ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

καλημερα σας.Ειμαι 30 χρονων και με τον φιλο μου ημαστε μαζι απο τα 19 μου.Σκεφτομαστε και οι δυο τον γαμο και να κανουμε παιδια.Δηλαδη αυτος το σκεφτεται εγω ειμαι πολυ επιφυλακτικη.Ζω σε ενα οικογενειακο περιβαλλον οπου ο πατερας μου ειναι απιστευτα νευρικος δημιουργει καυγαδες και χαλαει την αρμονια της οικογενειας με το παραμικρο.Οικονομικα δεν μου εχει λειψει τιποτα,ουτε εμενα ουτε και του αδελφου μου και φυσικα το περηφανευεται συνεχως.Πιστευει οτι αφου διαθετει χρηματα και δεν πινει ουτε ειναι τζογαδορος οτι ειναι ο καλυτερος πατερας.Αυτο κανεις δεν του το βγαζει απ το μυαλο.Ομως δημιουργουσε εντασεις στο σπιτι απο τοτε που τον θυμαμαι.Μας εβαζε παντα λογια για τη μητερα μου για το ποσο κακια και αδιαφορη ειναι και οταν σηκωσα το αναστημα μου με εβριζε σαν να ειμαι καμια του δρομου και φροντιζε με την καθε ευκαιρια να με εκδικηθει.Φιλους δεν εχει,ή μαλλον εχει απλα τσακωνεται συνεχεια και με αυτους.Διαζυγιο στην μανα μου δεν δινει παρολο που εκεινη εχει την οικομομικη δυνατοτητα να δωσει εξ ολοκληρου τα εξοδα αυτη το οποιο και του εχει προτεινει.Την χρησιμοποιει ξεκαθαρα για να κανει τις δουλειες του σπιτιου και το βλεπουμε και εμεις αυτο.Ο αδελφος μου ειναι 35 ετων,ανεργος κολλημενος στον υπολογιστη.Δεν εχει δουλεψει ποτε στη ζωη του μια ζωη περιμενειτην ιδανικη δουλεια οπως μας λεει.Ζει με τους γονεις μου με τα 100 ευρω που του δινει ο πατερας μου το μηνα τα οποια λεει του φτανουν οποτε δεν χρειαζεται και ξα δουλεψει και δεν μιλαει σε κανεναν και για ψυχολογο ουτε λογος.Εγω σκεφτομαι τον γαμο αυτο για να φυγω απ το σπιτι(δλδ ενας απ τους λογους ειναι αυτος οχι ο μονοσ) μιας και ο φιλος μου ειναι Γερμανος και εχει πολυ καλη δουλεια εκει.Δεν μου εχει δωσει αφορμη για τιποτα με αγαπαει με φροντιζει και σε ολα μου λεει ναι.Δεν εχει υψωσει ποτε τη φωνη του και με σεβεται παντα.Το θεμα λοιπον ειναι οτι ετσι ακριβως ηταν και ο πατερας μου πριν παντρευτει τη μητερα μου.Οταν γεννηθηκε ο αδελφος μου αρχισαν οι γκρινιες οι τσακωμοι για το παραμικρο και φυσικα δεν ασχοληθηκε καθολου με την φροντιδα μας και ελεγε συνεχως ψεμματα χωρις λογο.Φοβαμαι οπως καταλαβατε μηπως εξελιχθει ετσι και με τν φιλο μου και ζησω παλι σε ενα εφιαλτη.Εσεις οι παντρεμενοι/ες με παιδια εχετε βιωσει ραγδαια αλλαγη συμπεριφορας ακομα και οταν ο/η συντροφος σας ηταν το τελειο πριν τον γαμο?ποσο πιθανο ειναι?τελικα η οικογενεια ειναι απλα θεμα τυχης για να γινει αγαπημενη?Και υστερα ειναι οτι οπως ειπα ειναι Γερμανος δεν ξερω και πολλα για την κουλτουρα τους (οι σπουδες μου ειχαν γινει Ελβετια)μετα το γαμο καθως οι φιλοι μας ειναι απο αλλες χωρες.Θα ηθελα να ακουσω τις αποψεις σας.Να σημειωσω οτι κανω το διδακτορικο μου στη γερμανια και δεν εχω βρει δουλεια ακομα στο αντικειμενο μου και κανω παρτ ταιμ δουλειες που εχουν μια ασταθεια και πολλες φορες τυχαινει να με υποστηριζουν οικονομικα οι δικοι μου μιας και δεν θελω να ζητω απ τον συντροφο μου.Συγκατοικω με τον φιλο μου τα τελευταια 3 χρονια σε μια μικρη πολη στη Γερμανια.Οι δυο αδελφες της μητερας μου ειχαν ακριβως την ιδια τυχη μονο που αυτες τρωνε και κερατο αλλα καθονται για τα παιδια.Παρακαλω απαντηστε στις ερωτησεις μου γιατι πλεον εχω δοκιμασει τα παντα στην οικογενεια μου και δεν φτιαχνει με τιποτα.Το μονο που μπορω να κανω ειναι να φυγω και να απεξαρτηθω τελειως απ τον πατερα μου(με τη μητερα μου εχω πολυ καλη επαφη).Ευχαριστω εκ των προτερων παιδια!