ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

22, αντρας. αθηνα. οικογενειακη κατασταση καλη, "καθωσπρεπει". σχολη. δουλεια. δραστηριοτητες. υγιης σχεση. απ'εξω ολα φαινονται τοσο καλα, τοσο "στον δρομο τους", σε σημειο που με κανουν να το πιστευω ωρες ωρες ακομη κι εγω.και αναρωτιεμαι, την μοναξια μεσα μας αν δεν μπορουμε να την καταπολεμησουμε με ο,τι κι αν εχουμε δοκιμασει, μπορουμε να την αποδεχτουμε? υπαρχει καποιος δυνατος εκει εξω να μου πει κι εμενα πως γινεται?μοναξια σε σημειο εκνευρισμου, σε σημειο που δεν μπορω οσο κι αν εχω προσπαθησει να περιορισω, που ποναει πιο πολυ το μεσημερι παρα το βραδυ που σε ολους καποιος λειπει, κι ομως, με τοσα ατομα κοντα μου, κανεις δεν θα με καταλαβει - πιστευω. αισθανομαι οτι αργοπεθαινω μεσα μου, και δεν θα με καταλαβει καν κανεις ποσο σοβαρα μιλαω..