Είσαι 20 χρονών και πραγματικά έχεις όλο το χρόνο μπροστά σου. Ναι, καμιά φορά βλέπουμε ένα γιγάντιο αδιέξοδο... αν θέλεις να πάρεις το πτυχίο σου κάποτε τότε να παραμείνεις στην σχολή αλλά κάνε ένα διάλειμμα, βρες μια δουλειά το καλοκαίρι που να σε βγάζει από την ρουτίνα σου.Αν δεν σου αρέσει η σχολή τότε παράτα την και βρες τι θέλεις. Κανείς δεν είναι έτοιμος στα 16-17-18 να αποφασίσει στ'αλήθεια τι θέλει να ακολουθήσει και να σπουδάσει. Τώρα, όσων αφορά την μοναχικότητά σου, για να βρεις φίλους και παρέα πρέπει καταρχάς να είσαι φίλος με τον εαυτό σου... πως θα γνωρίσεις ανθρώπους αν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου? Εδώ παίζουν ρόλο και οι ουσίες, η κατάθλιψη, η έλλειψη θέλησης κτλ βασίζονται στις χημικές διεργασίες που κάνει ο εγκέφαλος μας και τα ναρκωτικά δεν βοηθάνε. Όταν μπορείς και είσαι μόνος σου και το απολαμβάνεις, τότε θα ξέρεις πως είσαι καλά...Οι γονείς σου βλέπουν ένα παιδί που δεν ξέρει τι να κάνει/θέλει και φοβούντε. Θα τα καταφέρεις μια χαρά, απλά προσπάθεια θέλει.(Αν πάρεις ένα σκυλάκι και βγαίνεις βόλτα, γνωρίζεις ανθρώπους και έχεις και παρέα στο σπίτι!)
29.6.2016 | 02:56
Βρίσκομαι σε αδιέξοδο...
Είναι η πρώτη φορά που παραθέτω τα προβλήματά μου στο διαδίκτυο. Είμαι φοιτητής, 20 χρονών και τα τελευταία 2 χρονιά, που υποτίθεται ότι θα ήταν τα καλύτερα της ζωής μου, απλά δε ζω. Αρχικά, πέρασα στο Ρέθυμνο όπου έκατσα 3 μήνες, οπότε και οι γονείς μου με έφεραν πίσω στην Αθήνα. Αυτούς τους 3 μήνες πέρασα υπέροχα, γνώρισα πολύ καλά άτομα, έκανα φιλίες και γενικά ζούσα στο φουλ. Όταν γύρισα όμως μέσω μετεγγραφής λόγω οικονομικών προβλημάτων της οικογένειάς μου τα πράγματα άλλαξαν. Το πανεπιστήμιο δε μου άρεσε καθόλου, φιλίες δεν έκανα και αυτή τη στιγμή, 2 χρόνια μετά τη μεταγραφή, μου είμαι άγνωστος μεταξύ αγνώστων. Επιπλέον, τα μαθήματα έχουν περάσει σε εντελώς δεύτερη μοίρα με αποτέλεσμα να χρωστάω πολλά και όλα αυτά οδήγησαν στο αδιέξοδο που βρίσκομαι. Από τους πρώτους μήνες στην Αθήνα έπεσα σε κατάθλιψη, άρχισα να καπνίζω,να πίνω και να κάνω (σπάνια) χρήση ναρκωτικών μπας και ξεφύγω. Κλειδώνομαι μέρες ολόκληρες στο δωμάτιό μου με μόνη μου συντροφιά ένα λάπτοπ. Οι γονείς μου με βλέπουν σ' αυτό το χάλι και το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι αν πέρασα κανα μάθημα,χωρίς αυτό να σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι φέρουν οποιαδήποτε ευθύνη για την κατάστασή μου ή για το γεγονός ότι με φέραν Αθήνα. Το πρόβλημα είναι δικό μου και μόνο δικό μου.Νιώθω συνεχώς ότι είμαι βάρος για τους δικούς μου και ότι θέλουν να φύγω. Ειλικρινά χρειάζομαι τη συμβουλή σας. Ευχαριστώ για το χρόνο σας...
3
