Αυτή σου η στοχοπροσήλωση δειχνει πολυ ώριμο άτομο και αξιζεις συγχαρητήρια για την στάση σου έναντι των γονιών σου. Θα επαιρνες μεγαλύτερη δύναμη αν εναρμόνιζες και την προσωπική σου ζωή με τους αλλους στοχους σου. Το ένα δεν αποκλείει το άλλο. Το λεω γιατί φαίνεσαι πολυ δοτικό άτομο , δεν είναι τυχαίο που διάλεξες την ιατρική και σου αξίζει και ενα ανάλογο άτομο. Είσαι πολύ γλυκός άνθρωπος με βαθια εσωτερικότητα . Καλή επιτυχία στη ζωή σου!
18.6.2016 | 13:50
Γεια σας
είμαι 22 χρονών στο 4 ετος της ιατρικής ιωαννίνων. Ο αδερφός μου έχει τελειώσει τη σχολή του στην Αθήνα και προς το παρόν δε δουλεύει. Το κοιτάει για μεταπτυχιακό στο εξωτερικό αν πάρει υποτροφία ειδάλλως θα πρέπει να στηριχτεί εξ ολοκλήρου στα οικονομικά της οικογένειας. Οι γονείς μου είναι καθηγητές σχολείου και όπως καταλαβαίνετε το κόστος για όλα αυτά είναι τεράστιο. Μιλάμε για τριπλούς λογαριασμούς νερού(μένουμε επαρχία), Δεη, τηλέφωνο τα πάντα. Και ειδικά αν πάει στο εξωτερικό ο αδερφός μου μόνο με δικά μας χρήματα καλά. Γενικά δεν χρωστάω μαθήματα και υπάρχει κουβέντα συνέχεια στο σπίτι να τελειώσω οπωσδήποτε στα έξι χρόνια(το θέλω και γω αυτό) γιατί η χρηματοδότηση από κει και πέρα είναι δυσβάσταχτη. Ο αδερφός μου τουλάχιστον για τα επόμενα 2 χρόνια δεν προβλέπεται να έχει δουλειά άρα παραμένει εξαρτημένος από το οικογενειακό εισόδημα. Το θέμα με όλα αυτά είναι ότι εντάξει διαβάζω πολύ για να μη χρωστάω μαθήματα, έχω τις παρέες μου και προσέχω τα έξοδά μου για να μη ξεμένω αλλά κάτι υπάρχει που με τσιμπάει. Σκέφτομαι ότι περίπου 6 χρόνια μάλλον τα ξοδεύω με διάβασμα(θέλω να είμαι καλός γιατρός), πολύ λίγα ταξίδια(για εράσμους και τέτοια ούτε λόγος και για το κόστος και για τη καθυστέρηση της σχολής), με μικρή επαφή με το άλλο φύλο (φταίω και γω όντας αρκετά κλειστός χαρακτήρας παλιότερα) και γενικά νιώθοντας ότι δεν κάνω αρκετά. Ίσως να φταίει και η σύγκριση με άλλα παιδιά πιο ευκατάστατα, πιο χαλαρά από μένα που πάνε συνέχεια ταξίδια , όποτε θέλουν, γνωρίζουν κόσμο,βγαίνουν συνέχεια και γενικά περνάνε καλά. Δεν είμαι άνθρωπος μίζερος . Δεν αναβάλλω την ευτυχία μου για μετά το πτυχίο, μετά το στρατό, μετά την ειδικότητα κλπ.. Απλά νιώθω ότι έχω αυτήν τη φωτιά για ζωή αλλά περιορίζομαι από τη κατάσταση της χώρας(φουλ ανεργία,κρίση) και την ανάγκη της οικογένειας μου. Δεν μπορώ και δν θέλω να τους πιέσω για έξτρα ξόδεμα. Τουλάχιστον ελπίζω ότι όταν αρχίσω να βγάζω λεφτά στο αγροτικό, στην ειδίκευση κλπ θα μπορέσω να κάνω έναν άλλο προγραμματισμό στη ζωή μου..Ευχαριστώ όποιον είχε την υπομονή να το διαβάσει
5
