Αγαπημένε εξομολογούμενε, αυτή τη στιγμή μόνο, έχει 121 "ταυτίζομαι" η εξομολόγησή σου, οπότε είμαστε πολλοί που έχουμε υποστεί τραμπουκισμό, εκφοβισμό, bullying λόγω της εμφάνισής μας στο σχολείο.Το πέρασα κ εγώ αυτό (περίεργη περίοδος η εφηβεία για κάποιους από εμάς!!!) και τώρα έχω την ωριμότητα να πω αυτό που λέει ο TheSting "κούω τη φωνή να λέει "καλά ρε #^$%&#^%$, από ποιους πήγες και μάσησες;" Mακάρι να είχα συναισθηματική ωριμότητα τότε να μπορώ να καταλάβω πόσο ασήμαντοι & τυχαίοι για την μετέπειτα ενήλικη ζωή μου ήταν εκείνοι οι συμμαθητές και οι συγγενείς που με τραμπούκιζαν λόγω της εμφάνισής μου. Δυστυχώς επειδή γινόταν και στο σχολείο αλλά και στο οικογενειακό περιβάλλον νιώθω πως έχω μια "πληγή" μέσα μου, μια φωνή που μου λέει πως δεν αξίζω την ευτυχία και πως δεν έχω αξία αλλά όσο μεγαλώνω αυτό μειώνεται. Δεν έχει φύγει εντελως αλλά τον περισσότερο καιρό καταφέρνω να επαναφέρω το μυαλό μου στο "είσαι ό,τι θέλεις να έισαι και μπορείς να έχεις κάθε ευτυχία στον κόσμο γιατί δεν υστερείς σε σχέση με τους άλλους".Ο τραμπουκισμός λοιπόν, θεωρώ πως με λύγισε αλλά δεν με έσπασε (κλισέ but it's ok!!!), με έκανε να μπορώ να δω με συμπόνοια τους άλλους και φυσικά να σταματάω τον τραμπουκισμό όταν το βλέπω να συμβαίνει μπροστά μου και η καλύτερη μέθοδος είναι να το λες εκέινη τη στιγμή όπως ακριβώς είναι...τραμπουκισμός, bullying. Εξομολογούμενε, κατά τη γνώμη μου, πρέπει σιγά σιγά να αποβάλεις την επιθυμία να σε είχαν αποδεχτεί. Οι τραμπούκοι φέρονται έτσι γιατί δεν ξέρουν κάτι καλύτερο, είναι χάλια μαύρα οι ίδιοι, είναι ρατσιστές αλλά δεν το ξέρουν. Είναι τουλάχιστον ηλίθιο να κοροϊδεύεις κάποιον γιατί έχει ακμή! Ειλικρινά πόσο χαζός & πεζός πρέπει να είναι κάποιος για να το κάνει αυτό; Καλά κάνεις και κρατάς αποστάσεις όταν τους συναντάς και που δεν θέΔεις πάρε-δώσε. When you associate with scum, you become scum λένε οι αμερικανοί και έχουν δίκιο. Ζεις μια ωραία ζωή απ'οτι κατάλαβα και είναι υπέροχο το να μπορείς να βοηθάς τους γονείς σου. Είμαι σίγουρη πως θα περιβάλλεσαι και από υπέροχους και ενδιαφέροντες ανθρώπους!Για να καταλάβεις πόσο άθλιοι είναι οι bullies...στο δημοτικό που πήγαινα τραμπούκιζαν ένα αγόρι που ήταν πολύ όμορφο και αργότερα έγινε μοντέλο! Ψηλός, γυμνασμένος με πολύ φωτεινά γαλάζια μάτια!!! Αυτό είναι ενδεικτικό του οτι δεν πρέπει να μας κάνουν οι τραμπουκοι να νιώθουμε πως δεν αξίζουμε...αυτό που λένε δεν είναι αλήθεια!!!Δυστυχώς πολλές φορές συμβαίνει σε χρόνια καθοριστικά για την ταυτότητα του ατόμου...στην παιδική & εφηβική ηλικία. Αλλά όπως λέει μια αγαπημένη μου συγγραφέας "ας περνάνε κάποιοι καλά στο σχολείο και ας είναι οι πιο δημοφιλείς εκεί. Οι υπόλοιποι έχουμε το υπόλοιπο της ζωής μας να το κάνουμε αυτό, ως ενήλικες και αυτό είναι ακόμα πιο διασκεδαστικό!" Με φιλικούς χαιρετισμούς :-)
