Ο Αλμπέρτο Ριβέρα, επικεφαλής του λεγόμενου ισπανικού «Ποταμιού», του Κόμματος των Πολιτών (Ciudadanos) περιγράφει με άρθρο του στην ισπανική El Mundo, με μελανά χρώματα την κατάσταση στη Βενεζουέλα μετά την επίσκεψη που πραγματοποίησε στη χώρα. Όπως αναφέρει, πήγε στη Βενεζουέλα «σε μια προσπάθεια να βρούμε λύσεις», όμως εκεί αντίκρισε μια «τραγική ανθρωπιστική κρίση». Ο Ριβέρα γράφει για τις εμπειρίες του με αιχμές κατά όσων υποστηρίζουν ή αποφεύγουν την αναφορά στη Βενεζουέλα, χωρίς να τους κατονομάζει, αν και είναι φανερό ότι φωτογραφίζει τους Podemos-καθώς οι ισπανικές εκλογές είναι κοντά..
Γράφει ο Ριβέρα:
«Η Βενεζουέλα είναι πλούσια σε φυσικούς και ανθρώπινους πόρους και φτωχή σε ελευθερία, τρόφιμα και ιατρικά προϊόντα. Αυτή η όμορφη χώρα της Νοτίου Αμερικής υποφέρει από μια τραγική ανθρωπιστική και πολιτική κρίση, από έλλειψη σεβασμού για τα πιο βασικά ανθρώπινα δικαιώματα, και από μια ανησυχητική κρίση ανασφάλειας στους δρόμους. Τα μακροοικονομικά στοιχεία είναι ανησυχητικά , μετά από 17 χρόνια τσαβισμού και λαϊκιστικές πολιτικές. Είναι μια χώρα στην οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία. Εκατομμύρια ανθρώπων είναι πεινασμένοι. Καθημερινά περιμένουν στην ουρά πέντε, έξι ή οκτώ ώρες για να προσπαθήσουν να πάρουν κάποια τρόφιμα εν μέσω ελλείψεων. Δεν υπάρχει ψωμί, ρύζι, κρέας, δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα να βάλουν στο στόμα τους πέρα από μερικά γιαούρτια και κάποιο αναψυκτικό. Μια ντόπια δημοσιογράφος που εργάζεται για διάφορα Μέσα μου ομολόγησε ότι δεν μπορούσε να φάει τρία γεύματα την ημέρα. "Ανοίγω το ψυγείο μου και δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα, καμία πρωτεΐνη», είπε. Ο πληθωρισμός πετά στα ύψη και οι τιμές για το λίγο φαγητό που φτάνει τα σούπερ μάρκετ είναι σχεδόν ανέφικτες για τους περισσότερους ανθρώπους. Οι bachaqueros, αυτοί που κάνουν ουρές για τα λιγοστά τρόφιμα που διατίθενται τα μεταπωλούν στη συνέχεια σε τιμή τρεις ή τέσσερις φορές, παραπάνω επιτείνοντας στην πείνα και την απόγνωση του πληθυσμού.
