ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι κοπέλα. Ο φίλος μου εχει μετακομίσει στο εξωτερικό εδώ και έναν χρόνο περίπου για δουλειά και κάποια στιγμή αποφάσισα να τον ακολουθήσω και να αναζητήσω κι εγώ δουλειά εκεί. Αν εξαιρέσει κανείς ότι είμαι εδώ και ένα εξάμηνο άνεργη όλα τα υπόλοιπα είναι τέλεια. Μμμμ..όλα;; Λάθος, όλα εκτός από ένα...τον συγκάτοικό μας. Ο φίλος μου λοιπόν έμενε με συγκάτοικο και φυσικά μέχρι να βρω δουλειά και να μπορέσουμε να νοικιάσουμε δικό μας σπίτι εξακολουθούμε να μένουμε και οι τρεις μαζί. Πληρώνουμε κάτι παραπάνω για τα δικά μου έξοδα, το ψυγείο το γεμίζουμε από κοινού κοκ. Για τις δουλειές του σπιτιού δεν έχουμε βάλει και πίνακα εργασιών αλλά υποτίθεται κάποιος ξέρει τι χρειάζεται ένα σπίτι ΟΚ; Λοιπόν, από τότε που μπήκα κι εγώ στο σπίτι σταδιακά ο συγκάτοικος σταμάτησε να κάνει ακόμα και τα βασικά...Δεν καθαρίζει μπάνιο, δεν σφουγγαρίζει, δεν βάζει σκούπα. Ακόμα και τα πιάτα του τα αφήνει στο νεροχύτη και δεν τα βάζει κατευθείαν στο πλυντήριο πιάτων. Σε όλα αυτά να προσθέσω και το γεγονός ότι εμείς οι δύο μαγειρεύουμε σχεδόν καθημερινά. Αυτός το δεχεται, τρώει τη μερίδα του κανονικά και ούτε ευχαριστώ δε λέει. Για να πλύνει τα κατσαρολικά ούτε λόγος. Γενικά είναι ευχάριστο άτομο, αλλά εμένα όλη αυτή του η αναισθησία και ανατολίτικη νοοτροπία μου τη δίνει στα νεύρα. Και ο φίλος μου εκνευριζεται και όλο λέει ότι θα του μιλήσει, αλλά στην ουσία κολώνει γιατί πριν που ήταν μόνοι τους ήταν φυσικά πιο χαλαροί και δεν θέλει τώρα να τον βάλει σε πρόγραμμα. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι πριν μοιράζονταν τις δουλειές και δεν υπήρχε αυτό το χάλι. Για να μετακομίσουμε αλλού, ούτε λόγος αν δεν βρω δουλειά. Να τον βρίσω δεν μπορώ γιατί μετά θα υπάρχει άσχημο κλίμα. Να του παραπονεθώ δεν μπορώ γιατί δεν είμαι επίσημη συγκάτοικος (το ενοίκιο δεν είναι ακριβώς χωρισμένο στα τρία). Η κατάσταση όμως γίνεται όλο και χειρότερη. Τι να κάνω; Τι θα κάνατε εσείς;