ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πρόσφατα (πριν 1,5 μήνα), γνώρισα έναν άνθρωπο, μετά από αρκετό καιρό μοναχικότητας. Από την αρχή έδεσε το γλυκό, απλά και όμορφα. Πολύ γρήγορα μου έδειξε ότι θέλει να είμαστε μαζί. Ούτε ατάκες τύπου "να το πάμε χαλαρά", ούτε "δεν είμαι για πολλά αλλά περνάω καλά", ούτε "είναι μπερδεμένη η κατάσταση". Ήταν πολύ ξεκάθαρα όλα και από μέρους του και από μέρους μου. Γουστάραμε να είμαστε μαζί.Είναι τρυφερός αν και σχεδόν καθόλου εκδηλωτικός με τα λόγια, κάνει όμορφες κινήσεις (λουλουδάκια, μικροδωράκια), μου πετάει ατάκες για γάμους, παιδιά και στεφάνια (κάτι που μου κάνει εντύπωση, από τόσο νωρίς), με έχει γνωρίσει σε συγγενικά και φιλικά του πρόσωπα, με εκθειάζει συνεχώς για την εξωτερική μου εμφάνιση (σχεδόν χωρίς σταματημό, ώρες-ώρες κοιτάζει σαν αποχαυνωμένος), πετάγεται μπροστά μου από το πουθενά για να με δει.Έχει πολύ χιούμορ, γελάμε πολύ, σεξουαλικά τα βρίσκουμε πλήρως, έχουμε πολλά κοινά στον χαρακτήρα μας, τόσα που μάλλον κακό είναι (και οι δύο εγωιστές, και οι δύο κυκλοθυμικοί, και οι δύο νευρόσπαστοι και αντικοινωνικοί. Μαλώνουμε και ανησυχώ για το ποιος θα κάνει κίνηση επανασύνδεσης λόγω καραεγωισμού). Αλλά ως τώρα, τα έχουμε καταφέρει, μια έτσι,μια αλλιώς. Του αναγνωρίζω επίσης μια ατόφια ειλικρίνεια που γίνεται και λίγο ωμή πολλές φορές, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι ψέματα δύσκολα θα μου πει. Το πρόβλημα ποιο είναι; Του αρέσει να αυτοαποκαλείται ψυχρός, κλειστός, σκληρός άνθρωπος που δεν λέει πολλά και όντως άμα δεν κάνουμε πλάκες ή να λέμε καθημερινές βλακείες, ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ. Γίνεται κυριολεκτικά ένα στρείδι. Για να καταλάβω την αιτία μιας συμπεριφοράς του που με ενοχλεί πρέπει να κάθομαι να μαντεύω και να του κάνω ερωτήσεις ώστε να απαντάει ναι ή όχι. Νιώθω σαν να παίρνω συνέντευξη ή να του δίνω να συμπληρώσει ερωτηματολόγιο. Δεν μιλάει για τη ζωή του (εκτός από τα εντελώς βασικά), δεν μιλάει για προηγούμενες σχέσεις του ενω μου έχει ζητήσει να πω τα δικά μου (και εν τέλει όταν είπα κάποια πράγματα, έγινε σκληρός σαν πέτρα και το πρόσωπό του σκλήρυνε λες και του είπα κάτι τραγικό ή λες και τον κεράτωσα). Μου μίλησε ελάχιστα μόνο για κάποια που έχουν χωρίσει εδώ και πολλά χρόνια και ήταν η μόνη σχέση του που ήταν μακροχρόνια.Εν ολίγοις ακόμα και τους καυγάδες, μόνη μου τους κάνω. Γίνεται τοίχος και δεν ανταποκρίνεται καν, και στο τέλος θα πει "έχεις δίκιο" ή θα λέει ηλιθιότητες και στο τέλος θα πει πάλι "έχεις δίκιο". Αλλά το πρόβλημα δεν έχει λυθεί γιατί δεν έχουμε επικοινωνήσει ουσιαστικά, ούτε μου δίνει να καταλάβω γιατί ακολούθησε μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Όταν τον ρωτάω για τη ζωή του (όχι με ύφος ανάκρισης, χαλαρά κι ωραία, όμορφα), αρνείται ουσιαστικά να απαντήσει και στο τσακίρ κέφι θα πει "δεν θυμάμαι" με ύφος πειρακτικό. Δεν λέει αυτό που πραγματικά αισθάνεται, ακόμα και όταν θυμώνει προτιμάει να μένει μόνος του να το λύνει με τον εαυτό του. Δεν