ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Οι γονεις μου με υιοθέτησαν και μετα απο 2χρονια γεννησαν τον αδερφο μου. Ποτε μου δεν αισθάνθηκα οτι δεν ανήκω στην οικογενεια μου παρολο που απο μικρη καταλαβαινα οτι εχω μια σημαντικη διαφορα στα χρωματα μαζι τους..Ναι ειμαι μαυρη.Αλλα Ελληνίδα! Απο τεσσαρων μηνων ειμαι στην Ελλαδα,με Ελληνες γονεις και με Ελληνα αδερφο.Ολα πηγαιναν καλα μεχρι τα 16 μου..Βγαινοντας απο το σχολειο και γυριζοντας σπιτι ερχονται δυο τυποι που ξεκινησαν να με χλευαζουν με ενα χυδαιο τροπο που δε θελω να αναφερω γιατι μου ξυπνανε ασχημες μνημες και ευτυχως περνουσαν φιλοι του αδερφου μου αλλιως θα επαιρνε πολυ ασχημη τροπη για μενα το ολο πραγμα υποθετω γιατι ηταν απομωνομενο το στενακι..Ειμαι 20 χρονων πλεον και απλα δε μπορω να κινηθώ μονη μου.Απο τοτε οπου και να παω πρεπει να ειναι κοντα ο αδερφος μου,η οι γονεις μου,ο αδερφος μου θα με παει στη σχολη,ο αδερφος μου θα με γυρισει απο τη σχολη,αν παω σε καφετερια ο αδερφος μου θα ειναι στη διπλανη.Αν οχι ο αδερφος μου η μανα μου,αν οχι η μανα μου ο πατερας μου.Δε παω διακοπες μονη μου (εννοω με φιλους) παρα μονο αν παμε στο ιδιο μερος με τους γονεις μου και αν οχι στο ιδιο ξενοδοχειο σε κοντινα. Τολμω να πω οτι απο τοτε εχουν ξανατυχει [πολυ πιο λαιτ] περιστατικα βεβαια στα οποια ο αδερφος μου τσακωθηκε πολυ ασχημα μαζι τους.Ξερω οτι εν ετη 2016 τα πραγματα ειναι δυσκολα για μενα.Το ξερω,το νιωθω,το βλεπω αλλα ειλικρινα νιωθω ΒΑΡΟΣ στην οικογενεια μου.Σκεφτομαι να φυγω,να παω στην Αθηνα σε μια φιλη και συμφοιτήτρια για τον Αυγουστο.Να μπορω να μεινω λιγο μονη μου και να δουν οτι μπορω να τα καταφερω.Δεν αντεχω αλλο να ειμαι προσκολλημενη στην οικογενεια μου νιωθω οτι δε θα καταφερω τιποτα στη ζωη μου. Οτι θα ζω παντα με τον φοβο μην με πειραξει κανεις.Και οτι φυλακιζω τους ανθρωπους που αγαπαω μεσα σε αυτο.Δεν μπορουν να κανουν τιποτα αν δεν βεβαιωθουν που ειμαι,τι κανω,ποτε γυρναω κλπ..