ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είναι νωρίς ακόμη μές στόν κόσμο αυτόν, μ’ακούςΔέν έχουν εξημερωθεί τά τέρατα μ’ ακούςΤό χαμένο μου τό αίμα καί τό μυτερό, μ’ ακούςΜαχαίριΣάν κριάρι πού τρέχει μές στούς ουρανούςΚαί τών άστρων τούς κλώνους τσακίζει, μ’ ακούςΕίμ’ εγώ, μ’ ακούςΣ’ αγαπώ, μ ’ακούςΣέ κρατώ καί σέ πάω καί σού φορώΤό λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ ’ακούςΠού μ’ αφήνεις, πού πάς καί ποιός, μ’ ακούςΣού κρατεί τό χέρι πάνω απ’ τούς κατακλυσμούςΟί πελώριες λιάνες καί τών ηφαιστείων οί λάβεςΘά’ ρθει μέρα, μ’ ακούςΝά μάς θάψουν κι οί χιλιάδες ύστερα χρόνοιΛαμπερά θά μάς κάνουν περώματα, μ ’ακούςΝά γυαλίσει επάνω τούς η απονιά, ν’ ακούςΤών ανθρώπωνΚαί χιλιάδες κομμάτια νά μάς ρίξειΣτά νερά ένα-- ένα , μ’ ακούςΤά πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούςΚι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούςΌπου κάποτε οί φιγούρες Τών Αγίωνβγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούςΟί καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούςΈνα πέρασμα βαθύ νά περάσωΠεριμένουν οί άγγελοι μέ κεριά καί νεκρώσιμους ψαλμούςΠουθενά δέν πάω , μ’ ακουςΉ κανείς ή κι οί δύο μαζί, μ’ ακούςΤό λουλούδι αυτό τής καταιγίδας καί μ’ ακούςΤής αγάπηςΜιά γιά πάντα τό κόψαμεΚαί δέν γίνεται ν’ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούςΣ’ άλλη γή, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούςΔέν υπάρχει τό χώμα δέν υπάρχει ο αέραςΠού αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούςΚαί κανείς κηπουρός δέν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούςΑπό τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούςΝά τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούςΜές στή μέση τής θάλασσαςΑπό τό μόνο θέλημα τής αγάπης, μ’ ακούςΑνεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούςΜέ σπηλιές καί μέ κάβους κι ανθισμένους γκρεμούςΆκου, άκου Ποιός μιλεί στά νερά καί ποιός κλαίει -- ακούς;Είμ’ εγώ πού φωνάζω κι είμ’ εγώ πού κλαίω, μ’ ακούςΣ ’αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.