιτική ζωή εδώ από ότι στη Ευρώπη.- Η από άλλη ήπειρο
Δεν θα απαντήσουμε μεταξύ μας αυτό το θέμα, θα κάνουμε τα σχόλια που μπορούμε να κάνουμε. Γράφονται άπειρες θεωρίες συνέχεια από ανθρώπους πολύ πιο σχετικούς και έμπειρους από εμάς, και ως μετανάστες δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε την ιστορία και τα κολλήματα μιας ξένης χώρας. Δεν υπάρχει μόνο μία απάντηση. Μια εξήγηση είναι ότι κανείς (από τους παραδοσιακούς Ρεπουμπλικάνους) δεν πήρε τον Τραμπ στα σοβαρά ώστε να κάνει κάτι για να τον σταματήσει, και μέχρι πολύ πρόσφατα κυκλοφορούσε το «δεδομένο» ότι ο Τραμπ είναι δήθεν σοβαρός επιχειρηματίας. Μεταξύ άλλων μόνο είναι δημαγωγός που μιλάει σε ανθρώπους στους οποίους ποτέ δεν είχε απευθυνθεί κανείς με τέτοιο τρόπο, λέγοντας τους «είσαι ρατσιστής, ομοφοβικός και μισαλλόδοξος, και πολύ καλά κάνεις, μπορείς να γίνεις καθεστώς χωρίς να χρειάζεται άλλο να προσποιείσαι ότι είσαι αλλιώς». Όλοι ξέρουμε ότι υπάρχουν, αλλά κανείς ως τώρα δεν τους είχε αναγνωρίσει με τέτοια αμεσότητα. Όπως φαίνεται, είναι πάρα πολλοί, αλλά όχι αρκετοί για να βγάλουν τον Τραμπ πρόεδρο της χώρας, και όπως φαίνεται σε αυτή την καταπληκτική σφυγμομέτρηση στον γενικό πληθυσμό (ποιος την σκέφτηκε; Θέλω να τον κάνω φίλο μου) οι Αμερικάνοι ψηφοφόροι έχουν καλύτερη γνώμη για τις ψείρες απ' ό,τι για τον Τραμπ (όπως επίσης προτιμούν τους χίπστερς, την τροχαία, τους Nickelback, την απονεύρωση και άλλα.)
Δεν θέλω να υποτιμήσω την σοβαρότητα του προβλήματος βέβαια, το φετινό τσίρκο είναι άνω ποταμών. Ο Μπέρνι με απογοητεύει μέρα με τη μέρα γιατί αντί να αναγνωρίσει την ήττα του και να αναδιπλωθεί για να γίνει χρήσιμος αλλιώς (αν φύγει τώρα θα είναι ένα πανίσχυρο μέλος του κόμματος με περιθώρια να κάνει πραγματικές αλλαγές στο σύστημα που θέλει να αλλάξει, και τον πιστεύω ότι το θέλει), επιμένει να επιτίθεται στη Χίλαρι και να της αφαιρεί αξιοπιστία ενώ η εναλλακτική ΕΙΝΑΙ Ο ΤΡΑΜΠ.
Η μεγάλη απογοήτευση των Δημοκρατικών που τους ξινίζει και τους βρωμάει η Χίλαρι είναι οπωσδήποτε σχετική με το ότι έχει πολλά χιλιόμετρα στον κοντέρ και εμφανίζεται «κουρασμένη», ότι είναι γυναίκα και ό,τι τόνο και να έχει αντιμετωπίζεται με δυσπιστία, αλλά όπως το καταλαβαίνω εγώ, με τα λίγα που καταλαβαίνω, το μεγαλύτερο τους πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν αυτή τη φορά να διαλέξουν πάλι κάποιον Ομπάμα. Παιδιά, ένας είναι ο Ομπάμα. Αυτοί οι άνθρωποι εμφανίζονται σε τέτοιες θέσεις κάθε πενήντα χρόνια. Τώρα, επιστροφή στην πραγματικότητα. Θέλετε Χίλαρι ή Τραμπ;
__________________
5.
