Αγάπησα τα τραγούδια της Πρωτοψάλτη τη δεκαετία του '80 ως παιδί, και τη δεκαετία του '90 ως έφηβος. Μετά απέφευγα οτιδήποτε ελληνικό και όποτε άκουγα νέες της δουλειές, όσο καλές κι αν ήταν, μου φαινόταν αγχωμένες για σουξέ. Σαν να προσπαθούσε η εταιρία της να πιάσει τα νεανικά κοινά, με κόλπα, με ντουέτα, διασκευές, ή νεανίζουσες ψευδομπιτάτες παραγωγές. (Έχω γράψει μάλιστα σχετικά, εδώ.)
Το νέο της τραγούδι όμως, το Κλαδί, μου βγάζει έναν απόηχο παλιάς Πρωτοψάλτη που δε νοιάζεται να αρέσει "στα παιδιά", ούτε να γίνει σλόγκαν, ούτε να συζητηθεί για τους λάθος λόγους.
Μ' αρέσει το πακέτο: υπέροχοι στίχοι για τους ανθρώπους που ρίζωσαν μέσα μας - όσων αγαπήσαμε και μας έγιναν δεύτερη φύση.
Μουσική τρυφερή, που κυλά αβίαστα θυμίζει παλιές καλές εποχές αθωότητας.
Εξαιρετικά προσεγμένη και μελωδική ενορχήστρωση, τόσο όπως την ήθελα που αν μου έλεγαν ότι ήταν ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι της απ' τα '70ς ή τα '80ς θα το πίστευα.
Φωνή και ερμηνεία όπως πάντα, εξαιρετική.
Με δυο λόγια: αυτό το πρώτο δείγμα δουλειάς απ' το δίσκο που ετοιμάζουν ο συνθέτης Χρυσόστομος Καραντωνίου και ο στιχουργός Νίκος Μωραΐτης με τη συμμετοχή πολλών σημαντικών και αγαπημένων τους τραγουδιστών, μπορεί να μην προσφέρει στην Πρωτοψάλτη το Νο1 σουξέ στα ραδιόφωνα και στα beach bar της νεολαίας, όμως κατά τη γνώμη μου της προσφέρει κάτι ουσιαστικότερο:
Ένα ακόμα υπέροχο τραγούδι στο εκλεκτό ρεπερτόριό της.
σχόλια