ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω αν επέλεξα να γράψω εδώ για να τα διαβάσεις ή για να τα διαβάσω εγώ. Δεν ξέρω αν περιμένω κάτι γράφοντάς τα όλα αυτά. Απλά το κάνω. Και επειδή ίσως τελικά θελήσεις να διαβάσεις αλλά βλέποντας όλο αυτό το σεντόνι που έγραψα, το μετανιώσεις, θα σου έχω περίληψη κάτω κάτω. Για να μη σε κουράσω. Μεγάλωσα σε μία οικογένεια, όπου τα πράγματα ήταν λίγο δύσκολα. Ο μπαμπάς να δουλεύει ατελείωτες ώρες, με αποτέλεσμα να είναι συνεχώς απών -μα κι όταν δε δούλευε πάλι απών ήταν, και η μαμά, πανταχού παρούσα μονίμως μες στην γκρίνια. Ολημερίς και οληνυκτίς. Για τα πάντα. Ακόμα και για ό,τι δεν την αφορούσε, γκρίνιαζε. Με τίποτα δεν ήταν ικανοποιημένη. Τίποτα δεν της αρκούσε. Τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Ξέχασα στο ενδιάμεσο να αναφέρω, ότι σε μικρή ηλικία έπιασα τον πατέρα μου να κερατώνει τη μητέρα μου και είναι κάτι που δεν της έχω πει και ξέρω ότι συνεχίζεται ακόμη και τώρα. Το είχε καταλάβει και η μαμά μου, από τότε ακόμη και δεν ξέρω αν αυτό δικαιολογεί σε κάποιο βαθμό την άπειρη γκρίνια, που κληρονόμησα κι εγώ μεγαλώνοντας. Το ξέρω πως θα έδινε και τη ζωή της για εμένα και την αδερφή μου, αλλά, δε μας ανέθρεψε με τον καλύτερο τρόπο. Αποδοκίμαζε τα πάντα, ό,τι έκανα, ακόμη και την εμφάνισή μου. "Πώς έχεις παχύνει έτσι; Πώς δεν το βλέπεις ότι αυτό δε σου πάει;" κλπ. Εδώ να παραθέσω πως πάντα ήμουν αδύνατη (η μαμά για κάποιο λόγο με έβλεπε χοντρή) και πάντα ήμουν ένα όμορφο κοριτσάκι (χωρίς δόση ναρκισισμού). Ποτέ όμως δεν άκουσα κάποιον καλό λόγο. Το αντίθετο μάλιστα. Και είμαι σίγουρη πως το έκανε για να παραμείνω ταπεινή. Δεν ήθελε να με κάνει να είμαι ψωνάρα και το καταννοώ. Αλλά.. ΑΛΛΑ! Μεγάλωσα και όντως δεν έγινα ψωνάρα. Και όντως παρέμεινα ταπεινή. Αλλά πλέον συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ίχνος αυτοπεποίθησης πάνω μου. Καθόλου. Στα τάρταρα σου λέω. Ό,τι κι αν κάνω το θεωρώ λάθος στην καλύτερη των περιπτώσεων. Επιζητώ την επιβεβαίωση καθώς και την επιβράβευση σε κάθε μου κίνηση. Και αυτό γιατί ποτέ δεν άκουσα ούτε ένα μπράβο. Σε τίποτα. Κι ας ήμουν άριστη μαθήτρια και ας ήμουν οτιδήποτε. Όσο για την εμφάνιση; Ασ΄τα να παν στο διάολο. Με το μπαρδόν δηλαδή. Καθημερινά εισπράττω πολλές εκδηλώσεις θαυμασμού. Από άντρες στο δρόμο (που είναι σύνηθες για τις γυναίκες) μέχρι και στο χώρο εργασίας μου, όπου