1) ισως ασχετο με το ουσιαστικο σου θεμα αλλα μην κρινεις απο μια φωτογραφια της στιγμης ολοκληρη ζωη. Τι θελω να πω;;; μπορει μια φωτο να διχνει δυο ευτυχισμενες κοπελες που ειναι φιλες ,γνωστες ,κολλητες κτλ κτλ, ξερεις αν ειναι οντως ευτυχισμενες;;; ξερεις αν περνανε καλα ή απλα ετυχε να πετυχει η φωτο;;; 2) επειδη αν οχι ολοι οι περισσοτεροι εχουν βρεθει σε μια παρομοια φαση οπως εσυ, και μεσα σ αυτους και εγω , ολο αυτο που σε πιανει, οσο και αν δικαιολογειτε, θα σε οδηγησει σε ενα φαυλο κυκλο που αν το αφησεις για πολυ ακομα ειναι δυσκολο να βγεις.... μιζεριαζεις και παραδιδεις τα οπλα .. δεν ειναι ευκολο να μην εχεις δουλεια και να ζεις οντας ενηλικη με τους γονεις σου αλλα αν θελεις να ξεφυγεις πρεπει να αρχισεις να κανεις κατι για αυτο... πχ δεν εχεις φιλους;;; γραψου σε μια εθελοντικη ομαδα,που θα προσφερεις κιολας, και αποκτα γνωριμιεςΔεν εχεις δουλεια;;; φορα το καλο σ εαυτο και ψαξε τα παντα ακομα και αυτα που τα ειχες στο περιθωριο . Μπορει να μην ειναι οτι ονειρευοσουν αλλα θα σ προσφερουν λιγα χρηματα να κινησε μεχρι να βρεις αυτο που σ ταιριαζει... εισαι ολη μερα σπιτι;;; αν εχεις ποδηλατο ξεκινα να το χρησιμοποιεις (πλας η γυμναστικη) ψαξε τι σ αρεσει.. σ αρεσει ο χορος γραψου στο δημο σου αν εχει ειναι και τσαμπε... σ αρεσει η φωτογραφια ψαξε για σεμιναρια... Ακομα και μονη σου αξιζει να προσπαθεις
23.6.2016 | 15:52
Ζηλεύω τις κοπέλες στο instalifo.
Μπαίνω να διαβάσω/γράψω κάποια εξομολόγηση κι αναγκαστικά το μάτι θα πέσει και στην δεξιά στήλη που είναι φουλ από τα ποστ του instalifo. Κι έτσι, θα δω πάλι κάποια πανέμορφη κοπέλα που βγάζει σέλφι είτε μόνη της είτε με τον φίλο της είτε με την κολλητή της και θα ξεχάσω ότι ήθελα να διαβάσω τις εξομολογήσεις σας και το μυαλό μου θα κολλήσει πάλι εκεί, στις όμορφες κοπέλες του insta που τα έχουν όλα - σύντροφο, φίλες, δουλειά - και περνάνε ήδη ένα γαμάτο καλοκαίρι. Και μετά βάζω για άλλη μια φορά τα κλάματα που εγώ δεν έχω τίποτα από όλα αυτά, που ακόμα κι η υγεία μου οδεύει να κλωνιστεί μετά τα τόσα μου ψυχοσωματικά, που θα χαραμίσω άλλο ένα καλοκαίρι των νιάτων μου μέσα στην ανεργία και την μοναξιά, αναγκασμένη να είμαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι με δυο γονείς που επειδή έχω ακόμα την ανάγκη τους το εκμεταλλεύονται και με καταπιέζουν χειρότερα κι απ' όταν ήμουν ανήλικη - ακόμα κι όταν θελήσω να βγω μόνη μου για έναν περίπατο να ηρεμήσει λίγο το μυαλό μου, θα ακούσω πάλι τα ίδια: "αφού δεν έχεις καμία φίλη να βγείτε βόλτα, πού θα πας μονάχη σου; Θα τριγυρίζεις μόνη στους δρόμους σαν την αλήτισσα;"Και μετά ξανακλείνομαι στο δωμάτιό μου - ή στην καλύτερη, να καθήσω στο μπαλκόνι - και μετά ξανακλείνομαι όλο και πιο πολύ στον εαυτό μου και ζηλεύω όλο και πιο πολύ όσους έχουν ζωή κι εύχομαι περισσότερο από ποτέ να τελειώσει η δική μου.. Δε βρίσκω διέξοδο πια, ειλικρινά, δε βρίσκω..
4
