Από τον Δημήτρη Καραΐσκο
Βρέθηκαν σ' ένα κιτρινισμένο φάκελο, κρυμμένο μέσα στις σελίδες ενός παλιού βιβλίου μέσα σ'ενα παλαιοπωλείο. Εφτά φωτογραφίες με Αθηναϊκά θέματα, τραβηγμένες τελείως ερασιτεχνικά, και με περιεχόμενο χιλιοπαιγμένο: τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης, τη Στοά του Αττάλου, τον ναό του Ηφαίστου, το Ηρώδειο, το Δαφνί, τα Λιμανάκια.
Οι φωτογραφίες αυτές αρχικά μοιάζουν χωρίς ενδιαφέρον, χωρίς αναπνοή και χωρίς αφήγηση. Κι όμως, αφού τις κοιτάξει κανείς καλύτερα, αρχίζει και παρατηρεί μικρά πράγματα: στον ναό του Δαφνίου δεν υπάρχει ψυχή, όπως και στη Διονυσίου Αρεοπαγίτου μπροστά απ' το Ηρώδειο, παρά ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο, ή δυο-τρεις άνθρωποι. Είναι σαν η πόλη να έχει εκκενωθεί. Στο ναό του Ηφαίστου ένας λεκές έχει απλωθεί και μοιάζει με ήλιο σε παιδική ζωγραφιά, και στα Λιμανάκια, στις "τρύπες του Καραμανλή", το τοπίο μοιάζει άδειο και ξερό, ενώ ένα μυστήριο μακρόστενο σύννεφο που μοιάζει με U.F.O. ποζάρει στον ουρανό, και η θάλασσα, έτσι μπλε που είναι, σε κάνει να αναλογίζεσαι πόσο πεντακάθαρα θα ήταν τότε τα νερά του Σαρωνικού.
Εν τέλει συνειδητοποιεί κανείς πως αυτές οι εικόνες, μην περιέχοντας καμμία αισθητικοποίηση - πέρα απ'την de facto αίσθηση του ίδιου του φωτογραφικού φορμά της εποχής - μοιάζουν να έχουν την ικανότητα να απεικονίζουν πολύ ζωντάνα την ίδια τη στιγμή, το ίδιο το δευτερόλεπτο που τραβήχτηκαν, λειτουργώντας σαν reality report βουτηγμένο στο πέπλο του χρόνου.
Κοιτώντας τις νοιώθει κανείς αυτό το ζεστό μεσημέρι, που όλα μοιάζουν ακίνητα και πνιγηρά, ένα μεσημέρι ανώνυμο και ασήμαντο, χαμένο για πάντα στο χρόνο. Σχεδόν ακούει κανείς τα τζιτζίκια και τον μακρινό ήχο απο μια πόρτα να κλείνει σ' 'ενα απ'τα αυτοκίνητα που παρκάρανε μόλις μπροστά απο ναό του Ηφαίστου. Μάλλον πρόκειται για το ίδιο μεσημέρι σε όλες τις φωτογραφίες, που ίσως τραβήχτηκαν κατά τη διάρκεια της ίδιας μεγάλης βόλτας στο Λεκανοπέδιο στα μέσα κάποιου Αυγούστου, όταν η μισή πόλη κοιμόταν κι η άλλη μισή παραθέριζε.
Πιθανόν ο ανώνυμος φωτογράφος να έκανε ένα μικροσκοπικό πρότζεκτ με Αθηναϊκά θέματα, και να το έβαλε μέσα σ' ένα φάκελο, που με τη σειρά του έγινε σελιδοδείκτης. Ίσως να ήθελε να το στείλει κάπου, αλλα δεν το έκανε ποτέ, κι έτσι το ξέχασε μέσα στο βιβλίο που διάβαζε. Που να 'ξερε, πως καμιά σαρανταριά χρόνια μετά, η αθώα αισθητική του είναι πλέον υπολογισμένο, μεταμοντέρνο ρετρό, και οι συμπαθέστατες, κακές φωτογραφίες του, χαμένες για χρόνια απο χέρι, θα φωτίζονταν απο τα πολύχρωμα πίξελς μιας ιστοσελίδας...
σχόλια