Από την πλευρά κάποιου που σπουδάζει ιατρική έχω να σου πω πως, αν αυτό είναι όντως το όνειρό σου, σίγουρα δεν θα το μετανιώσεις. Το θέμα δεν είναι όμως να αποδείξεις στον εαυτό σου ή σε οποιονδήποτε άλλο ότι μπορείς να τα καταφέρεις, το θέμα είναι να διαλέξεις αυτό με το οποίο θες να ασχοληθείς στη ζωή σου. Ο τρόπος δεν έχει τόση σημασία. Η διαφορά είναι ότι, αν επιλέξεις τις κατατακτήριες, θα έχεις "χάσει" κάποια χρόνια σε μια σχολή που δεν σε ενδιαφέρει. Οι πανελλήνιες σαφώς δεν είναι ο μόνος δρόμος, ζύγισε τις επιλογές σου και πάρε την απόφαση που ταιριάζει σε σένα.Όσο για το θέμα πανελλήνιες, πρέπει να καταλάβεις ότι, επειδή δεν πέρασες, δεν σημαίνει ότι δεν προσπάθησες αρκετά. Μπορεί να μην προσπάθησες όπως ακριβώς έπρεπε (το να φτάνεις στα όρια σου με το διάβασμα δεν είναι πάντα καλό), ή μπορεί να ήσουν απλώς άτυχη. Σε κάθε περίπτωση, εγώ νομίζω πως όλοι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία προκειμένου να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Κανείς δεν σου εγγυάται ότι θα τα καταφέρεις τη δεύτερη φορά, τουλάχιστον όμως θα το έχεις προσπαθήσει.Αν επιλέξεις όμως να το ξαναπροσπαθήσεις, είναι πολύ βασικό να αποφύγεις τα "λάθη" που έκανες την πρώτη φορά. Είτε αυτό είναι το λάθος φροντιστήριο ή ο λάθος καθηγητής που επέλεξες, είτε είναι ο πανικός που σε έπιασε και δεν έλυσες το θέμα της φυσικής. Τελειώνοντας γιατί παραβγήκε σεντόνι, οι πανελλήνιες θέλουν δύο πράγματα: διάβασμα και ψυχραιμία. Ναι επηρεάζεται η ζωή σου αν δεν πας καλά, αλλά δεν τελειώνει εκεί. Αν δεν έχεις ψυχραιμία, όσο και να διαβάσεις δεν θα τα καταφέρεις. Η όλη διαδικασία είναι σίγουρα ψυχοφθόρα, αλλά αλήθεια (αλήθεια!) είναι στο χέρι σου το πώς θα τη χειριστείς. Καλή επιτυχία σε ό,τι κι αν αποφασίσεις!
27.5.2016 | 17:55
Αξίζει να ξαναδώσω μόνο και μόνο για να αποκτήσω την ικανοποίηση ότι "έπιασα" τα μόρια;
Είμαι πρωτοετής φοιτήτρια βιολογίας, με πρώτη επιλογή την ιατρική ( ναι, ξέρω, πολύ mainstream, αλλά τι να κάνεις;) .Ήθελα πάρα πολύ να περάσω ιατρική, είχα φτάσει τα όριά μου με το διάβασμα και ήμουν διατεθειμένη να κάνω πολλές θυσίες γι' αυτή τη σχολή, ωστόσο δεν τα κατάφερα (τελειώνει όπου να' ναι το δράμα). Ήμουν αποφασισμένη να ξαναδώσω, δεν με ένοιαζε το διάβασμα-το αγαπούσα, αλλά δεν άντεχα εκείνες τις 10-15 μέρες των πανελληνίων, το γεγονός ότι αγωνίζεσαι σαν άλογο σε κούρσα και ότι όλη σου η προσπάθεια κρίνεται στις 3 ώρες που θα γράφεις το κάθε μάθημα. Εν τέλει είπα να δοκιμάσω το βιολογικό και στη συνέχεια με κατατακτήριες ή κάποιο μεταπτυχιακό να ασχοληθώ με το αντικείμενο που θέλω.Όμως, τώρα με τις πανελλήνιες ένιωσα ότι ήθελα να το ξαναπροσπαθήσω , όχι επειδή δεν έχω άλλες διεξόδους προς την ιατρική, αλλά επειδή το θεωρώ προσωπική επιτυχία να καταφέρω να περάσω με πανελλήνιες. Ξέρω ότι το σύστημα αυτό είναι άδικο, σε υποβάλλει σε έναν αδικαιολόγητο πανικό και δεν καθορίζει την επαγγελματική σου σταδιοδρομία και ούτε ήθελα ιατρική απλά και μόνο για να καυχιέμαι ότι πέρασα, όπως φαντάζομαι ότι φαίνεται από τα λεγόμενά μου, αλλά τα τρία τελευταία χρόνια ζούσα με τη λαχτάρα να περάσω σε αυτή τη σχολή, για την οποία προσπάθησα τόσο και τσούζει όταν ακούω για άτομα που τα κατάφεραν, έστω και με τη δεύτερη φορά...Τι λέτε, αξίζει;
2
