ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είχα διαβάσει κάποτε ότι δεν είμαστε παρά θρύψαλα της πιο μοναχικής και τέλειας συμπατικής έκρηξης. Και έτσι θρύψαλα μοναχικά μείναμε. Διασκορπισμένα. Φοβισμένα. Κλεισμένα πίσω από πόρτες και οθόνες. Να αποζητάμε και να ελπίζουμε κάτι που δεν λέει να έρθει. Όσα αυγουστιάτικα φεγγάρια και εάν περνάνε. Όσο και αν αλλάζουν οι εποχές. Όσο και εάν βλέπω το πρόσωπό μου στο καθρεφτή και το παρατηρώ να μεγαλώνει. Μα κάτι γλυκά βράδια σαν και το αποψινό, που μοιάζει να λιώνει το φεγγάρι και μαζί και ολόκληρος ο νυχτερινός ουρανός, και τι δεν θα έδινα για να κουρνιάσω σε μια αγκαλιά. Έτσι που θα σταματούσε ο χρόνος όλος. Και θα έπαυα να ήμουν μαύρο. Και θα με έβλεπα να μετουσιώνομαι σε χρώμα κόκκινο και χρυσό και θα αγαπούσα όλες μου τις ατέλειες και θα ένωνα ξανά από την αρχή όλα μου τα κομμάτια. Εκεί, μέσα στο άπειρο της στιγμής, θα έμενα να ζω και να βιώνω σε κάθε χιλιοστό του κορμιού μου, πως ένα κάτι δίπλα σε κάτι άλλο, μεταμορφώνεται σε κάτι που ίσως και να είναι αγάπη. Πώς και πότε καταλήξαμε να μετράμε την ύπαρξη μας σε βαθμούς έλλειψης;