συναναστρέφομαι με πάρα πολύ κόσμο. Πάντα όμως, ΠΑΝΤΑ, είμαι άσχημη και χοντρή. Κι ας μπορώ να καταλάβω πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Το λέει η ζυγαριά μου, το λέει κι ο κόσμος όλος. Δε μου αρέσω. Αλλά θα το προσπέρασω και αυτό και θα πάω σε κάτι που με καίει λίιιιιιιιιγο περισσότερο. Φοβάμαι. Πολύ. Έχω πάρα πολλές φοβίες, με βασικότερη αυτή της απόρριψης. Δεν καταλαβαίνεις; Να στο εξηγήσω. Φοβάμαι να εκφράσω την άποψή μου, μήπως και σταματήσει κάποιος να με συμπαθεί. Κουλό ε; Ναι το ξέρω. Πάντα είμαι το καλό παιδί για όλους. Δε δημιουργώ κανένα πρόβλημα και σε κανέναν. Δε στεναχωρώ κανέναν και προτιμώ να αδικηθώ και να την πατήσω εγώ, παρά ο οποιοσδήποτε άλλος. Λέω ψέμματα λοιπόν, προκειμένου να αποφύγω παρεξηγήσεις. Από το πιο απλό, τύπου: "Πώς σου φαίνεται αυτό το ρούχο;" (το οποίο και αηδία να είναι, για να μην κακοκαρδίσω κανέναν, απαντάω πάντα εξαιρετικό) μέχρι πολύ πιο σοβαρά ζητήματα. Φοβάμαι να εκφραστώ. Λες και αν πω αυτό που σκέφτομαι πραγματικά, θα μπω απευθείας στο περιθώριο. Ενώ λοιπόν, θέλω όλοι να είναι ειλικρινείς απέναντί μου, εγώ δεν το κάνω. Φάουλ το Μαράκι κι εδώ. Και έτσι κάπου εδώ θέλω να προσθέσω ότι έχω γίνει ψιλοαυτοκαταστροφική. Τρώω ακατάπαυστα (ευτυχώς δεν παίρνω κιλά, ακόμη) και καπνίζω πολύ. Αναγνωρίζω το τι λάθη κάνω. Ξέρω πολύ καλά πού σφάλλω και πόσο κακό μπορεί να μου κάνει αυτό, αλλά για κάποιο λόγο, ανεξήγητο σε εμένα, δεν το σταματάω. Ή τουλάχιστον, δεν το ελαττώνω. Σε γενικές γραμμές πάντως, τα όσα αναφέρω δεν είναι και πολύ ευδιάκριτα από τον υπόλοιπο κόσμο. Γι' αυτούς είμαι πάντοτε ένα "χαρούμενο" πλάσμα! Το καλό και όμορφο κορίτσι, που όλα της πηγαίνουν καλά. Επιφανειακά, όλα όντως μου πηγαίνουν καλά. Λίγο πιο μέσα όμως; Αυτό είναι το θέμα. Και πάμε και στην ΠΕΡΙΛΗΨΗ:Μίζερη (αν μπορώ να τη χαρακτηρίσω έτσι) μαμά +άφαντος πατέρας=Κόρη 32 ετών που:-γκρινιάζει πολύ, μόνο σε πολύ δικά της άτομα-δεν έχει αυτοπεποίθηση-είναι ανασφαλής-είναι δειλή-είναι και λίγο ψεύτρα-είναι και λίγο αυτοκαταστροφική-παριστάνει πολύ καλά την ευτυχισμένη γυναίκα που όλα της πηγαίνουν υπέροχα!-κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της-αποφεύγει ευθύνεςΑυτά τα ευχάριστα από εμένα. Ήρθε η ώρα να σε χαιρετήσω. Γιατί αν συνεχίσω να γράφω, θα γράφω ... και θα γράφω. Ελπίζω να σε έκανα να νιώσεις και λίγο καλύτερα, αν νιώθεις μόνο εσύ άτομο με προβλήματα.