Αυτή την πραγματικότητα την είδα με τα μάτια μου , καθώς η κυβέρνηση του Μαδούρο έκανε ελέγχους στις ουρές με το προσβλητικό επιχείρημα ότι όσοι περιμένουν στην ουρά για να φάνει "δεν είναι από τη Βενεζουέλα. Τα νοσοκομεία στερούνται βασικών ιατρικών υλικών, οι επαγγελματίες προσπαθούν να αντιμετωπίσουν με ελάχιστη αξιοπρέπεια τους ασθενείς τους, αφυδατωμένα βρέφη πεθαίνουν γιατί δεν υπάρχουν οροί, οι χρονίως πάσχοντες δεν μπορούν να ακολουθήσουν τις θεραπείες τους επειδή δεν έχουν τα απαραίτητα φάρμακα. Είχα την ευκαιρία να μιλήσω με έναν Ισπανό γιατρό ο οποίος περίμενε στην πόρτα του προξενείου της Ισπανίας στο Καράκας για να κανονίσει τα χαρτιά του και να επιστρέψει. Ήταν απελπισμένος που δεν είχε σύριγγες ή γάζες για να δώσει μια βασική φροντίδα για τους αρρώστους. Την τελευταία μέρα που ήμουν στη Βενεζουέλα παρακολούθησα μια εκδήλωση που διοργανώθηκε από την Lilian Tintori , τη σύζυγο του φυλακισμένου ηγέτη της αντιπολίτευσης Leopoldo Lopez. Η Tintori είναι μια αξιοθαύμαστη γυναίκα, γεμάτη δύναμη, παρά όλα όσα περνάει, και ένα άτομο που με βοήθησε σε πολλά σε αυτό το ταξίδι. Το ραντεβού ήταν σε ένα ξενοδοχείο στο Καράκας και εκεί μπόρεσα να μάθω για την καταστολή που ασκείται από την κυβέρνηση Τσάβες. Ήταν αδύνατο να συγκρατήσω την συγκίνηση από τις μητέρες, τις αδελφές, τους γονείς και τους συγγενείς των νεκρών, φυλακισμένων και βασανισμένων , λόγω του γεγονότος ότι ήθελαν να είναι ελεύθεροι και να σκέπτονται διαφορετικά από το καθεστώς. Ένα κορίτσι 23 ετών πέθανε με το πρόσωπο γεμάτο από σφαίρες επειδή ήταν κοντά σε μια διαμαρτυρία ενάντια στο καθεστώς του Τσάβες, ενώ ένα αγόρι φυλακίστηκε και βασανίστηκε γιατί επέκρινε τον Μαδούρο στο Twitter. Ωστόσο, τα δάκρυα από τις γυναίκες και τους άνδρες σε αυτή τη συνάντηση ήταν δάκρυα αξιοπρέπειας και ελπίζω να φέρουν το φως στο λαό της Βενεζουέλας. Δεν θέλουν εκδίκηση, θέλουν ελευθερία και δημοκρατία. Τόσο απλά.
Υπάρχουν επί του παρόντος δεκάδες πολιτικοί κρατούμενοι από την αντιπολίτευση στη Βενεζουέλα, και βάναυση καταστολή εναντίον εκείνων που αγωνίζονται κατά του καθεστώτος Τσάβες, απλά και μόνο επειδή διαμαρτύρονται. Προσπάθησα να επισκεφθεώ κάποιους από αυτούς, όπως τον Leopoldo Lopez, τον Daniel Ceballos ή τον Αντόνιο Ledezma (ο πρώτος είναι για χρόνια στις φυλακές Ramo Verde υπό απάνθρωπες συνθήκες και οι άλλοι δύο κατ 'οίκον περιορισμό). Ήταν αδύνατο, γιατί ο στρατός και η αστυνομία του Τσάβες με απέτρεψαν. Επιπλέον, η ανασφάλεια έχει αυξηθεί σε αφόρητα όρια και το Καράκας έχει μετατραπεί, σύμφωνα με πρόσφατες μελέτες που δημοσιεύθηκαν στην πιο επικίνδυνη πρωτεύουσα του κόσμου: δολοφονίες, ληστείες, απαγωγές, εκφοβισμοί, μεγάλη ευκολία πρόσβασης σε όπλα .. .Όταν ο ήλιος δύει και η νύχτα πέφτει πάνω από την πόλη οι άνθρωποι εγκαταλείπουν τους δρόμους για το φόβο της επίθεσης ή του θανάτου. Αυτή είναι η Βενεζουέλα του Τσάβες που κάποιοι επαινούν στη χώρα μας.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που κάποιοι δεν θέλουν να εξηγήσουν στην Ισπανία, μήπως έχει συνέπειες στην προσπάθεια τους να καταλάβουν την εξουσία. Αυτό εξηγεί το πώς μια πλούσια χώρα μπορεί να καταλήξει να καταστραφεί από τον λαϊκισμό. Αλλά, γνωρίζοντας τη δύναμη και την αξιοπρέπεια του λαού της Βενεζουέλας, η Βενεζουέλα θα βρει το δρόμο της προς την ελευθερία και εμείς στην Ισπανία έχουμε την ηθική υποχρέωση να τους βοηθήσουμε . Ένας καλός τρόπος για να γίνει αυτό είναι να μην κάνουμε τα λάθη τους.
Με πληροφρίες από την El Mundo
