ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διαβάζω κάτι πολύ ενδιαφέρον,και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας...Βλέπουμε τον άλλον έτσι όπως τον θέλουμε εμείς,αλλα εαν ζούσαμε κάθε μερα διπλα σε αυτο το άτομο θα βλέπαμε ότι δεν είναι καθόλου έτσι.Ψάχνουμε να βρούμε σημάδια, ότι η έλξη είναι αμοιβαία και δίνουμε στην κάθε του κίνηση, τη σημασία που εμείς θέλουμε να δώσουμε.Μια δημοφιλής θεωρία επιλογής συντρόφου είναι η ψυχαναλυτική, η οποία έχει να κάνει με τα γονεϊκά μας πρότυπα και ιδίως με τη μητέρα – τον πρώτο άνθρωπο με τον οποίο δημιουργούμε «συμβιωτικό δεσμό» στη ζωή μας. Οι περισσότεροι ψυχολόγοι, ιδίως της φροϊδικής σχολής, επιμένουν πως η προσήλωση, ο βαθμός προσκόλλησης και εν γένει η σχέση μας με τον «πρωταρχικό μας φροντιστή» στη βρεφική μας ηλικία, ασκούν βαθιά επιρροή στις ερωτικές μας επιλογές όταν ενηλικιωνόμαστε. Τα προβλήματα της πρώτης μας σχέσης με τη μητέρα δημιουργούν και τους προβληματικούς έρωτες. Περιμένεις τότε όχι μόνο να βρεις μια κανονική γυναίκα, έναν κανονικό άντρα, αλλά έναν σύντροφο που θα την αντικαταστήσει σε καλύτερη έκδοση. Θέλεις την επιθυμητή μητέρα. Αυτό δημιουργεί τον έρωτα, τον πιο παθιασμένο. Όχι όμως τον πραγματικό έρωτα. Διότι σε αυτή την περίπτωση ψάχνουμε ένα ιδανικό που θα μας αγαπήσει, θα μας εκτιμήσει γι’ αυτό που είμαστε, όπως θα έπρεπε να το κάνει η μαμά. Κι όσο πιο πολύ περιμένει κανείς την επιθυμητή μητέρα, τόσο πιο πολύ την εξιδανικεύει. Είναι μια ναρκισσιστική ανάγκη». Αλλά τότε, αφού ξέρουμε το ψυχολογικό μοτίβο της κάθε (αποτυχημένης) σχέσης μας, γιατί δεν λέμε να το σπάσουμε; Γιατί το επαναλαμβάνουμε διαρκώς; Γιατί αντικαθιστούμε ένα παλιό λάθος με ένα καινούργιο; Αν, π.χ., το παρελθόν μας ήταν γεμάτο αισθήματα απόρριψης, τότε θα τείνουμε να επιλέγουμε συντρόφους που θα μας καλλιεργούν αισθήματα μειονεξίας, πουθα ενισχύουν τη χαμηλή μας αυτοεκτίμηση και την τάση μας γιααυτοκριτική. Ένας πατέρας, π.χ., καταθλιπτικός που μας υποχρέωσε νααναλάβουμε υποστηρικτικό ρόλο, θα μας σπρώξει πιθανόν να αναλάβουμε τορόλο «νοσοκόμας» και στους μελλοντικούς συντρόφους μας. Τα γονεϊκάμας πρότυπα και οι ταυτίσεις μας μαζί τους είναι τόσο ισχυρά, που συχνάμας σπρώχνουν να επαναλάβουμε καταστάσεις και ρόλους, ακόμα και ότανείναι τραυματικά, μόνο και μόνο επειδή έχουμε ανάγκη να ζήσουμε κάτιοικείο. Και επειδή ελπίζουμε πως αυτή τη φορά θα το κατανοήσουμε καιίσως να καταφέρουμε να το αλλάξουμε. Οπότε, αν ψάχνετε μια απάντηση στο«γιατί όλοι αυτοί σε μένα;», γιατί πάντα πέφτουμε σε συντρόφους πουείναι, π.χ., νάρκισσοι, άπιστοι, ανώριμοι, εγωιστές, κτητικοί κ.λπ. και παρ' όλα αυτά νιώθουμε μια ακαταμάχητη έλξη γι’ αυτούς, ιδού η απάντηση:Επειδή κάτι μας θυμίζουν...Εμείς τους επιλέξαμε ασυνείδητα.«Μα γιατί όλοι οι προβληματικοί άνθρωποι να τυχαίνουν σε μένα», θαέπρεπε να αναδιατυπωθεί σε «Μα τι πρόβλημα έχω εγώ και επιδιώκω ναδημιουργώ συνέχεια δυσλειτουργικές σχέσεις, προσπαθώντας –ενδεχομένως–να λύσω το πρόβλημά μου, που δεν κατανοώ;».