Να γιατί δεν κάνει να γελάς με τύπους σαν τον Μπόρις Τζόνσον...

Να γιατί δεν κάνει να γελάς με τύπους σαν τον Μπόρις Τζόνσον... Facebook Twitter
11

Είναι απολύτως ανάρμοστο να κρίνεις κάποιον από το παρουσιαστικό του, ωστόσο, στην περίπτωση του Μπόρις Τζόνσον τόσο οι Βρετανοί, όσο και τα media φαίνεται ότι με προθυμία κάνουν μια εξαίρεση. Ο ρόλος του στην πιο δύσκολη στιγμή της βρετανικής ζωής θεωρείται καθοριστικός και τον ίδιο ευθέως πλέον στα ΜΜΕ και στα social media τον παρομοιάζουν με τρολ, με καλικάντζαρο, που αφού αναστάτωσε τις ζωές όλων – και εκείνων που τον υποστήριξαν και όσων δεν τον εμπιστεύθηκαν ποτέ – αφού άφησε τη χώρα στο μέσο ενός τεράστιου χάους, αποχώρησε, περιμένοντας να καθαρίσουν τις ζημιές του οι άλλοι.

Ωστόσο, δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα για τον “Bojo”, όπως χαϊδευτικά τον αποκαλούσαν φίλοι και εχθροί στην πολιτική, στη δημοσιογραφία, στα αυτοδιοικητικά του Λονδίνου. Η ζωή τις περισσότερες φορές του χαμογελούσε, ακόμη και όταν τον έπιανε επ’ αυτοφώρω στις πλέον ανάρμοστες στιγμές του και εκείνος πάλι είχε έναν τρόπο χειρισμού των ντροπιαστικών καταστάσεων και μία φιλοσοφία που τον έκανε σχεδόν συμπαθή.

Να γιατί δεν κάνει να γελάς με τύπους σαν τον Μπόρις Τζόνσον... Facebook Twitter
Γενικώς, ο Τζόνσον ήταν ο άνθρωπος που τα κατάφερνε, όποιες κι αν ήταν οι συνθήκες. Ήταν ένας μετρ της αναπλαισίωσης, κάποιος που πάντα ήξερε να γυρίζει το παιχνίδι, υπέρ του. Όχι αυτή τη φορά, όμως...

Ο "Mr Johnson" υπήρξε ένας καλοζωισμένος κύριος, κάποιος που ποτέ δεν κρίθηκε για την αξιοπιστία του ή για την εντιμότητα του, αλλά για αυτή τη συμπαθή γραφικότητα, κάτω από την οποία ανέλυε με μαεστρία τα πολιτικά μελλούμενα και εξύφαινε τα δικά του πολιτικά σχέδια.

Εκκεντρικός, γυναικάς, ετοιμόλογος, ο άντρας που σήμερα βγαίνουν ανέκδοτα για τα μαλλιά και τις γκριμάτσες του, είχε υπάρξει από τους πιο δημοφιλείς στο γυναικείο φύλο, από την εποχή που φοιτούσε στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και μπαινόβγαινε στο Ήτον, ως προνομιακός συνομιλητής ή προνομιακός εχθρός μεγάλων πολιτικών προσωπικοτήτων των ημερών μας. 

Οι κακές γλώσσες λένε ότι του αρέσει να ακούει τη φωνή του, οι πιο συγκρατημένες ότι δεν φταίει ο Μπόρις που είναι ομιλητικός, δραστήριος και του αρέσουν τα κοινά. Έτσι κι αλλιώς, μαζί με τον αδελφό του, τον Τζο, έχουν παράδοση σε δραστηριότητες που κυκλώνουν τόσο την πολιτική όσο και τη δημοσιογραφία. Για την ακρίβεια, οι βίοι των δύο αδελφών, για αρκετό καιρό, μοιάζουν παράλληλοι. Και ο Τζον Τζόνσον εμφανίζει πλούσια πολιτική δράση με τους Συντηρητικούς και εκείνος έκανε καριέρα στον τομέα των επενδύσεων με μία θέση επικεφαλής στους Financial Times να τον περιμένει.