μιλάει σε άνθρωπο και δεν ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΕΙ. Καμία διάθεση να λύσει με τον απέναντί του το πρόβλημα, θα πάει να ταμπουρωθεί μονάχος του κάπου, αυτός και ο εγωισμός του και δεν θα μιλιέται. Με το τσιγκέλι του τα βγάζω και κουράζομαι. Η προσπάθειά μου πάντα έχει καρπούς, καταλήγει μέσα από ντροπές και ζόρια να μου πει όμορφα πράγματα και να παραδέχεται ότι καίγεται για μένα αλλά δεν το δείχνει με τον τρόπο που ίσως περιμένω, και γιατί δεν έχει συνηθίσει να είναι σε σχέση εδώ και πολύ καιρό και γιατί φοβάται. Είναι όντως πολύ σκληρός και "αγέρωχος", αισθάνομαι ότι κουβαλάει μια ασπίδα και μια περηφάνια συνέχεια μαζί του. Τρέχα γύρευε δηλαδη, θα καταντήσω η ψυχολόγος του. Ένα βράδυ τον πέτυχα ευάλωτο επειδή είχαμε μαλώσει άγρια και είχα φτάσει να του πω να χωρίσουμε, και σχεδόν τα ξέρασε όλα, ότι μπορεί να φαίνεται κλειστός και σκληρός αλλά δεν είναι, και ότι είναι βασικά ένα μικρό παιδί που φοβάται να εκδηλωθεί και κάτι τέτοια μελό,που όμως ίσως είναι η αλήθεια, ξερω γω; Επίσης: δεν είναι λίγες οι φορές που αισθάνομαι κάπως παράξενα όταν με εκθειάζει τοοοοοοσο για την εμφάνισή μου (κολακεύομαι απίστευτα εννοείται, αλλά καμιά φορά το κάνει και κάπως επιδεικτικά του τύπου: σήμερα είσαι πανέμορφη, θέλω να σε κυκλοφορήσω παντού, είσαι η πιο όμορφη του κόσμου. Ή να περπατάμε στον δρόμο, χέρι-χέρι, βλέπει άλλους να με κοιτάνε και τον βλέπω που παίρνει το ύφος του θριαμβευτή και την ίδια στιγμή γυρνάει και μου λέει ομορφιάάάάά μου, και το ξέρω ότι το κάνει επειδή βλέπει τους άλλους να μπανίζουν. Αισθάνομαι ταυτόχρονα την πλήρη αποδοχή και τον θαυμασμό του, από την άλλη λέω: αυτό είναι; θα με γυρνάει γύρω γύρω να με δείχνει και να χαίρεται και από την άλλη δεν θα ξέρω τίποτα γι'αυτόν και θα αδυνατούμε να επικοινωνήσουμε; Θα είμαι απλώς το "βραβείο" της υπόθεσης για όσο κρατήσει το πανηγύρι; Δηλαδή είμαστε μαζί μόνο επειδή τη βρίσκει με το έξω μου και όλα τα άλλα τα περί σχέσης (επικοινωνία, συζητήσεις με νόημα, εξομολογήσεις για τις ζωές μας), ποιος τα χέζει; Και το άλλο το αλλοπρόσαλλο: ενώ λέω και λέω ότι ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ για συναισθήματα και αισθήματα και όλα τα σε -ήματα, κάνει κατι άκυρες και εντελώς πρόωρες δηλώσεις και μένω κάγκελο. Πχ. δέκα μέρες μαζί και με ένα ύφος ολίγον καυλαντιζέ και μισοαστείο μισοσοβαρό, μου πέταγε επί τρεις ώρες κοτσάνες "μ'αγαπάς;, εγώ σαγαπω!, είμαι ο άντρας της ζωής σου;" και διάφορα τέτοια χαζά. Ποιος τα λέει αυτά μέσα σε 10 μέρες, έστω και για πλάκα; Επίσης πριν τέσσερις μερες, περάσαμε πολλές ώρες μαζί, με πήγε και είδαμε και τους δικούς του (έχω γνωρίσει ήδη τον πατέρα του!), κοιμηθήκαμε μαζί και τα λοιπά και όταν αποχαιρετιόμασταν την άλλη μέρα, με κοιτάζει με ύφος σοβαρό και παράξενο και μου δηλώνει: σε λατρεύω. Τι ακριβώς λατρεύει ρε παιδιά; Την ιδέα μου; Άλλες φορές ζηλεύει απίθανα πολύ, άλλες κάνει τον κινέζο ότι δεν τον αφορά αν μου την πέφτει άλλος, το παίζει ανετίλα και ξερό ψωμί, ενώ ταυτόχρονα