ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ΒΓΑΛΕ ΑΠΟ ΜΕΣΑ ΣΟΥ Ο,ΤΙ ΚΡΥΒΕΙΣ Ή ΦΟΒΑΣΑΙ ΝΑ ΠΑΡΑΔΕΧΤΕΙΣ.
 
 

Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΕ ΙΑΤΡΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Ή ΕΙΝΑΙ ΕΚΤΟΣ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ ΤΗΣ ΣΤΗΛΗΣ ΔΕΝ ΕΓΚΡΙΝΟΝΤΑΙ
ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥ
13.6.2016 | 18:03

Δεν έχω λεφτά για ψυχολόγο

Δεν ξέρω αν επέλεξα να γράψω εδώ για να τα διαβάσεις ή για να τα διαβάσω εγώ. Δεν ξέρω αν περιμένω κάτι γράφοντάς τα όλα αυτά. Απλά το κάνω. Και επειδή ίσως τελικά θελήσεις να διαβάσεις αλλά βλέποντας όλο αυτό το σεντόνι που έγραψα, το μετανιώσεις, θα σου έχω περίληψη κάτω κάτω. Για να μη σε κουράσω. Μεγάλωσα σε μία οικογένεια, όπου τα πράγματα ήταν λίγο δύσκολα. Ο μπαμπάς να δουλεύει ατελείωτες ώρες, με αποτέλεσμα να είναι συνεχώς απών -μα κι όταν δε δούλευε πάλι απών ήταν, και η μαμά, πανταχού παρούσα μονίμως μες στην γκρίνια. Ολημερίς και οληνυκτίς. Για τα πάντα. Ακόμα και για ό,τι δεν την αφορούσε, γκρίνιαζε. Με τίποτα δεν ήταν ικανοποιημένη. Τίποτα δεν της αρκούσε. Τουλάχιστον έτσι έδειχνε. Ξέχασα στο ενδιάμεσο να αναφέρω, ότι σε μικρή ηλικία έπιασα τον πατέρα μου να κερατώνει τη μητέρα μου και είναι κάτι που δεν της έχω πει και ξέρω ότι συνεχίζεται ακόμη και τώρα. Το είχε καταλάβει και η μαμά μου, από τότε ακόμη και δεν ξέρω αν αυτό δικαιολογεί σε κάποιο βαθμό την άπειρη γκρίνια, που κληρονόμησα κι εγώ μεγαλώνοντας. Το ξέρω πως θα έδινε και τη ζωή της για εμένα και την αδερφή μου, αλλά, δε μας ανέθρεψε με τον καλύτερο τρόπο. Αποδοκίμαζε τα πάντα, ό,τι έκανα, ακόμη και την εμφάνισή μου. "Πώς έχεις παχύνει έτσι; Πώς δεν το βλέπεις ότι αυτό δε σου πάει;" κλπ. Εδώ να παραθέσω πως πάντα ήμουν αδύνατη (η μαμά για κάποιο λόγο με έβλεπε χοντρή) και πάντα ήμουν ένα όμορφο κοριτσάκι (χωρίς δόση ναρκισισμού). Ποτέ όμως δεν άκουσα κάποιον καλό λόγο. Το αντίθετο μάλιστα. Και είμαι σίγουρη πως το έκανε για να παραμείνω ταπεινή. Δεν ήθελε να με κάνει να είμαι ψωνάρα και το καταννοώ. Αλλά.. ΑΛΛΑ! Μεγάλωσα και όντως δεν έγινα ψωνάρα. Και όντως παρέμεινα ταπεινή. Αλλά πλέον συνειδητοποιώ ότι δεν έχω ίχνος αυτοπεποίθησης πάνω μου. Καθόλου. Στα τάρταρα σου λέω. Ό,τι κι αν κάνω το θεωρώ λάθος στην καλύτερη των περιπτώσεων. Επιζητώ την επιβεβαίωση καθώς και την επιβράβευση σε κάθε μου κίνηση. Και αυτό γιατί ποτέ δεν άκουσα ούτε ένα μπράβο. Σε τίποτα. Κι ας ήμουν άριστη μαθήτρια και ας ήμουν οτιδήποτε. Όσο για την εμφάνιση; Ασ΄τα να παν στο διάολο. Με