Βέβαια, το πέρασμα του Μπόρις από τη δημοσιογραφία ήταν μάλλον θορυβώδες, κάποτε σκανδαλώδες, γεμάτο από άρθρα που συζητιούνταν, τόσο στους “Times”, όσο και στην “Daily Telegraph”, αλλά υπήρξε από τους γραφιάδες που πάντοτε είχε τον τρόπο του να τα φέρνει βόλτα, να βγαίνει από πάνω, να χρησιμοποιεί υπέρ του τα λεκτικά ευρήματα και τους νεολογισμούς που, κατά καιρούς, γεννούσε η βρετανική επικαιρότητα.  

Ακόμη κι όταν το 2004 η ζωή – και οι δημοσιογράφοι – δυσκόλεψαν σοβαρά τον Μπόρις, εκείνος κατάφερε με παροιμιώδη ευκολία να ξεγλιστρήσει από τη δύσκολη κατάσταση.

Οι New York Times θυμούνται χαρακτηριστικά εκείνο το πρωινό του 2004, όταν ο Τζόνσον έπρεπε να πιει τον καφέ του αγκαλιά με ένα πάκο tabloids, που πολύ γλαφυρά παρέθεταν μερικές ενοχλητικότατες φήμες: ότι ο Τζόνσον διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση με γυναίκα που όχι απλώς άφησε έγκυο, αλλά πλήρωσε τόσο για την έκτρωση όσο και τη σιωπή της. Τότε, ο "Μπόρις", με τα ακατάστατα μαλλιά και τον γεμάτο ειρωνεία λόγο ήταν συντάκτης του περιοδικού “Spectator” και ενοχλητικό μέλος του βρετανικού κοινοβουλίου.

Παρά τις περί του αντιθέτου προσδοκίες, το σκάνδαλο δεν έδειξε να τον αποσυντονίζει: με αφοπλιστική άνεση – σορτς και μπαντάνα – δεν είχε διστάσει να χαρακτηρίσει την ιστορία... κουραφέξαλα, τα δημοσιεύματα αναληθή και με το πιο γοητευτικό χαμόγελο του είχε ευχηθεί στους δημοσιογράφους καλή μέρα και καλή τύχη. 

Η ιστορία απέδειξε ότι ψευδόταν και ότι αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά και δεν θα ήταν και η τελευταία. Αυτό ακριβώς το σκάνδαλο είχε γίνει η αιτία για να χάσει τη θέση του ως εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος των Συντηρητικών, αλλά ούτε αυτό είχε φανεί να τον επηρεάζει. Ειδικά, εκείνη την περίοδο φαινόταν να έχει στη φαρέτρα του ένα βέλος για κάθε αναποδιά που του εμφανιζόταν. Και κυρίως, είχε ήδη φανεί το χάρισμα του να παίζει με το θυμικό των συμπατριωτών του και να επιβάλλεται εκεί που άλλοι θα θεωρούνταν καμένα χαρτιά. 

Είχε μάλιστα το θράσος να γράψει στη στήλη του στην εφημερίδα για τις αρετές που κρύβει μία απόλυση, γνωρίζοντας τι μπορεί να προκαλέσει εξίσου τον ενθουσιασμό και τη συμπόνοια του αναγνωστικού κοινού, που παραδόξως πλήρωνε για να τον διαβάσει ή πατούσε "κλικ" στα κείμενα του με το που ανέβαιναν στο διαδίκτυο.

Να γιατί δεν κάνει να γελάς με τύπους σαν τον Μπόρις Τζόνσον... Facebook Twitter
Δυό από τις συνήθεις τεατράλε φωτογραφήσεις του "κλόουν της βρετανικής πολιτικής".