22.8.2016 | 21:35
Πως με επηρέασε ο σχολικός εκφοβισμός
Πιθανόν να βγει μεγάλη η εξομολόγηση αλλά θέλω να μοιραστώ μαζί σας το πως με επηρέασε το bullying που δέχθηκα στο λύκειο. Το σώμα μου και το πρόσωπο μου ήταν η αφορμή να πέσω θύμα σχολικού εκφοβισμού. Και όλα αυτά εδώ και 7 χρόνια είναι ακόμα μέσα μου.Το γεγονός ότι ήμουν πολύ αδύνατος και είχα έντονη ακμή στο πρόσωπο ήταν ο λόγος που πάνω από 5 παιδιά στο τμήμα μου στο λύκειο θα με ειρωνεύονταν και θα προσπαθούσαν ρωτώντας με πράγματα να με κάνουν να νιώσω απαίσια, και στο μάθημα και σε διαλείμματα. 2 παιδιά μέσα στη τάξη έκαναν παρέα μαζί μου, και ο ένας μάλιστα εξαιτίας μου περιθωριοποιήθηκε κι αυτός σε ένα βαθμό από τους υπόλοιπους και δέχτηκε κι αυτός πειράγματα. Αλλά ήταν πραγματικός φίλος και με στήριζε. Πάντα τα σχολικά χρόνια ζούσα με την ελπίδα ότι τα παιδιά που με ειρωνεύονταν θα σταματούσαν. Πάντα θα προσπαθούσα να τους προσεγγίσω ευγενικά και όμορφα και να μπω κι εγώ στο ''αστείο'' τους μαζί τους. Θα με ειρωνεύονταν και εγώ προσπαθούσα να δημιουργήσω το ''ελάτε παιδιά να γελάσουμε όλοι μαζί σαν παρέα'' αλλά μάταια. Πάντα το μετέτρεπαν και πάλι στο ''είμαστε ΕΜΕΙΣ και γελάμε με ΣΕΝΑ. Δέξου το.'' Και για κάποιο ανεξήγητο λόγο ήθελα να με αποδεχτούν.Εδώ και χρόνια έχω φυσιολογικό βάρος, δεν είμαι πετσί και κόκαλο όπως τότε. Έχω αλλάξει αρκετά σωματικά κ ψυχολογικά, έχω πλέον γένια, έχει φύγει πλήρως η ακμή που με ταλαιπωρούσε, και το άγχος που με κυρίευε τότε έχει μειωθεί σημαντικά. Τώρα πλέον έχω τελειώσει τις σπουδές μου και έχω μια αρκετά καλή δουλειά. Μπορεί να μην έχω πολύ ελεύθερο χρόνο εξαιτίας της, αλλά μπορώ να είμαι οικονομικά άνετος και να βοηθάω και τους γονείς μου. :)Και τόσα χρόνια μετά όταν σκέφτομαι τα σχολικά χρόνια συνεχίζω να νιώθω απαίσια. Δε περνάει αυτό το αίσθημα αδικίας. Και έχω πετύχει 1-2 από αυτούς στο παρελθόν στο δρόμο, και δεν αντάλλαξα ούτε κουβέντα. Ούτε εκείνοι. Πρόσφατα μάλιστα έτυχε να πετύχω στο δρόμο μια συμμαθήτρια μου, από εκείνες στο τμήμα που με σνομπάρανε. Που εγώ γεμάτος αυτοπεποίθηση μια φορά τότε, τη χαιρέτησα όπως κι άλλα παιδιά από το τμήμα και με αγνόησε. Και τη πέτυχα στο δρόμο που λέτε πριν λίγες μέρες, και με χαιρέτησε γεμάτη χαμόγελα. Να με ρωτάει τι κάνω, τι σπούδασα, κτλ. Της απάντησα στα γρήγορα, της είπα ότι βιάζομαι κι έφυγα. Δεν άντεξα σιχάθηκα. Δε περνάει αυτό το αίσθημα αδικίας... Αν είχα ακόμη τα σπυριά, και καμπούριαζα όπως τότε, θα καταδεχόσουν να μου μιλήσεις;Γιατί να με επηρεάζει ακόμα τόσο... Δε θα ήθελα να κρατούσα τη παραμικρή επαφή με τους συμμαθητές αυτούς. Και ξέρετε ποιο είναι το χειρότερο; Ότι υπάρχει ακόμα μια φωνή μέσα μου που θέλει να με είχανε αποδεχτεί...Είναι περίεργο; Είναι περίεργο που δε θα 'θελα πάρε-δώσε ούτε τυπικά με αυτά τα άτομα;
8
