Από το Post Nubila
Το θυμάμαι ακόμη – μιαν αναγνωστική παράνοια – έβλεπα τη Μαρία Μήτσορα να διαθλάται σαν φάντασμα πάνω στο λαϊκό-punk ιδίωμα της Μαλβίνας Κάραλη. ''Άραγε'', έλεγα, ''το μαύρο φωσφοριζέ κραγιόν μιας τηλεπερσόνας ήταν βουτηγμένο στο μελάνι μιας Σκόρπιας Ζωής;'' 'Ολα αυτά βέβαια τα θυμάμαι σαν μια γεωμετρική αναλογία – όχι σαν γνώση – αλλά σαν ένα άναρχο μεθύσι αντιθέσεων και πόζας.
Γενικώς καμιά φορά βαριέμαι την ποιητική γλώσσα, το λογοτεχνικό ύφος, τη μυθολογία των 1980ς – κι ας είμαι εθισμένος μέσα στην 'ιερότητα' τους -- για παράδειγμα όταν βλέπω το Γιώργο Χειμωνά να διαβάζει ποίηση στην κρατική τηλεόραση... σκάω στα γέλια – και αμέσως μετά μου ρχεται να ερμηνεύσω το ύφος του κρυπτικά: η πρόβα ενός τραβεστί – λίγο πριν ντυθεί για την οθόνη του δρόμου – ο βερμπαλισμός και η κακομοιριά του στόμφου αποτελούν το μακιγιάζ του αυτο-εξευτελισμού – και κάπως έτσι παρηγορούμαι και εκστασιάζομαι...
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι μέσα στην παράξενη πύκνωση του αθηναϊκού χώρου – μέσα σε εκείνες τις μικρές αποστάσεις από το πεζοδρόμιο στην οθόνη – από το κέντρο στο περιθώριο – από τη βίλα στην πολυκατοικία -- κάτω από τη συστηματική παραγωγή χάους -- διαπράχθηκαν εξωφρενικές συζεύξεις.
Μια μυθολογία σκιών ανακατεύτηκε δια(σ)τροφικά με τις glitter αποχρώσεις του μικροαστικού mainstream.
Και κάπως έτσι αρθρώθηκε ένα μαγικός μικρο-αστισμός....
σχόλια