Τελοσπάντων, ακριβώς όπως συμπεραίνει σε πρόσφατο άρθρο της και η Telegraph, ο “Mr Johnson” υπήρξε ένας καλοζωισμένος κύριος, κάποιος που ποτέ δεν κρίθηκε για την αξιοπιστία του ή για την εντιμότητα του, αλλά για αυτή τη συμπαθή γραφικότητα, κάτω από την οποία ανέλυε με μαεστρία τα πολιτικά μελλούμενα και εξύφαινε τα δικά του πολιτικά σχέδια. Οι πολίτες ήξεραν με ποιόν έχουν να κάνουν, αλλά είχε τον τρόπο του να γοητεύει τους ανθρώπους – όσο κι αν φαίνεται απίστευτο – και να ζει ανενόχλητος στο δικό του συννεφάκι φτιαγμένο από Τεφλόν, χωρίς να χρειάζεται να λογοδοτήσει επί της ουσίας για όσα έχει πει ή όσα έχει κάνει.

Αυτά μέχρι χθες.

Γιατί, αυτό που μπορεί οι βρετανοί να συγχωρούσαν, εντός δεκάδων εισαγωγικών, τότε -από τα γοητευτικά παραστρατήματα, τα ψέματα και το συχνά αστείο παρουσιαστικό του, μέχρι την απόλυτη φαιδρότητα- δεν επηρέαζε άμεσα τη ζωή τους.

Στο τώρα, ο Τζόνσον όχι μόνο πόνταρε τη σταθερότητα της χώρας σ’ ένα εξαιρετικά αμφίβολο και επικίνδυνο παιχνίδι, όχι μόνο ηγήθηκε μιας εκστρατείας που έβαλε τους πάντες σε σοβαρές περιπέτειες, αλλά και αποχώρησε, όταν η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο. Κανείς δεν νοιάζεται, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στις εφημερίδες του εξωτερικού, για το αν στοιχημάτισε το δικό του μέλλον στην πολιτική. (Έτσι κι αλλιώς, όλο αυτό που διαμορφώνεται τώρα στο Ηνωμένο Βασίλειο τον ξεπερνάει).

 

Αλλά το γεγονός, ότι κάποιος σαν αυτόν πόνταρε στο Brexit, είδε τη χώρα να εξέρχεται από την Ε.Ε και να αποσταθεροποιείται μέσα σε μια νύχτα και τελικά βγήκε από την κούρσα – με την ίδια άνεση που παλιά αποποιείτο τις ευθύνες του για ένα εξώγαμο – αφήνοντας να καθαρίσουν άλλοι όλη αυτή την ακαταστασία στην οποία συνέβαλε με τεράστια προθυμία, ναι, αυτό έχει εξοργίσει τη βρετανική κοινωνία. 

Ελλιπώς προετοιμασμένος, στα όρια της ύβρεως σχεδόν, χωρίς καμία διορατικότητα για τις άμεσες συνέπειες της επιλογής του και του αποτελέσματος της κάλπης – και φυσικά εγκαταλείποντας τα περί πρωθυπουργίας όνειρα – ο Τζόνσον θεωρείται πλέον υπόλογος όχι μόνο για τα παραπάνω, αλλά και για το ότι δεν έκρυψε την ανακούφιση του, που αποχωρεί για να γλιτώσει το βάρος των ευθυνών του.

Δίχασε τους Τόρις, δημιούργησε τη μεγαλύτερη συνταγματική κρίση στη χώρα σε καιρό ειρήνης και απλώς εξαφανίστηκε

Και το χειρότερο; Ο κάποτε λαλίστατος δήμαρχος του Λονδίνου δεν έχει τολμήσει να κάνει την παραμικρή δήλωση, να δώσει κάποια συνέντευξη από τη μέρα των σοκαριστικών αποτελεσμάτων του δημοψηφίσματος.

