ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Μπαίνω χθες απόγευμα στο αυτοκίνητο, κατευθύνομαι για Πέραμα, πρέπει να πάω Σαλαμίνα σε γάμο, για κάποιους λόγους δεν μπορούσα να λείπω με τίποτε από εκεί. Έχω να περάσω Σαλαμίνα περίπου δύο χρόνια, από την 23η Ιουνίου του 2014, αποφράδα ημέρα, ούτε να τη θυμάμαι δε θέλω, είχα σχεδόν ορκισθεί ότι δε θα ξαναπατήσω στο νησί σου… Οδηγώ και δε σκέφτομαι τίποτε, μπαίνω στο φέρρυ-μποτ, ξεκινά, καπνίζω ακούγοντας αθλητικά, η σκέψη μου χαμένη αλλού, κενή μάλλον, δεν νιώθω και δεν αισθάνομαι τίποτε… Φθάνουμε, βγαίνω από το φέρρυ-μποτ, κινούμαι στη Λεωφόρο από Παλούκια για Κούλουρη, σταματώ στο τυροπιτάδικο κοντά στην πρώτη εκκλησία αριστερά στη Λεωφόρο, μπαίνω να πάρω καφέ. Βλέπω απέναντί μου το πατρικό σου, κλειστά όλα τα εξώφυλλα πλην ενός, η καρδιά μου χτυπάει έντονα, καμία κίνηση στο σπίτι, παίρνω τον καφέ και φεύγω, μπαίνω στο αμάξι, αντί να συνεχίσω ευθεία στη Λεωφόρο στρίβω δεξιά και μπαίνω στο επάνω παράλληλο στενό, περνάω μπροστά από το σπίτι σου… Είχα πείσει τον εαυτό μου να μην το κάνει, δεν άντεξα όμως μέχρι τέλους...Ανοιχτά εξώφυλλα, ησυχία, καμία κίνηση, προχωράω κάμποσα μέτρα μέχρι το τέλος του δρόμου και δεξιά ξαναβγαίνω στο λιμάνι….Οδεύω στην εκκλησία, μετά στη δεξίωση, και παντού πλανάται το φάντασμά σου Μαρία, παντού βλέπω εσένα, στο ευτυχισμένο νεόνυμφο ζευγάρι βλέπω εσένα και μένα να λικνιζόμαστε στην πίστα, σε βλέπω μπροστά μου να χαμογελάς, δεν είμαι εκεί, είμαι αλλού, σε έναν άλλο κόσμο που υπάρχεις μόνον εσύ και εγώ, χάνομαι στη θύμησή σου…. Φεύγω από τη δεξίωση, περνάω από το λιμάνι, βλέπω το σπίτι σου φωτισμένο από μακριά, δε σταματάω πουθενά, μπαίνω αμέσως στο φέρρυ-μποτ, γυρίζω στην ασφάλεια του σπιτιού μου, μόνος χωρίς εσένα όπως κάθε βράδυ… Είμαι απλά νεκρός συναισθηματικά χωρίς εσένα, είσαι τα πάντα όλα για μένα παρά τον πόνο που μου έδωσες... Θα έδινα και τη ζωή μου για σένα και το ήξερες εξαρχής αυτό...Το ονοματάκι σου