Θυμάστε ίσως πως πέρσι η περίφημη γέφυρα του Σηκουάνα Pont Des Arts λύγισε κάτω από το βάρος των «λουκέτων του έρωτα» -ένα μέρος του κιγκλιδώματος της γέφυρας κατέρρευσε υπό το βάρος του μετάλλου!- και οι αρχές της γαλλικής πρωτεύουσας αποφάσισαν να αφαιρέσουν σχεδόν ένα εκατομμύριο λουκέτα, δηλαδή 45 τόνους.
Δε θα ήθελα να γίνει το ίδιο και με οποιοδήποτε έργο δημόσιας τέχνης στην Ελλάδα, όπως πχ. με τις Ομπρέλες του Ζογγολόπουλου που βρίσκονται στην παραλία της Θεσσαλονίκης.
Κι όμως, το έθιμο (ξενόφερτο και ξενέρωτο, αν και δεν έχει σημασία αυτό) έπιασε τόσο πολύ, που ακόμα και η τηλεόραση ασχολήθηκε -με γούτσου-γούτσου τρόπο, διαφημίζοντας ουσιαστικά την καφρίλα.
Ναι, δεν είναι έγκλημα, τουλάχιστον τώρα στην αρχή που οι κλειδαριές είναι λίγες, όμως αν συνεχιστεί θα είναι πρόβλημα. Υπάρχουν χίλιοι τρόποι για να δείξεις δημοσίως την αγάπη σου. Ακόμα και να βάλεις κλειδαριά σε γέφυρα, παρότι είναι δημόσιο αγαθό, είναι καλύτερο απ' το να κρεμάσεις οτιδήποτε σε ένα έργο τέχνης ιδιώτη το οποίο δωρίστηκε στην πόλη σου. Πόσω μάλλον όταν δεν το κάνεις επειδή δε σ' αρέσει το έργο, αλλά επειδή σ' αρέσει.
Και αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον. Σε αντίθεση με αυτούς που καταστρέφουν συνειδητά δημόσια έργα τέχνης, όσοι βάζουν λουκέτα στις ομπρέλες, πιθανότατα δεν σκέφτηκαν καν ότι μπορεί να κάνουν κάτι στραβό. Δεν το έκαναν με μίσος αλλά με αγάπη, και γι' αυτό γράφω αυτό το άρθρο, γιατί είμαι σίγουρος ότι παίρνουν από λόγια.
Είναι σαφώς μια πιο καλοπροαίρετη μορφή βανδαλισμού από τον αποκεφαλισμό αγαλμάτων ή την καταστροφή μνημείων. Και ενίοτε είναι ωραίο να συνομιλούν οι πολίτες με τα έργα τέχνης. Παρότι όμως το σκεπτικό διαφέρει, η -έστω ακούσια- έλλειψη σεβασμού παραμένει. Μπορεί να σου φαίνεται πολύ ρομαντικό να βάλεις μια κλειδαριά και στην Cappella Sistina ή να γράψεις πάνω σε έναν πίνακα του Τσαρούχη «Στέλλα σ' αγαπάω - Τάκης», όμως συγκρατήσου.
Κι άλλοι αγάπησαν και το έδειξαν δημοσίως, δεν τους έφταιξαν τίποτα όμως τα υπαίθρια έργα τέχνης.