Για έναν λάτρη του Σαίξπηρ σαν αυτόν (έχει στα σκαριά τη βιογραφία του..!) στην καλύτερη περίπτωση, όλο αυτό που συμβαίνει, είναι μία κατάσταση έμπλεη ειρωνείας.

Όπως χαρακτηριστικά γράφεται στους New York Times «κάποιος που όλη του τη ζωή συμπεριφερόταν σαν τον Φάλσταφ, απέτυχε να πείσει τους συνεργάτες του, τον εαυτό του τον ίδιο με όλον αυτόν τον χαρωπό θόρυβο και ξαφνικά κατέληξε σαν τον πρίγκιπα Χαλ» ή όπως δήλωσε ένας πολιτικός των Τόρις, ο Michael Heseltine, «είναι σαν τον στρατηγό που οδηγεί τον στρατό του στον αχό των όπλων και ακριβώς τη στιγμή που αντικρίζει το πεδίο της μάχης, το βάζει στα πόδια»...

Ο ίδιος μιλώντας στο BBC ομολόγησε ότι δεν έχει ξανασυναντήσει τέτοιον άνθρωπο στη ζωή του: «Δίχασε τους Τόρις, δημιούργησε τη μεγαλύτερη συνταγματική κρίση στη χώρα σε καιρό ειρήνης και απλώς εξαφανίστηκε», είπε.

Πρακτικά, από την προηγούμενη εβδομάδα, η οργή όσων τον στήριξαν – και μη – δεν κρύβεται. Ίσως είναι ακόμη μεγαλύτερη από αυτήν που εισέπραξε ο απερχόμενος πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον. Γιατί, όσο ο Κάμερον, επί το λαϊκότερον «έτρωγε ξύλο» επί εβδομάδες για τους χειρισμούς και την εμπλοκή του σε οικονομικά σκάνδαλα, ο Τζόνσον έμοιαζε να ανατέλλει με όλη τη δόξα ενός καλογυαλισμένου πολιτικού άστρου των Συντηρητικών.

Να γιατί δεν κάνει να γελάς με τύπους σαν τον Μπόρις Τζόνσον... Facebook Twitter
Προετοιμάζοντας έναν λόγο του στην Πελσυλβάνια...

Ουδείς – και ειδικά από τη συντηρητική πτερύγα – φαινόταν να ασχολείται με τα μονίμως αχτένιστα μαλλιά του, με την κάπως θερμοκέφαλη συμπεριφορά του, με την  άνευ όρων παράδοση του στις απολαύσεις και στις περίτεχνες ρητορείες. Η γοητεία του – επιβεβαίωναν τα media – ήταν από εκείνες που σπάνια συναντούσες σε πολιτικό της Βρετανίας εδώ και χρόνια. Για μεγάλη μερίδα των Βρετανών ήταν ο “BoJo”, ή ακόμη πιο απλά και άμεσα ο «Μπόρις».  

Μπορεί να ήταν κάποιος που είχε κατηγορηθεί ως δημοσιογράφος για λογοκλοπή, αλλά ok. Μπορεί να είχε απολυθεί γι’ αυτό από τους Times, αλλά ok. Μπορεί να ήταν κάποιος που είχε αναμιχθεί σε σκάνδαλα και έκλυτο, για πολιτικό άντρα, βίο, αλλά ok. Ήταν και κάποιος που μετά από όλα αυτά είχε καταφέρει όχι μόνο να τον προσλάβει η Telegraph και έντυπα, όπως το Spectator, αλλά και να υπογράφει μερικά από τα πιο επιδραστικά κείμενα. Ήταν και κάποιος που χρησιμοποιώντας όλα τα παραπάνω ως τη δική του αλήθεια είχε εκλεγεί δήμαρχος του Λονδίνου.