αλλοιώνεται η φωνή του, σταματάει εν τέλει πάλι να μιλάει και κλείνεται στο καβούκι του. Μετά λέει "ε έχω ωραίο κορίτσι, τι να κάνουμε;" λες και παρηγορεί φωναχτά τον εαυτό του κι εγώ εν τέλει παίρνω την απόφαση να του αποκρύπτω πλήρως οποιοδήποτε πλησίασμα από άλλον άντρα γιατί βλέπω ότι μόνο κακό κάνω. Καταλήγω να αισθάνομαι ότι ΔΕΝ ΞΕΡΩ με ποιον είμαι, όσο καλά κι αν περνάω μαζί του. Δεν ανοίγεται με τίποτα, μόνο άκυρες εκφράσεις από το πουθενά, παράξενες δηλώσεις, μετά το γυρνάμε πάλι στην πλάκα και το χιούμορ, γελάμε με αστεία σκηνικά που μας συμβαίνουν, κάνει καργκιοζιλίκια για να γελάω, κάνουμε σεξ, πίνουμε καφέ ρεμβάζοντας και φτου κι απ' την αρχή την άλλη μέρα. Στο ενδιάμεσο θα μου πετάξει ατάκες που παραπέμπουν στο κοινό μας μέλλον, θα μου πει "να σου βάλω στεφάνι να ησυχάσεις", θα ζηλέψει, μετά θα το μετανιώσει που ζήλεψε και θα το παίξει ψύχρα και αδιαφορία, θα πει καμιά ακόμα ωμή ή αλαζονική κοτσάνα και θα τα πάρω, δεν θα βγάλουμε άκρη, θα μαλώσουμε, και ΗΜΑΡΤΟΝ. Όλα αυτά είναι δείγματα απλώς μιας έντονης ανασφάλειας; Εγώ μόνο έτσι μπορώ να το εξηγήσω. Όλο αυτό το σκαμπανέβασμα μόνο εκεί παραπέμπει. Δεν ανοίγεται γιατί τον πάει ναααααα, μετά λέει ένα σε λατρεύω γιατί καταλαβαίνει ίσως ότι κάτι πρέπει να πει ,"μην τη χάσουμε κιόλας", ζηλεύει αυθόρμητα μετά το ξανασκέφτεται για να μη φαίνεται ο καημένος της υπόθεσης και αλλάζει γραμμή πλεύσεως, μου το παίζει ολίγον ιστορία για να πλάσει λίγο μυστήριο γύρω του "είμαι σκληρός και ψυχρός" γιατί επίσης τον έχει πάει αίμα...Συμφωνείτε; Περί ανασφάλειας δεν πρόκειται;Κι εγώ τι πρέπει να κάνω; Τη μια λέω ότι πρέπει κι εγώ να το παίξω και λίγο δύσκολη να μη με θεωρεί δεδομένη και να μην τρέχω πίσω του να τον "παρηγορώ" κάθε τρεις και μία, την άλλη σκέφτομαι ότι αν όντως μέσα του τρέμει το φυλλοκάρδι του, το μόνο που χρειάζεται είναι αγάπη, αγκαλιά και φροντίδα και να του δείχνω συνεχώς ότι τον θέλω στη ζωή μου και ότι είμαι ερωτευμένη. Μετά πάλι κάθομαι και λέω: πολλή ανάλυση δεν έχει πέσει; Δεν θα πρεπε όλα να είναι πιο απλά; Γιατί πρέπει εγώ να ανησυχώ μονίμως για την ψυχική του κατάσταση κι αυτός απλώς να είναι το κακομαθημένο, εγωιστικό παιδάκι που θέλει να το ταίζεις και να του χαϊδεύεις τα μαλλιά όλη μέρα; Γιατί κι εγώ είμαι εγωίστρια όπως προείπα, αλλά τώρα που καψουρεύτηκα, τον έβαλα αρκετά πιο πίσω τον εγωισμό. Αυτός τις περισσότερες φορές τον κρατάει σημαία και τον ανεμίζει στη μούρη μου. Αντιστέκεται σε κάτι; Είναι το όπλο του; Έχει χάσει τα αυγά και τα πασχάλια; Είναι απλώς ένας κομπλεξικός βλαμμένος; Μήπως είναι ένα πραγματικά και βαθιά ασταθές άτομο; Μήπως για οποιονδήποτε λόγο, όλη αυτή η άρνηση να ανοιχτεί, κρύβει καμιά πραγματικά άσχημη ανάμνηση ή εμπειρία; Μήπως απλώς μου παίζει παιχνίδια για να του γίνομαι βδέλλα και να μην ξεκολλάω; Μήπως η βλαμμένη είμαι εγώ που κάθομαι και τρώγομαι μόνη μου χωρίς λόγο ή που θα έπρεπε να την κάνω με ελαφρά;Τι φάση; Έχω καταμπερδευτεί γι' αυτό και το τεράστιο κείμενο!!Σημείωση: είμαι 25 και είναι 30.