ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τα χρόνια που είμαστε χώρια φτάσανε τώρα πια τα χρόνια που ήμασταν μαζί, κι όμως ακόμα όταν σε σκέφτομαι κάτι μέσα μου σκυρτάει. Δεν ξέρω αν είναι για σένα ή για την ανάμνηση αυτού που ήσουν για μένα, αλλά είμαι καλύτερα όταν δεν σε σκέφτομαι, όταν ξεχνάω ότι κάπου εκεί έξω βρίσκεσαι κι εσύ, μάλλον με κάποια άλλη αγκαλιά και όχι εμένα. Είχαμε πει θα 'ναι για πάντα, μα το για πάντα κράτησε πιο λίγο από ότι συνήθως κρατάει, κι αυτό που μ'άφησες να φύγω ακόμα πολύ με πονάει. Το ξέρω δεν είναι φυσιολογικό. Άνθρωποι περνάνε και προσπερνάνε γιατί κανέναν δεν αφήνω να μείνει για πολύ, γιατί κανένας δεν με ξέρει και δεν μ'αγαπάει όπως εσύ. Ήμασταν σχεδόν παιδιά, το ξέρω, όταν έγινε η αρχή μα ήταν ότι πιο αληθινό και δυνατό έζησα ποτέ, και έτσι όπως σ'έπλασα μέσα μου ως το ιδανικό τώρα πια σε κανέναν δεν μπορώ να αφεθώ. Κι αν τελικά γεννηθήκαμε ο ένας για τον άλλον, αν τελικά πιο μεγάλο από αυτό άλλο δεν υπάρχει κι ας το ψάχνουμε αλλού, σε άλλες αγκαλιές, σε άλλες χώρες ακόμη; Πόσα χρόνια έχουμε χάσει και θα χάσουμε ακόμα μαζεύοντας εμπειρίες, ψάχνοντας αυτό που ήταν μέσα στα χέρια μας και το αφήσαμε να φύγει από φόβο μην μετανιώσουμε μετά που δεν προσπαθήσαμε κι αλλού, που δεν προσπαθήσαμε να υπάρξουμε χωριστά. Κι αν τελικά δεν ξαναβρεθούμε ποτέ, γιατί ποτέ κανείς δεν τόλμησε να ξαναγυρίσει, μια αγάπη θα χει χαθεί από ένα πείσμα, και οι δείκτες εκείνου του ρολογιού που μετρούσε υπομονετικά τα λεπτά μέχρι να ξαναβρεθούμε, θα παγώσουν και θα ξέρουμε ότι ο χρόνος μας τελείωσε.