το μπαρδόν δηλαδή. Καθημερινά εισπράττω πολλές εκδηλώσεις θαυμασμού. Από άντρες στο δρόμο (που είναι σύνηθες για τις γυναίκες) μέχρι και στο χώρο εργασίας μου, όπου συναναστρέφομαι με πάρα πολύ κόσμο. Πάντα όμως, ΠΑΝΤΑ, είμαι άσχημη και χοντρή. Κι ας μπορώ να καταλάβω πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο. Το λέει η ζυγαριά μου, το λέει κι ο κόσμος όλος. Δε μου αρέσω. Αλλά θα το προσπέρασω και αυτό και θα πάω σε κάτι που με καίει λίιιιιιιιιγο περισσότερο. Φοβάμαι. Πολύ. Έχω πάρα πολλές φοβίες, με βασικότερη αυτή της απόρριψης. Δεν καταλαβαίνεις; Να στο εξηγήσω. Φοβάμαι να εκφράσω την άποψή μου, μήπως και σταματήσει κάποιος να με συμπαθεί. Κουλό ε; Ναι το ξέρω. Πάντα είμαι το καλό παιδί για όλους. Δε δημιουργώ κανένα πρόβλημα και σε κανέναν. Δε στεναχωρώ κανέναν και προτιμώ να αδικηθώ και να την πατήσω εγώ, παρά ο οποιοσδήποτε άλλος. Λέω ψέμματα λοιπόν, προκειμένου να αποφύγω παρεξηγήσεις. Από το πιο απλό, τύπου: "Πώς σου φαίνεται αυτό το ρούχο;" (το οποίο και αηδία να είναι, για να μην κακοκαρδίσω κανέναν, απαντάω πάντα εξαιρετικό) μέχρι πολύ πιο σοβαρά ζητήματα. Φοβάμαι να εκφραστώ. Λες και αν πω αυτό που σκέφτομαι πραγματικά, θα μπω απευθείας στο περιθώριο. Ενώ λοιπόν, θέλω όλοι να είναι ειλικρινείς απέναντί μου, εγώ δεν το κάνω. Φάουλ το Μαράκι κι εδώ. Και έτσι κάπου εδώ θέλω να προσθέσω ότι έχω γίνει ψιλοαυτοκαταστροφική. Τρώω ακατάπαυστα (ευτυχώς δεν παίρνω κιλά, ακόμη) και καπνίζω πολύ. Αναγνωρίζω το τι λάθη κάνω. Ξέρω πολύ καλά πού σφάλλω και πόσο κακό μπορεί να μου κάνει αυτό, αλλά για κάποιο λόγο, ανεξήγητο σε εμένα, δεν το σταματάω. Ή τουλάχιστον, δεν το ελαττώνω. Σε γενικές γραμμές πάντως, τα όσα αναφέρω δεν είναι και πολύ ευδιάκριτα από τον υπόλοιπο κόσμο. Γι' αυτούς είμαι πάντοτε ένα "χαρούμενο" πλάσμα! Το καλό και όμορφο κορίτσι, που όλα της πηγαίνουν καλά. Επιφανειακά, όλα όντως μου πηγαίνουν καλά. Λίγο πιο μέσα όμως; Αυτό είναι το θέμα. Και πάμε και στην ΠΕΡΙΛΗΨΗ:Μίζερη (αν μπορώ να τη χαρακτηρίσω έτσι) μαμά +άφαντος πατέρας=Κόρη 32 ετών που:-γκρινιάζει πολύ, μόνο σε πολύ δικά της άτομα-δεν έχει αυτοπεποίθηση-είναι ανασφαλής-είναι δειλή-είναι και λίγο ψεύτρα-είναι και λίγο αυτοκαταστροφική-παριστάνει πολύ καλά την ευτυχισμένη γυναίκα που όλα της πηγαίνουν υπέροχα!-κρύβεται πίσω από το δάχτυλό της-αποφεύγει ευθύνεςΑυτά τα ευχάριστα από εμένα. Ήρθε η ώρα να σε χαιρετήσω. Γιατί αν συνεχίσω να γράφω, θα γράφω ... και θα γράφω. Ελπίζω να σε έκανα να νιώσεις και λίγο καλύτερα, αν νιώθεις μόνο εσύ άτομο με προβλήματα.
5
 
 
 
