ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονεις μου μεθανε καθε βραδυ.Ο μπαμπας μου, η μαμα μου μετα απο καποια ωρα το βραδυ αλλαζουν δεν ειναι οι ιδιοι,φοβαμαι καθε μερα και σφιγγω την καρδια μου οταν πρεπει να ερθει αυτη η ωρα της νυχτας που θα πρεπει να αρχισει το κρασι και μετα τα θολωμενα ματια και ο αλλοωμενος λογος.Ειμαι 18 χρονων τωρα πια και η πρωτη αναμνηση που ειχα ηταν να βλεπω τους γονεις μου καθε βραδυ αλλιως, πανω σε αυτο συνηδητοποιω οτι εχω μεγαλωσει.Οσες φορες ομως και αν το πω δεν τους νοιαζει,δεν θελουν ουτε να το ακουν.Μολις τωρα ο πατερας μου ηρθε παλι στην ιδια κατασταση προσπαθωντας να μου επιβληθει και να με τρομαξει με την απειλη του > ενω αυριο δεν θα θυμαται τιποτα.Αδικα πραγματα και ψυχολογικος πολεμος,πινουμε για να μην ποναμε λενε η μονο και μονο απο συνηθεια?Απλα βαρεθηκα να μην θελω να γυρισω σπιτι για να μην αντικρυζω για αλλη μια φορα τους γονεις μου ετσι.Να ντρεπομαι να φερω κοσμο στο σπιτι το βραδυ η να μιλησω στους φιλους μου οτι οι γονεις μου εχουν και αυτοι την πλευρα.Αστο διαολο, εχω κανει αρκετη υπομονη και θα τους στηριζα οπως μπορουσα οταν μπορουσα τωρα ομως εσκασα , λυγισα,λυπαμαι σιχενομαι να τους βλεπω ετσι και ειναι στιγμες που πρεπει να τα βγαζεις.Ενα εχω να πω ,οτι και να εχουν κανει για εμενα,δεν ντρεπονται πια να συνιχεζουν να βυθιζονται στο αλκοολ για να ξεχασουν εδω και τοσα χρονια απο τοτε μου ημουνα μικρο παιδι.Τιποτα αλλο, ,συμβαινουν και χειροτερα το ξερω, απλα ηθελα να το πω.