ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βλεπω ανθρωπους πανω κατω στην ηλικιας μου(23) που εχουν σχεση κ ολη μερα γκρινιαζουν για τον/την συντροφο, ολα τους ενοχλουν πανω του/της, ολο τσακωνονται κ γενικα δεν υπαρχει τιποτα καλο στη σχεση τους, αλλα παρολα αυτα δεν χωριζουν. Ε οχι ρε παιδια δεν μπορω να δεχτω οτι τοσοι πολλοι ανθρωποι υποτιματε με αυτον τον τροπο τον εαυτο σας κ μενετε με εναν ανθρωπο που δεν εκτιματε, απλα επειδη φοβαστε να μεινετε μονοι ή επειδη εχετε συνηθισει μαζι του/της. Μαλιστα μερικοι λετε την θεικη ατακα "που θα βρω αλλον να μ αγαπησει ετσι"!!! Μα καταλαβετε το, οταν ο αλλος σ αγαπαει, στο δειχνει καθε μερα, καθε ωρα, οχι μονο οποτε εχει ορεξη. Οταν καποιος σ αγαπαει, θελει να σε βλεπει καλα, και κανει ο,τι περναει απ το χερι του για να συμβαινει αυτο. Δεν κανει ο,τι μπορει για να σε τσαντιζει και να σε εκνευρισει. Δεν σου κανει τη ζωη δυσκολη. Αυτος που σ αγαπαει χαιρεται με τη χαρα σου κ δεν προσπαθει να στο χαλασει, οταν εισαι χαρουμενη. Αυτος που σ αγαπα σε σεβεται, σεβεται τις επιθυμιες σου, τις αναγκες σου. Πως γινεται να θεωρειτε οτι σας αγαπαει καποιος που σας απαγορευει να κανετε πραγματα που σας ευχαριστουν, απλα επειδη δεν συμφωνει μ αυτα? Πως λετε οτι σας αγαπαει καποιος που εκνευριζεται με τη χαρα σας, καποιος που δεν σας σεβεται και σας υποτιμα με καθε ευκαιρια, καποιος που ψαχνει αφορμες για να τσακωνεστε, καποιος που δεν σας θαυμαζει? Δεν ειναι αγαπη αυτο. Αυτο ειναι συνυπαρξη με εναν ανθρωπο ετσι απλα για να λεμε οτι εχουμε σχεση. Μα το θεμα δεν ειναι να εχεις σχεση απλα για το φαινεσθαι, το θεμα ειναι να εισαι σε μια πραγματικα ουσιαστικη σχεση, η οποια σε κανει να θες καθε μερα να γινεσαι καλυτερη για τον ανθρωπο σου. Και η αληθεια ειναι οτι οι μισοι εκει εξω εχετε ψευτικες σχεσεις, γιατι οταν πρωτα απ ολα δεν μπορεις να αγαπησεις εσυ τον εαυτο σου και να θεωρησεις οτι αξιζεις, πως ειναι δυνατον να το δει καποιος αλλος αυτο πανω σου? Φανταστειτε οτι ο καθενας απο μας ειναι ενα προιον, το οποιο εμεις προσπαθουμε να "πουλησουμε" στους αλλους. Αν εσυ δεν μπορεις να βρεις και να προβαλλεις τα θετικα σου στοιχεια, τοτε πως θα βρεθει καποιος να τα εκτιμησει? Το πολυ πολυ να βρεθει καποιος εξισου ανασφαλης με σενα, ο οποιος θα θελησει να κανει σχεση μαζι σου για να ενωσετε τις ανασφαλειες σας. Μια ζωη την εχουμε παιδια. Δεν γινεται να αφηνετε τις μερες, τους μηνες, τα χρονια να περνανε κ να μενετε με εναν ανθρωπο που δεν σας δινει λογους για να ειστε μαζι του. Πρεπει οταν καποιος σας ρωταει "γιατι εισαι μαζι με τον συντροφο σου?" να εχεις τουλαχιστον 5-6 σημαντικα πραγματα να αναφερεις, οχι να σκεφτεσαι κ συ "ελα ντε, γιατι ειμαι μαζι του?". Πρεπει καθε μερα που θα ξυπνας να χαιρεσαι που εισαι μ αυτον τον ανθρωπο κ οχι να αναρωτιεσαι ποτε θα βρεις τη δυναμη να τον χωρισεις.Πιστεψτε με, ποναει ο χωρισμος κ η πρωτη περιοδος μετα απ αυτον, αλλα ο χωρισμος ειναι μια ξεκαθαρη κατασταση, Ξερεις οτι ο αλλος παυει να ειναι στη ζωη σου, ξερεις οτι δεν εχεις καμια απαιτηση πλεον απο κεινον. Ομως το να εισαι μεσα σε μια σχεση κ να εχεις απαιτησεις, τις οποιες ο αλλος δεν τις ικανοποιει, ποναει πολυ περισσοτερο απο εναν χωρισμο. Ποναει το να σε ακυρωνει συνεχεια ο αλλος, το να σε μειωνει, το να μην σου φερεται οπως θα ηθελες. Κ επισης, ο πονος του χωρισμου με τον καιρο απαλυνεται κ καποια στιγμη παυεις να τον νιωθεις. Ο πονος ομως που νιωθεις επειδη προσδοκας πραγματα απ τον συντροφο σου κ εκεινος δεν στα δινει, ειναι αεναος κ δεν προκειται ποτε να σταματησει, αν εσυ δεν παρεις την αποφαση να δωσεις ενα τελος σ αυτο.Γι αυτο σας λεω, μην αρκειστε στα μετρια. Μια χαρα ειναι η μοναξια παιδια. Ειναι τουλαχιστον προτιμοτερη απο μια κακη παρεα. Μια παρεα που σε βαραινει, αντι να σε κανει χαρουμενη. Μην την φοβαστε την μοναξια.