Γεια σου! Ας σου πω και εγώ τον πόνο μου! Ξέρω πόσο σημαντικό είναι για κάποιον να είναι πρώτα απ'όλα ο ίδιος καλά με τον εαυτό του και να τον έχει αποδεχτεί έτσι όπως είναι και νομίζω πως δεν το έχω κάνει. Όσο ήμουν ελεύθερη δεν με ένοιαζε το πως με βλέπει ένας τρίτος σε ομορφιά και σε χαρακτήρα, ενώ τώρα που έχω σχέση με ενδιαφέρει το να αρέσω στον φίλο μου (οκ προφανώς του αρέσω για να είναι μαζί μου και να ενδιαφέρεται) απλά θέλω συνεχώς αυτή την επιβεβαίωση από ένα άτομο που λατρεύω! Πολλές φορές του κάνω ζήλιες για τα λάικ που πατάει, εγώ του τα λέω για πλάκα και αυτός απαντάει με το ίδιο χιούμορ και πολλές φορές το συνεχίζει ότι είδε την τάδε τις προάλλες για να με τσιγκλήσει λίγο παραπάνω. Δεν παρεξηγούμαι και ούτε έχω κάποια απαίτηση να σταματήσει να το κάνει και ενώ ξέρω πως όλα αυτά είναι μία πλάκα, ταυτόχρονα νιώθω
άσχημα. Γιατί μέσα μου, πιστεύω ότι κάτι παραπάνω θα θέλει που δεν το έχω εγώ. Είμαι ανασφαλής δυστυχώς και η πρώτη σκέψη που κάνω είναι να κατηγορήσω τον άλλον, επειδή πριν από αυτόν δεν ένιωθα έτσι. Πρέπει να τα πω αυτά στον φίλο μου; το πως νιώθω, χωρίς να τον κατηγορήσω; Θα με βοηθήσει, με το να συζητήσουμε να ξεπεράσω αυτή μου την ανασφάλεια; ή μήπως γνωρίζοντας πως είμαι ανασφαλής "απογοητευτεί" και θα με βλέπει σαν δεδομένη; Ευχαριστώ για την απάντηση και περιμένω την "σφαλιάρα" σου που θα μου βάλει μυαλό!- Πουτσίνι
Αγαπητή φίλη, πλάκα πλάκα λέγονται οι μεγάλες χοντράδες. Αυτό ισχύει έτσι κι αλλιώς, αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτό που γίνεται δεν φαίνεται να είναι καν αστείο. Σίγουρα δεν είναι αστείο για σένα. Γιατί πιέζεσαι να αποδείξεις ότι είσαι κουλ και άνετη αφού δεν είσαι; Μην τροφοδοτείς αυτό το παιχνίδι, και μην το συνεχίζεις. Δεν χρειάζεται να έχεις απαίτηση να σταματήσει. Αν δεν συμμετέχεις, αν την συνεχίσει μόνος του, θα αποδειχτεί ότι δεν είναι πλάκα, αλλά κάτι άλλο, λιγότερο αθώο.
Εσύ ξέρεις τι πρέπει να πεις στο φίλο σου, αλλά αυτά τα πράγματα για μένα δεν λύνονται με λόγια. Όχι γιατί δεν υπάρχουν λόγια, αλλά γιατί είναι μια κουβέντα τόσο φορτισμένη, που χρειάζονται δύο άνθρωποι πολύ ώριμοι, πολύ ισορροπημένοι και πολύ ασφαλείς με τον εαυτό τους για να την κάνουν. Αλλιώς υπάρχει κίνδυνος να γίνει προσβλητική, πολύ προσωπική, και μπορεί να κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα. Σαν τι θα μπορούσες να του πεις, χωρίς να βάλεις μέσα στην εξίσωση ότι τον κατηγορείς που νιώθεις έτσι;
Ξέρει ήδη ότι είσαι κάπως ανασφαλής, και γι' αυτό κάνει τις πλάκες. Δεν χρειάζεται να το κάνεις άλλο φραγκοδίφραγκα αυτό το θέμα. Η γνώμη μου είναι ότι όταν ο άλλος δεν σε κάνει να νιώθεις ασφαλής στη σχέση σου η εξήγηση δεν είναι απλά ότι φταις για όλα εσύ.
__________________
6.
Αγαπημένη Α,μπα!
