ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Λέτε όλοι πως δεν πρέπει να περιμένεις να σε αγαπήσει κάποιος άλλος για να αγαπήσεις εσύ τον εαυτό σου κι ούτε να βασίζεται η αυτοεκτίμησή σου στο πώς σε βλέπουν οι άλλοι. "Με αποδέχονται άρα αξίζω, με απορρίπτουν άρα δεν αξίζω." Κι όμως..Κάποιος που μια ζωή τον κρίνουν οι πάντες έχοντας κιόλας υψηλές απαιτήσεις/προσδοκίες από αυτόν, χωρίς όμως ποτέ κανείς να τον επιβραβεύσει για κάτι καλό που διαθέτει ο χαρακτήρας του ή για κάτι στο οποίο κατέβαλε προσπάθεια - ασχέτως να πέτυχε το στόχο του ή όχι -, πώς αυτός ο άνθρωπος μετά να μπορέσει να εντοπίσει από μόνος του ότι διαθέτει αξία; Μια κοπέλα που τρώει συνεχώς χυλόπιτες επειδή έχει μέτρια εμφάνιση κι οι μόνοι άντρες που της έδωσαν ποτέ σημασία ήταν όσοι συμβιβάστηκαν μαζί της επειδή δεν τους κάθησε η πρώτη τους επιλογή κι είχε βαρέσει κόκκινο η αγαμία τους, πώς λοιπόν να βγάλει από το μυαλό της ότι είναι μια άσχημη που κανείς δεν μπορεί να νιώσει πραγματική έλξη κι έρωτα για εκείνη;Εφόσον είμαστε κοινωνικά όντα και για να μπορέσουμε να επιβιώσουμε πρέπει να συνυπάρχουμε και να αλληλεπιδρούμε με τους υπόλοιπους ανθρώπους, τότε έχει μεγάλη βαρύτητα το αν γινόμαστε αποδεκτοί ή μας περιθωριοποιούν. Αν δεν ίσχυε αυτό τότε δε θα υπήρχε λόγος να δημιουργήσουμε κοινωνίες, θα ήμασταν τώρα διασκορπισμένοι κι ο καθένας στην δική του ατομική καλύβα σε κάποια βουνοκορφή. Αν κι η αλήθεια είναι πως δε θα είχαμε επιβιώσει και πολύ ως είδος με αυτόν τον τρόπο.Αν δεν νιώσω αποδοχή κι από κάποιον άλλο, ότι υπάρχει κάποιος τέλος πάντων που να με θεωρεί π.χ. όμορφο ή ταλαντούχο ή έξυπνο ή καλόκαρδο ή οτιδήποτε, πώς λοιπόν θα ξέρω ότι τα διαθέτω αυτά; Πώς θα νιώσω από μόνος μου ότι έχω αξία όταν κανείς δε μου έχει δείξει ότι αξίζω; Με το να κοιτάζω τον καθρέφτη μου και να μονολογώ "είσαι κούκλος/έξυπνος/ταλαντούχος"; Αυτό είναι αυθυποβολή, δεν χτίζεται έτσι η αυτοπεποίθηση/αυτοεκτίμηση. Όπως τα μικρά παιδιά τα μαθαίνουν/εκπαιδεύουν οι ίδιοι οι γονείς τους να αγαπούν τον εαυτό τους μέσα από την αποδοχή που τους δείχνουν και τις επιβραβεύσεις όταν πράττουν/επιτυγχάνουν κάτι καλό, έτσι κι οι μετέπειτα ενήλικες αποζητούν ένα έστω ψίγμα αποδοχής από το κοινωνικό τους σύνολο για να νιώσουν καλά με τον εαυτό τους. Όσο κι αν λες στον καθρέφτη σου πόσο γαμάτος είσαι, κι ακόμα κι αν όντως το πιστεύεις αυτό, εκείνος που θα κρίνει αντικειμενικά κατά πόσο υφίσταται τελικά η γαματοσύνη σου είναι ο κόσμος που σε συναναστρέφεται.