ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτος που μ αρεσει εχει σχεση. Ειμαστε στην ιδια παρεα κ απ οτι εχω καταλαβει με συμπαθει πολυ, κ πιθανοτατα νιωθει κ κατι παραπανω, αν κρινω απ την γενικοτερη συμπεριφορα του απεναντι μου. Το "προβλημα" μου ειναι το εξης: υπαρχουν φορες που μου προτεινει να βγουμε οι δυο μας (υποτιθεται μια φιλικη εξοδος για μπυρα) κ εγω απ τη μια φυσικα κ δεν θελω να χασω ευκαιρια να βρισκομαι μαζι του, αλλα απ την αλλη δεν θεωρω σωστο να βγαινουμε, εφοσον εχει σχεση κ εφοσον βλεπω οτι δεν του ειμαι αδιαφορη. Τις περισσοτερες φορες ομως παρασυρομαι απ το συναισθημα κ αποδεχομαι τις προτασεις του, αλλα την ιδια στιγμη νιωθω τυψεις, γιατι δεν το θεωρω σωστο να βγαινουμε, εφοσον γενικα φαινεται οτι του αρεσω. Αλλα απ την αλλη λεω οτι (οσο σκληρο κ αν ακουστει) δεν ειναι δικο μου θεμα οτι εχει σχεση. Εγω βγαινω με εναν ανθρωπο που μ αρεσει κ δεν εχω να απολογηθω για κατι, εφοσον ειμαι ελευθερη. Ενω εκεινος παρολο που ειναι δεσμευμενος, βγαινει μαζι μου, χωρις να νιωθει ασχημα για τη σχεση του. Κ μαλιστα ειναι αυτος που το προτεινει. Αρα εφοσον δεν νιωθει αυτος ασχημα, θα νιωσω εγω? Εννοειται πως δεν σκοπευω να κανω κατι μαζι του, οσο εχει σχεση, αλλα δεν θελω να απορριπτω τις προτασεις που μου κανει, γιατι εχω αναγκη να τον βλεπω, να μιλαμε. Αλλα μεχρι εκει. Θεωρειτε οτι ειναι κακο που λεω ναι στις "φιλικες" προτασεις που μου κανει για εξοδο, απ τη στιγμη που ξερω οτι κ οι δυο μεσα μας δεν βλεπουμε τις εξοδους αυτες ως φιλικες? Η πιστευετε πως εφοσον δεν κανουμε κατι, ειναι οκ να βγαινουμε?