ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ειμαι 23 ετων κ ειμαι απ τα συνεσταλμενα κοριτσια. Μπορει μεσα στην παρεα μου να ειμαι σουπερ κοινωνικη, ομως μεσα σε μια παρεα που δεν ξερω περναω συνηθως απαρατηρητη, γιατι δεν μιλαω πολυ. Παντα θεωρουσα οτι αυτο το χαρακτηριστικο μου ειναι ελαττωμα. Θεωρουσα οτι γινεται πολυ πιο ευκολα αποδεκτος ενας ανθρωπος που μιλαει ευκολα με τους αλλους, που κινειται με ανεση στο χωρο. Κ αυτο ειναι αληθεια. Κανεις οταν σε βλεπει σιωπηλη δεν θα σε πλησιασει για να σου μιλησει, ισως φοβαται κιολας οτι μπορει να μη θες να μιλησεις. Που να ξερε οτι πολλες φορες εχεις διαθεση να μιλησεις, απλα δεν σου ειναι ευκολο να κανεις την πρωτη κινηση. Επειδη λοιπον εβλεπα οτι αυτο το χαρακτηριστικο μου μου στερουσε τη δυνατοτητα να γνωριζω αλλους ανθρωπους κ να αποκτω νεες φιλιες, τα τελευταια χρονια προσπαθουσα να βγαινω απ το καβουκι μου οταν ειμαι με αλλους. Βεβαια, αυτο το εκανα πιεζοντας τον εαυτο μου, γιατι, οπως αντιλαμβανεστε, δεν ειναι η φυσικη μου ταση να μιλαω πολυ. Κ γενικα ειμαι απ τους ανθρωπους που μιλαω μονο οταν εχω κατι να πω, βαριεμαι τις ανουσιες συζητησεις. Μερικες φορες δηλαδη μπορει να ειμαι σιωπηλη, οχι απο συστολη, αλλα γιατι δεν εχω κατι σημαντικο να πω, οποτε απ το να λεω βλακειες απλα για να "ακουγομαι", προτιμω να σιωπω. Αν κ απ οτι εχω καταλαβει μερικες φορες πρεπει να μιλας, ακομα κ αν δεν λες κατι φοβερο, απλα για να δηλωνεις την παρουσια σου, για να λες " ειμαι κ γω εδω". Οποτε αναγκαζομαι κ γω καποιες φορες να συμμετεχω σε βαρετες(κατα τη δικη μου αποψη) συζητησεις, απλα για να ανταλλασσω καμια κουβεντα με τους γυρω μου, παρολο που αυτο με κουραζει απο καποια στιγμη κ μετα(οχ ποσο σνομπ ακουγομαι-εννοω οτι με κουραζει το να μιλαω για ενα θεμα που δεν μου φαινεται ενδιαφερον). Αυτο που συνειδητοποιησα ομως τοσο καιρο που κανω αυτη την προσπαθεια να μην ειμαι τοσο εσωστρεφης ειναι οτι αυτο το χαρακτηριστικο μου ισως να μην ειναι κ τοσο κακο τελικα. Απλα εξαρταται πώς θα το δει κανεις. Οκ, σιγουρα δεν ειναι τοσο ευκολο να εχεις πολλους φιλους, οταν εισαι ντροπαλος. Ομως, εχω καταλαβει οτι καποιους τους ιντριγκαρει η διαδικασια του να προσπαθησουν να "ξεκλειδωσουν" ενα εσωστρεφες ατομο. Κ σε φιλικο επιπεδο κ σε ερωτικο. Επισης, αυτο που εχω διαπιστωσει ειναι πως οι συνομιλητες μου εκτιμουν σε μενα το οτι οταν μου λενε πχ ενα προβλημα τους, τους αφηνω να μιλησουν κ τους ακουω. Κ οταν λεω οτι τους "ακουω", δεν εννοω απλα οτι ακουω τα λογια τους, αλλα προσπαθω να ακουσω την ψυχη τους τη στιγμη που μου μιλανε, να νιωσω το πως αισθανονται. Κ ειναι σημαντικο να ξερεις να ακους, δυστυχως ομως οσοι μιλανε πολυ, δεν ξερουν συνηθως να ακουνε. Οποτε κατεληξα στο οτι ειναι καλο να προσπαθουμε να αλλαξουμε προς το καλυτερο, οταν θεωρουμε οτι καποιο χαρακτηριστικο μας δημιουργει προβλημα στις σχεσεις μας με τους αλλους, πρεπει ομως ταυτοχρονα να συνειδητοποιουμε οτι ποτε δεν θα μπορεσουμε να γινουμε κατι εκ διαμετρου αντιθετο απ αυτο που ειμαστε. Κ βασικα δεν χρειαζεται να γινουμε κατι αλλο, αρκει να αποδεχομαστε τον εαυτο μας οπως ειναι κ ετσι θα μας αποδεχτουν κ οι αλλοι. Εγω ολο αυτο τον καιρο που ημουν πολυ εσωστρεφης δεν αποδεχομουν τον εαυτο μου, εβγαζα μια απεχθεια προς αυτο το χαρακτηριστικο μου, σιχαινομουν να ακουω να με λενε ντροπαλη κ με πιεζα να γινω κατι που δεν μπορω να γινω κ απογοητευομουν. Πλεον ομως απλα αποδεχτηκα οτι δεν γινεται να γινω σουπερ κοινωνικη κ προσπαθησα απλα να γινω λιγο λιγοτερο εσωστρεφης, ωστε να ειναι πιο ευκολες οι συναναστροφες μου με τους αλλους. Κ ναι ειμαι ντροπαλη(λιγοτερο απο παλια, αλλα παραμενω ντροπαλη), αλλα δεν χρειαζεται να νιωθω μειονεκτικα γι αυτο, μ αγαπω κ ετσι.