Από το fb του Φοίβου Μπότση
Αυτό ήταν το κείμενο του Τέλλογλου:
«Εφυγε» ο Νίκος Ντερτιλής, ο τελευταίος φυλακισμένος πραξικοπηματίας
Του Τάσου Τέλλογλου
Ηταν ένας καλός αξιωματικός, αλλά ένας πολύ δύσκολος και επίμονος άνθρωπος. Ο Νίκος Ντερτιλής, ο τελευταίος φυλακισμένος πραξικοπηματίας, πέθανε χθες στον Ερυθρό Σταυρό σε ηλικία 92 ετών, ύστερα από 37 χρόνια κράτησης. Υπηρέτησε τη μόνη οργάνωση που πίστευε, τον στρατό. «Στον στρατό πάταγες το κουμπί και άνοιγαν τα φώτα στο Σίντνεϊ», έλεγε χαρακτηριστικά. Στην Κατοχή, ο Ντερτιλής ήταν κρατούμενος στο Χαϊδάρι επειδή είχε συνδεθεί με τη δράση του πατέρα του, αντιστράτηγου υπό τις διαταγές του αρχηγείου της Μέσης Ανατολής.
Ο Ντερτιλής υπηρέτησε αρχικά στον εμφύλιο στην Πελοπόννησο, τη Ρούμελη και τη Θράκη και το 1950 έφυγε εθελοντής στην Κορέα. Το 1964 ταξίδεψε με πλαστό διαβατήριο στην Κύπρο, όπου πήρε μέρος σε επιχειρήσεις «εκκαθάρισης» τουρκοκυπριακών χωριών κοντά στη Λεμεσό υπό τον Γρίβα.
Το 1966 ο Γεώργιος Παπαδόπουλος έστειλε ένα σύνδεσμο στη Νιγρίτα, όπου υπηρετούσε, και του πρότεινε να συνασπισθεί με τους αξιωματικούς που προετοίμαζαν το πραξικόπημα. Τη νύχτα της 20ής προς την 21η Απριλίου κατέλαβε με μία μονάδα 530 ατόμων 19 κτίρια του κέντρου διοικήσεως πρωτευούσης σε λιγότερο από 2 ώρες, καταλύοντας την Β΄ Ελληνική Δημοκρατία.
Μετά τη μήνυση του δικηγόρου Αλέξανδρου Λυκουρέζου, ο Ντερτιλής καταδικάσθηκε με τους άλλους πρωταιτίους του πραξικοπήματος σε 20ετή κάθειρξη και σε ισόβια κάθειρξη για τη δολοφονία του φοιτητή Μιχάλη Μυρογιάννη κατά την καταστολή της εξέγερσης του Πολυτεχνείου από τον στρατό. Καταλυτικό ρόλο στην καταδίκη του έπαιξε η μαρτυρία του οδηγού του Αντώνη Αγριτέλη, που είχε καταθέσει ότι ο Ντερτιλής υπερηφανεύτηκε για το «σημάδι του».
Μαζί με τον Ιωαννίδη, ο Ντερτιλής αρνιόταν να υποβάλει αίτηση αποφυλάκισης για λόγους υγείας και η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία δεν δεχόταν να τον αποφυλακίσει χωρίς αυτήν την αίτηση. Νομικά υπήρχε μόνο η δυνατότητα της απονομής χάριτος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αλλά ο ίδιος ο πραξικοπηματίας αρνήθηκε να μπει σε αυτή τη λογική -και η απονομή χάριτος χρειάζεται προηγούμενη αίτηση- υποστηρίζοντας ότι «η κυβέρνηση έπρεπε προηγουμένως να ακυρώσει τις δικαστικές της αποφάσεις. Εγώ θα βγω από τη φυλακή με τους δικούς μου όρους, θα με δικαιώσουν, θα με αποκαταστήσουν και θα βγω με χορδές και τύμπανα», είχε πει στον γράφοντα το 2005.
Τρεις διαδοχικές κυβερνήσεις διαφορετικών κομμάτων επιχείρησαν, όπως άλλωστε και ο συγκρατούμενός του Στυλιανός Παττακός, να τον μεταπείσουν, προσπαθώντας να δρομολογήσουν την υπό όρους απόλυση. Ο Ντερτιλής έκλεινε ήδη 30 χρόνια στη φυλακή.
Πριν από τα Χριστούγεννα, όταν πέθανε ο γιος του Βασίλης, σε ηλικία 62 ετών, αρνήθηκε παρά την προσφορά του υπουργείου Δικαιοσύνης, να πάει στην κηδεία. Λίγο αργότερα μεταφέρθηκε στον «Ερυθρό Σταυρό» με ισχαιμικό επεισόδιο.
-----------
Κάποιοι εξεπλάγησαν που εκπλαγήκαμε με το άρθρο του Τάσου Τέλλογλου, την επομένη του θανάτου του Ντερτιλή στην "Καθημερινή".
Κάθε κείμενο επιδέχεται φυσικά τόσων αναγνώσεων όσοι και οι αναγνώστες του. Προσωπικά, "είδα" στο κείμενο του Τέλλογλου να σκιαγραφείται το προφίλ ενός ικανού αξιωματικού, επίμονου και ξεροκέφαλου, που υπηρέτησε με συνέπεια τις (λάθος) ιδέες του.
Σόρι, αλλά είναι πολύ λάιτ αυτή η προσέγγιση για ένα στυγνό χουντικό, ο οποίος εκτελούσε ανθρώπους ή έδινε εντολές βασανισμού τους.
Και όταν ένας καλός δημοσιογράφος, αντί να συμβάλει στην καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης ενός αμνήμονος λαού (υπάρχουν άνθρωποι που ετοιμάζονται αύριο να τιμήσουν τον ντερτιλή ως ήρωα!! και θα είναι πολλοί, δυστυχώς), με την αρθρογραφία του κάθεται και γράφει τέτοιο κείμενο, μόνο απογοήτευση μπορείς να νιώσεις.
Δεν έχουμε πια την πολυτέλεια για τέτοιες "χαριτωμένες" προσεγγίσεις ανθρώπων που βίασαν τη Δημοκρατία σ' αυτή τη χώρα και πολύ ευχαρίστως θα την ξαναβίαζαν με την πρώτη δοθείσα ευκαιρία.
σχόλια