Γενικώς, ο Τζόνσον ήταν ο άνθρωπος που τα κατάφερνε, όποιες κι αν ήταν οι συνθήκες. Ήταν ένας μετρ της αναπλαισίωσης, κάποιος που πάντα ήξερε να γυρίζει το παιχνίδι, υπέρ του. Όχι αυτή τη φορά, όμως, και όχι στην πιο δύσκολη στιγμή στην ιστορία της Βρετανίας.  Αυτό του καταλογίζουν οι πολίτες – που φυσικά έχουν το δικό τους μερίδιο ευθύνης, που πίστεψαν αυτόν που τους έβαλε, και με τα δύο χέρια, στα δύσκολα. Αλλά αυτό το έργο κάπου το έχουμε ξαναδεί.

 

11

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Η διαρροή ερωτικών βίντεο θα μπορούσε να είναι προσπάθεια ανάληψης της εξουσίας στην Αφρική

Διεθνή / Η διαρροή ερωτικών βίντεο θα μπορούσε να αποτελεί προσπάθεια ανάληψης της εξουσίας στην Αφρική

Πληθώρα βίντεο με τον ανώτερο κρατικό υπάλληλο Μπαλτασάρ Ενγκόνγκα σε ερωτικές συνευρέσεις, λένε ότι κυκλοφόρησαν εσκεμμένα από τον ίδιο - Διεκδικεί την προεδρία της Ισημερινής Γουινέας
LIFO NEWSROOM