Βλέποντας για χιλιοστή φορά τις επαναλήψεις του Sex and the City και έχοντας πλέον περισσότερη «γνώση» γύρω από το θέμα συγκριτικά με όταν έβλεπα την σειρά στα 18 μου, έρχομαι και απορώ. Αυτή η έρμη η Κάρυ μετά τα όσα τράβηξε από τον κ. Μεγάλο πως στο καλό στο τέλος κατέληξε μαζί του; Στα 18 μου φάνταζε ένας καρμικός και ανεπανάληπτος έρωτας που μετά από τοοοασα εμπόδια τα κατάφεραν. Αλλά τώρα στα 30 και μετά από όσα έχουμε συζητήσει και εδώ μέσα όλοι μαζί, δεν είναι αυτή η περίπτωση που θα λέγαμε αν μας είχε στείλει ερώτηση η Κάρυ... ΦΥΓΕ;; Δεν είναι ο κ. Μεγάλος ένα καλό παιδί αλλα... ; Δεν την είχε ξεκάθαρα σε όλη τη σειρά όπως και όποτε και αν ήθελε, και συντηρούσε μια κατάσταση ενώ αυτός πήγαινε Παρίσια, παντρεύονταν, έκανε σχέσεις κτλ. Και στο τέλος κατάλαβε ότι ήταν η μοναδική; Ε όχι !! ... Καλό παιδί αλλά!
Έτσι είναι. Οι παραγωγοί και οι σεναριογράφοι στο τέλος αποφάσισαν (ή αναγκάστηκαν) να υποκύψουν στις ρετσέτες των rom com και να φτιάξουν με το ζόρι ένα ευτυχισμένο τέλος που δεν ήταν σε αρμονία με το πνεύμα της σειράς. Αυτά έχουν οι μεγάλες επιτυχίες. Όπως ο Dexter δεν μπορούσε να τη γλιτώσει γιατί αυτό θα ερχόταν σε αντίθεση με την «αίσθηση δικαίου» του κοινού, έτσι και η Κάρι δεν μπορούσε να μας αποχαιρετήσει χωρίς στεφάνι, κόντρα στην τραγική προϊστορία της με τον Μπιγκ.
Η σειρά έβαλε πολλές φορές νερό στο κρασί της, αλλά για να μην πολυλογώ, την καλύτερη κριτική για το Sex and the city για μένα την έχει γράψει η Έμιλι Νούσμπαουμ στο New Yorker. Μπορείτε να την διαβάσετε εδώ.
__________________
7.
Έχω σταματήσει να κάνω ερωτήσεις-διλήμματα, ωστόσο έχω να σου κάνω ένα ερώτημα το οποίο θα δυσκολέψει οποιαδήπτοε γυναίκα πιστεύω.
Θα προτιμούσες:
α) η αγάπη της ζωής σου να μείνει μαζί σου εφόρου ζωής και να είναι ερωτευμένος με εσένα για πάντα
ή
β) να αποκτήσεις ξαφνικά το ιδανικό σώμα (για σένα) και από κει και πέρα να μπορείς να τρως ΌΤΙ και ΟΣΟ θες χωρίς να βάζεις γραμμάριο. Δηλαδή να μείνεις για πάντα με το τέλειο σώμα.- α ή β
Πλέον δύσκολα σοκάρομαι με ερωτήσεις στο «Α, μπα», αλλά εσύ με άφησες με το στόμα ανοιχτό. Δεν ξέρω για τι να πρωτοτραβήξω τα μαλλιά μου. Για το ότι το μυαλό σου δημιούργησε αυτό το δίλημμα, ή για το ότι πιστεύεις ότι αυτό το ερώτημα «θα δυσκολέψει αρκετές γυναίκες;»
Ψάχνω, ψάχνω τη ρίζα αυτού του βδελυρού προβλήματος που σε έκανε να σκέφτεσαι έτσι, και όσο σκάβω, τόσο χειρότερα απόβλητα της σύγχρονης κοινωνίας βγαίνουν στην επιφάνεια. Με τι να προλάβω να στενοχωρηθώ; Που το ένα σκέλος της ερώτησης είναι διατυπωμένο ως «η αγάπη της ζωής σου να μείνει ερωτευμένος με σένα για πάντα» - εσύ υπάρχεις μόνο παθητικά - και όχι «να είσαστε πάντα ερωτευμένοι και αγαπημένοι και ευτυχισμένοι»; Ότι συγκρίνεις δύο πράγματα μεταξύ τους, όταν το ένα είναι και κάπως στο χέρι σου, και το άλλο καθόλου; Με το ότι ανταλλάσσεις την εμφάνιση σου – τα κιλά σου! - με ισόβια ευτυχία στην προσωπική σου ζωή; Με το ότι θεωρείς αυτά τα δύο ισότιμα; Το σώμα σου. Τα κιλά σου. Με την συντροφικότητα, με την συμβίωση; Δεν ξέρεις τι από τα δύο να διαλέξεις;
Γιατί πάει τόσο λάθος ο κόσμος;
σχόλια