 
σχόλια
Λοιπον, δε θελω να παριστανω τον ψυχολογο. Θα γραψω ομως εχοντας δει και ζησει πολλα στο κομματι της ψυχολογικης υγειας.. τα πραγματα κατα τη δικη μου ταπεινη αποψη εχουν ως εξης: Επειδη εμαθες να ζεις στην απορριψη και στην αρνητικη κρητικη, σε ενα περιβαλλον οπου εδρευονται τα κοπλιμεντα εσυ νιωθεις οτι περισσευεις και αυτοματα περιθωριοποιεισαι.Επειδη καταβαθος αμφισβητεις τη μαμα και την αποψη της, δοκιμαζεις υποσεινηδειτα επικοινωνιακα τεχνασματα τυπου λεω οτι μου αρεσει ενα μπλουζακι ενω δεν μου αρεσει, πρωτον για να μη νιωσει κανεις οπως ενιωσες καποτε εσυ με την αρνητικη κριτηκη και δευτερον για να δεις αν η τοτε αποψη της μαμας σε περιπτωση που ηταν ψευτικη και απλα στα ελεγε για να μεινεις ταπεινη, ποσο ευκολα περναει στους ανθρωπους ως αληθινη, για να εντοπισεις ετσι απο τις πιθανες αντιδρασεις των αλλων το αν εντοπιζουν ενα ψεμα μεσα σε μια τοποθετηση ή οχι.Επειδη δεν εχεις αντρικο προτυπο, δεν εμπιστευεσαι την αντρικη γνωμη και νιωθεις ασφαλης αναμεσα σε γυναικες και κρεμεσε απο την αποψη τους.Επειδη σου μαθανε οσα δεν πρεπει να κανεις, τωρα σκαλωνεις στο τι πρεπει να κανεις γιατι πολυ απλα δε ξερεις τι ειναι αυτο.Ρωτα τον εαυτο σου, μια και τα λετε τοσο καλα, που χρειαζεσαι τη μητερα σου στην καθημερηνοτητα σου στο σημερα.Αν δεν ξερεις να απαντησεις δεν πειραζει. Ομοια να ρωτησεις τον εαυτο σου για τον πατερα σου. Που τον χρειαζεσαι στο σημερα.Εισαι σε φαση που δε παιρνεις καμια πρωτοβουλια γιατι ετσι σε μαθανε πως πρεπει να λειτουργεις μεσα στο συνολο. Τους χρειαζεσαι λοιπον στο να σου λενε τι πρεπει να κανεις... Ο ρολος αυτος ομως στη καθημερινοτητα σου εχει βρει αντιβαρο στα αφεντικα σου.Θα γινεις πολυ επιτυχημενη επαγγελματιας μια μερα. Αλλοι ξοδευουν χρονια για να αποκτησουν τον επαγγελματικο χαρακτηρανπου εσυ εχεις ηδη χτισμενο απο τα παιδικα σου χρονια.Και τελος να σου πω κατι και κρατα το. Ολοι περαστικοι ειναι σε αυτη τη ζωη. Φροντισε λοιπον οσο ζεις να νιωσεις ολα τα συναισθηματα στο μεγιστο βαθμο. Ο φοβος ειναι σαν ενα μωρο παιδι. Οσο τον αγνοεις τοαο φασαρια κανει. Αγκαλιασε τον για να ηρεμησει και εσυ με τη σειρα σου να δεις ποσο μικρουλης τελικα ηταν. . .
Αν σπάσεις το πόδι σου και δεν έχεις χρήματα για ιδιωτη γιατρο δεν θα πας σε ενα νοσοκομείο; Τώρα που έχεις ανάγκη εναν ψυχολογο γιατι δεν απευθυνεσαι στις δημοσιες δομες; (νοσοκομειο, κεντρα ψυχικης υγειας κλπ)
Δυστυχώς επειδή ζούμε στο Ελλάντα το σύστημα υγείας είναι τρισάθλιο μπαίνεις στο νοσοκομείο και βγαίνεις χειρότερα ή βγαίνεις οριζόντια, ειδικά άμα πας και για ψυχολογικά προβλήματα σε βγάζουν και τρελό. Προσωπικά θα συμβούλευα την μαζέψει κάποια χρήματα περιορίζοντας κάποια έξοδα (π.χ μείωσε το τσιγάρο) και να πάει σε ένα γιατρό να κάνει τη δουλειά της.
Συμφωνώ απόλυτα!!Έχεις συνειδητοποιησει ακριβώς τι γίνεται και δε σ αρέσει,έχεις ήδη κάνει τη μισή δουλειά!Πήγαινε σε κάποιο φορέα να απαλλαγείς από τα φαντάσματα και θα δεις αλλαγή θεαματική!!
Scroll to top icon