σχόλια

5 σχόλια
Ποτέ δεν με απασχόλησε η ιδιωτική ζωή κανενός πολιτικού. Ειδικά αν δεν επηρεάζει την αποτελεσματικότητά του.Ποτέ δεν με απασχόλησε η εμφάνιση οποιουδήποτε πολιτικού. Οι πολιτικοί δεν πρέπει να αντιμετωπίζονται, ούτε από σπόντα, με τα μέτρα και τα σταθμά μοντέλων, καλλιτεχνών, celebrities, αθλητών. Αυτά είναι για τον κίτρινο τύπο και τις θεραπαινίδες του.Ποτέ δεν γελώ με εκλεγμένους σε οποιοδήποτε πόστο ξένους πολιτικούς.Ποτέ δεν γελώ με πολιτικούς που αλλάζουν τον ρου της Ιστορίας.Διορθώστε με αν δεν κατάλαβα καλά, αλλά η ανάδειξη του επόμενου Βρετανού πρωθυπουργού ΔΕΝ θα γίνει μέσω εκλογών. Άρα ο Μπόρις δεν εξαρτάται από την ψήφο των Βρετανών αλλά από τις ενδοκομματικές ισορροπίες των Τόρηδων που δεν νομίζω πως τον πάνε λόγω της στάσης του στο Brexit. Και όλοι μάθαμε πως τον Μπόρις τον πούλησε ένας στενός του συνεργάτης για να διεκδικήσει στη θέση του τον πρωθυπουργικό θώκο. Προφανώς ο Μπόρις έκρινε πως οι ελπίδες ανάδειξής του σε πρωθυπουργό δεν ήταν αρκετές. Εμένα –που δεν είμαι Βρετανός- μου φαίνεται πως σαν αιτία, αυτό στέκει.Δεν αντιλαμβάνομαι λοιπόν γιατί το άρθρο σερβίρει σε έλληνες αναγνώστες την αντι-Μπόρις προπαγάνδα των Bremainers. Όλα δείχνουν πως συντομότατα η Βρετανία θα απολαύσει τα οφέλη από το Brexit και ελάχιστες επιπτώσεις από τις παρενέργειές του –τίποτε δεν προμηνύει καμιά καταστροφή για τη Βρετανία, το αντίθετο ψυχανεμίζομαι· τα σκούρα στο μέλλον αφορούν την ΕΕ.Κάτι μου λέει πως ο Μπόρις θα καταλήξει …ανδριάντας. Περιμένω τα τότε σχόλιά του για απόψεις σαν αυτές που παραθέτει το άρθρο.Αλήθεια, τι να λέει άραγε ο ευρωσκεπτικιστής Τύπος στις χώρες που σκέφτονται στα σοβαρά την διεξαγωγή παρόμοιων δημοψηφισμάτων. ¨ένα τέτοιο άρθρο, ναι, θα είχε ενδιαφέρον.
Όταν θα σκάει η φούσκα Deutsche bank, τότε οι Βρετανοί θα προσέρχονται στις κάλπες ενός νέου δημοψηφίσματος με το ερώτημα για το που θέλουν να στηθεί ο αδριάντας του Μπόρις, καμαρώνοντας την πυραυλοκίνητη οικονομία τους.
Η Βρετανία δεν έχει φύγει από την ΕΕ και δεν προβλέπεται η έξοδος της για αρκετό καιρό ακόμα, το λιγότερο, οπότε όποια άνοδική πορεία της οικονομίας της πιστώνεται στην κοινή αγορά. Με οικονομικούς όρους τίποτα απολύτως δεν έχει αλλάξει. Δεν υπάρχουν ούτε οφέλη ούτε επιπτώσεις από το Brexit γιατί δεν έχει γίνει κανένα Brexit. Αν η Βρετανία θέλει μια συμφωνία Νορβηγίας θα δεχτεί και μετακίνηση προσώπων. Γιάυτό έφυγε ο Boris γιατί ο σκοπός του Brexit αυτός είναι και ήταν να σταματήσει η μετακίνηση. Αυτό δεν θα συμβεί γιατί πρώτον είναι βασική αρχή της ΕΕ και δεύτερον γιατί στ'αλήθεια δεν συμφέρει την Βρετανία. Πάνω από 300κ μετανάστες εργάζονται μόνο στο NHS, πληρώνοντας φόρους και συμβάλλοντας στα ασφαλιστικά ταμεία. Το ίδιο ισχύει και για πολλούς αλλους τομείς που μόνο έχουν ενισχυθεί από την εισροή μεταναστών.
Πολύ γέλασα με την ανάρτηση σου!! Η εμφάνιση και οι δημόσιες πράξεις μας είναι απόλυτο αποτέλεσμα του χαρακτήρα και της προσωπικής μας ζωής. Τα κατεστραμμένα άτομα συνήθως μοιάζουν με τον κύριο Τζονσον και είναι ηλικιωμένοι που ποτέ δενέκαναν οικογένεια. Δές και τους δικούς μας.
"Ο ρόλος του στην πιο δύσκολη στιγμή της βρετανικής ζωής θεωρείται καθοριστικός .... αφού αναστάτωσε τις ζωές όλων – και εκείνων που τον υποστήριξαν και όσων δεν τον εμπιστεύθηκαν ποτέ – αφού άφησε τη χώρα στο μέσο ενός τεράστιου χάους, αποχώρησε, περιμένοντας να καθαρίσουν τις ζημιές του οι άλλοι."Σαν να περιγράφεις των Κωστάκη Καραμανλή.
Ο Τζονσον δεν ηταν αγραφο χαρτι. Ξεραν τι ειναι. Αυτα τα Οκ τα ελεγε η βρετανικη κοινωνια που αντιμετωπιζε την πολιτικη σαν κινηματογραφικη ταινια. Τωρα γιναν θεμα ταινιας ολοι τους.
Κυρία Χριστίνα μου δείτε πίσω από τα πρόσωπα τι ακριβώς συμβαίνει.Το City αποφάσισε: Go to BRICKS.Για τους απανταχού αριστερούς αυτό σημαίνει από σοκ έως το τέλος του κόσμου.Τόσους αγώνες κάνανε οι φουκαριάρηδες για να εξολοθρεύσουν εδώ και τώρα το Έθνος - Κράτος και τώρα,οι χρηματοδότες τους πάνε απλά.... BRICKS.Ω τι κόσμος κυρία Χριστίνα μου