ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Νιώθω ότι η ζωή μου έχει τελειώσει. Είμαι 26 χρονων, θεωρητικά με αρκετά χρόνια μπροστά μου ακόμη, αλλά παρολα αυτά νιώθω νεκρός μέσα μου. Γυρνάω πίσω να δω τη ζωή μου και τη βλέπω μέσα στον πόνο και στην απελπισία. Οταν στα εικοσιτέσσερά μου συνειδητοποίησα ότι ειμαι ομοφυλόφιλος προσπάθησα να το αποδεκτώ και να συνειδητοποιήσω πόσο ψέμμα και υποκρισία έδειχνα μεχρι τότε αρνούμενος και στον ίδιο τον εαυτό μου αυτή μου την ιδιαιτερότητα. Είναι ό,τι χειροτερο να ζεις μες στο ψέμμα και μαζί και οι γύρω σου.Επισης, ειχα πολλα περιττα κιλα και ενιωθα πολυ πολυ ασχημα γι αυτο. Ετσι, είχα περιττα κιλά και τα έχασα, πηγα γυμναστηριο - δεν κατάφερα να αποκτήσω γραμμωμένο σώμα αλλά τουλάχιστον έσφιξα - και ένιωσα ελαχιστα πιο καλα. Τωρα, εναμισι χρονο μετα, έχω καθηλωθει λόγω επέμβασης στο κρεβάτι, εχω βάλει πολλά κιλά, δεν μπορω να γυμναστώ και συν τοις αλλοις ειμαι και πολυ ασχημος στο προσωπο (ουτως ή αλλως ήμουν) και δεν μπορω να πονταρω εκει. Η ομοφυλοφιλικη κοινοτητα γενικά, δινει πολυ μεγαλη σημασια στην εμφανιση των αλλων γκει. Και οι γυναικες δινουν σαφως, αλλα σε μικροτερο βαθμο. Ετσι λοιπον ουτε στο προσφατο παρελθον, ουτε και τωρα φυσικα εχω την παραμικρη περαση σε αλλους γκει, αλλά ουτε και στις γυναικες γενικα. Εκτος αυτων, εχω καθηλωθει στο σπιτι μου με γονεις που πραγματικα ειναι ο,τι χειροτερο. Η αγαπη τους ειναι νοσηρη, πνιγηρη, νομιζουν οτι ειμαι κτημα τους, οχι αυτονομη προσωπικοτητα. Καθε μερα που περναει με φερνει πιο κοντα στην πληρη απελπισια.Αλλωστε και μια μερα να ξεφυγω και να ζησω αλλου μονος μου (πραγμα σχεδον ακατορθωτο στην Ελλαδα της κρισης), ειμαι καταδικασμενος σε αιωνια μοναξια. Το ασχημο ειναι, οτι περασα λογω οικογενειακων συνθηκων πολυ ασχημα παιδικα και κυριως εφηβικα χρονια. Ακομη ξαι ως φοιτητης περασα πολυ ασχημα. Και ακομη και σημερα αυτο που λεγεται πεπρωμενο, μοιρα, Θεος ή απλη τύχη με καταδυναστευει αφηνοντας με ανημπορο σε ενα κρεβατι να κλαιω καθημερινα οπως τοτε που ημουν Γυμνασιο. Αληθεια παιδια μη σας τυχει αυτο που ζω.