αγαπητή φίλη...δεν ξέρω πόσες ώρες κάθομαι και διαβάζω την ιστορία σου κ τα σχόλια...δεν ξέρω πόσο έχω κλάψει απόψε...πόσο έχω θυμώσει ...πόσο έχω παρηγορηθεί.. αυτό που ξέρω είναι ότι βιώνω το "δράμα" σου(κ συγνώμη που το αποκαλώ έτσι) πολλά απ όσα είπες τα έχω ακούσει κ πραγματικά αναρωτιέμαι αν είναι κάποιο βίντεο που παίζει σε επανάληψη!!! είμαι στην φάση που προσπαθώ να βγάλω απ την ζωή μου αυτόν τον άνθρωπο που μπήκε με το έτσι θέλω και την έκανε άνω κάτω! είναι πάρα πολύ δύσκολο γτ είμαστε στον ίδιο εργασιακό χώρο κ δεν μπορώ απλά να εξαφανιστώ και να μην τον ξαναδώ. ΠΟΝΑΕΙ!!! αλλά που θα πάει κάποια στιγμή θα δει ότι με έχασε κ αυτό αυτόν θα τον πονέσει πιο πολύ. όταν είδα ότι νιώθω πράγματα για αυτόν άλλαξα την ζωή μου..όσο δύσκολο κ αν ήταν..δεν μπορούσα να υποκρίνομαι την ευτυχισμένη σε κάποιον άλλον!! και ναι αυτή την στιγμή νιώθω ότι είμαι η απόδειξη στο ότι οι γυναίκες έχουν πιο πολλά κότσια απ τους άντρες!! και το έκανα για ΜΕΝΑ όσο "βολεμένη" κ να ήμουν όσο δύσκολη και να ήταν η κατάσταση..δεν του ζήτησα ποτέ να διαλέξει γτ αν θέλει να είναι μαζί μου απλά θα είναι! θέλω να τον αφήσω πίσω μου γτ έχω ανάγκη δίπλα μου έναν άντρα πιο δυνατό από μένα και όχι πιο αδύνατο κ δειλό!!και αυτό πιστεύω ότι αξίζει κ σε σένα!
31.1.2013 | 11:49
Το τρίτο πρόσωπο...
Βρέθηκα χωρίς να το ξέρω το τρίτο πρόσωπο σε μία σχέση...Και θα μου πείτε, μα καλά πως γίνεται να μην το έχεις καταλάβει? Η αλήθεια είναι πως είχα κάποιες υποψίες έντονες μάλιστα, αλλά όταν ο άλλος δηλώνει αλλά και δείχνει τρελά ερωτευμένος μαζί σου, δεν μπαίνεις στη διαδικασία να κάνεις υποθέσεις γιατί πολύ απλά ο έρωτας είναι πάνω απ'όλα και όταν ζεις έναν τόσο έντονο έρωτα δεν σε νοιάζει τίποτα άλλο, δεν μπορείς να σκεφτείς τίποτα άλλο... Το έμαθα, μου τα είπε όλα εκείνος με μεγάλη ειλικρίνεια, τουλάχιστον έτσι πίστευα. Το έμαθα αρκετά νωρίς, αλλά για μένα αρκετά αργά γιατί τον είχα ήδη ερωτευτεί... και τον πίστεψα σε όσα μου είπε τον πίστεψα, ότι η σχέση του έχει φθαρεί, ότι θέλει λίγο χρόνο, ότι δεν θέλει να με χάσει κλπ κλπ κλπ... τα "γνωστά" θα μου πείτε εσείς, εντελώς άγνωστα ωστόσο σε μένα. Ο λόγος λοιπόν που τον πίστεψα, δεν ήταν, όπως πιθανόν πολλοί θα μου πείτε πως είμαι αφελής ή ηλίθια, αλλά επειδή έβλεπα έναν άνθρωπο απόλυτα ερωτευμένο μαζί μου, να με έχει απόλυτη ανάγκη και όχι μόνο σεξουαλική. Έναν άνθρωπο που δεν κρυβόταν, δεν ντρεπόταν, που έκανε όνειρα για μας κλπ (σε αντίθεση με άλλους που έχουν διπλή ζωή)Κι έτσι ζήσαμε το απόλυτο, στιγμές μαγικές, μοναδικές και σπάνιες, στιγμές που είσαι τυχερός αν καταφέρεις να ζήσεις...Δεν ήξερα τι θα γινόταν, ναι το happy end ίσως θα ήταν πολύ καλό για να είναι αληθινό... το μόνο που ήξερα είναι πως ήμουν απόλυτα ευτυχισμένη, ήταν και αυτός...Αλλά.......φυσικά δεν χώρισε ποτέ, οπότε και αναγκάστηκα να το σταματήσω, παρά τον απίστευτο πόνο που ένιωθα και νιώθω ακόμα παρόλο που έχει περάσει αρκετός καιρός...Έχω δίκιο λέει, μου ζητάει συγγνώμη και ελπίζει μια μέρα να τον συγχωρέσω, εξακολουθεί να μη θέλει να με χάσει (και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, κλασικά!)τα έκανε σκατά (τουλάχιστον το παραδέχεται) και ζει μ'αυτό. Τότε γιατί δεν χωρίζει? Οκ ναι είναι πολλά τα χρόνια και είναι αρραβωνιασμένος. Αλλά δεν είναι ούτε παντρεμένος, ούτε έχει παιδιά... Δεν το δέχομαι ως απάντηση το είναι πολλά τα χρόνια που μου είπε, πιστεύω πως υπάρχει κάτι άλλο πίσω από αυτό, κάτι που δεν μπορώ να καταλάβω... Είναι αλήθεια η συνήθεια και το "βόλεμα" πιο πάνω από έναν τόσο μεγάλο έρωτα? Τι είναι αλήθεια πιο πάνω από τον απόλυτο έρωτα..?
5
