ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Βασικά, καλημέρα σας.Είμαι 29 χρόνων και δουλεύω σε μία εταιρεία 5 χρόνια τώρα. Κάνω τη δουλειά μου όσο καλύτερα μπορώ. Και είμαι πολύ καλή σε αυτό που έχω αναλάβει. Συνεχώς λοιπόν, οι πελάτες επεδίωκαν συνάντηση με το αφεντικό προκειμένου να πουν ευχαριστώ και να μιλήσουν για το πόσο καλή δουλειά έκανα. Κάπου στον Ιούνιο με φώναξε ένα από τα αφεντικά (τους έχω δει σπάνιες φορές και σχεδόν ποτέ δεν έχουμε μιλήσει) στο γραφείο του. Με ρώτησε πράγματα για εμένα. Για τα μεταπτυχιακά μου, για το αν σκέφτομαι να κάνω οικογένεια σύντομα, αν έχω στείλει βιογραφικό σε άλλη εταιρεία και τέτοια. Φοβήθηκα μήπως σκέφτεται να με απολύσει. Παρ' όλα αυτά όμως, δεν έδειξα τίποτα και απαντούσα με ψυχραιμία και ειλικρίνεια. Τέλος Αυγούστου με ξαναφώναξε. Μου κόπηκαν τα πόδια. Δεύτερη φορά μέσα σε 2 μήνες; Δεν πίστευα ότι θα ήταν για καλό. Μου μίλησε εν συντομία για το διπλανό τομέα, στον οποίο επικρατεί ένα χάος. Απλά τον κοιτούσα και περίμενα να δω πού θα το πάει. Και το πήγε εκεί που δεν το περίμενα. Μου είπε το εξής: Αναλαμβάνεις τη διεύθυνση, είσαι ικανή και θέλω να βάλεις σε μία τάξη αυτό και εκείνο. Από εκεί και πέρα, σε περίπτωση που θελήσεις να φύγεις, θα φύγεις μία και καλή. Δε σε ρωτάω αν θες. Δε με ενδιαφέρει. Πιστεύω σε εσένα και πρέπει να τα καταφέρεις αλλιώς απολύεσαι.Πήρα προαγωγή! Ανέλαβα τη διεύθυνση. Είχα μείνει απλά να τον κοιτάζω. Δεν είπα κουβέντα. Καλώς ή κακώς, μου δόθηκε μία τόσο μεγάλη ευκαιρία σε σχετικά μικρή ηλικία και σε μία τόσο μεγάλη εταιρεία. Πριν λίγες μέρες ξεκίνησα στο νέο τομέα. Τα άτομα που εργάζονται εκεί είναι πολύ μεγαλύτερα μου. Τα γνωρίζω μόνο εμφανισιακά. Δεν έχω μιλήσει ποτέ με κανέναν. Δε με υποδέχτηκαν με τρελή χαρά. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να μου δείξουν ότι έχουν περισσότερη εμπειρία από εμένα, οπότε δε χρειάζονται υποδείξεις. Κάνουν λάθη τραγικά. Και ίσως το κάνουν επίτηδες. Δεν το ζήτησα να πάω εκεί, ούτε καν μου είχε περάσει από το μυαλό. Δε θέλω ούτε να τους φέρνω σε δύσκολη θέση. Δε θέλω να νιώθουν απειλή. Αλλά, δεν έχω τον τρόπο να τους τα πω όλα αυτά. Το γραφείο μου είναι μακριά από τα δικά τους. Δεν προλαβαίνω όμως να τελειώσω την οργάνωση ώστε να πάω να τους γνωρίσω καλύτερα. Και δεν ξέρω και αν θέλουν κιόλας. Πάντως, δεν περνάω πολύ καλά.Φοβάμαι πολύ. Φοβάμαι μήπως δεν είμαι τόσο αποδοτική, ενώ, είναι μια δουλειά που λατρεύω. Καταλαβαίνω πως είμαι η καινούρια και ίσως και αυτοί να φοβούνται. Απλά, δεν είμαι αποδεκτή και το ξέρω. Είναι η πρώτη φορά που αγχώνομαι τόσο πολύ. Θέλω να τα καταφέρω. Θέλω να αποδείξω ότι είμαι ικανή να έχω αυτή τη θέση. Ότι δεν επιλέχθηκα τυχαία. Αλλά δε με αφήνουν. Είναι 5 άτομα (από τα 25) που κάνουν εσκεμμένα κάποια πράγματα και ρίχνουν το βάρος σε εμένα. Μόλις γυρίσω σπίτι τρέχω στο μπάνιο και κάνω εμετό από το άγχος. Δεν τρώω πολύ και όλο ξεφυσάω. Συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο αλλά κάπου πρέπει να πω για το πώς νιώθω. Να είστε όλοι καλά!