ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Ζούμε σε μια εποχή που βασιλεύει ο εγωισμός και το ψέμα. Γίνανε όλα τόσο ψεύτικα. Δεν ξέρω αλλά ίσως φταίει και ο χρόνος που περνά. Ίσως φταίει η τεχνολογική εξέλιξη που με το πέρασμα του χρόνου γιγαντώνεται. Που να πήγε τόση αγάπη; Τριγύρω καθημερινά βλέπεις ανθρώπους να φοράνε προσωπεία. Χαμογελάνε μόνο όταν είναι να βγουν μια φωτογραφία για να την ανεβάσουν στα διάφορα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Είμαι η μόνη που το βλέπω αυτό; Γιατί υπάρχει τόση κακία; Δεν ζω σε άλλον πλανήτη ξέρω πολύ καλά τι μου γίνεται. Οι άνθρωποι τείνουν να αλλάζουν όσο περνάει ο καιρός. Θα σας πω για ένα συμβάν που έγινε πριν 3 μέρες. Ήμουν στο λεωφορείο και σχεδόν δίπλα μου ήταν μια γυναίκα με ένα καροτσάκι. Στο καροτσάκι ήταν ένα πανέμορφο κοριτσάκι γύρω στα 2. Με κοίταξε και μου χαμογέλασε. Της χαμογέλασα και εγώ. Η μάνα με είδε και μου είπε "Τι γελάς στο παιδί μου μωρή;". Έμεινα ανέκφραστη για 4-5 δευτερόλεπτα. Και μετά λέω "Σας ζητώ συγνώμη που χαμογέλασα στο παιδί σας επειδή μου χαμογέλασε και εκείνη". Κάποιοι αποδοκίμασαν λεκτικά την γυναίκα αλλά τους ζήτησα να σταματήσουν για χάρη του παιδιού. Κάθε γονιός έχει δικαίωμα να υπερασπίζετε το παιδί του με τον τρόπο που νομίζει εκείνος καλύτερο. Στεναχωρέθηκα όμως που μου μίλησε με αυτόν τον τρόπο δεν σας το κρύβω. Τι το κακό έκανα; Ήταν σφάλμα μου που χαμογέλασα στο παιδί; Δεν είχα μέσα μου δόλιους σκοπούς για το κοριτσάκι. Ούτε καν. Απλά της χαμογέλασα επειδή μου χαμογέλασε κι αυτή. Σε όλη την διαδρομή μουρμούριζε σε μια άγνωστη που ήταν δίπλα της. Δεν καταλαβαίνω γιατί την πείραξε τόσο. Εγώ παρέμεινα στην θέση μου και δεν ξανακοίταξα το κοριτσάκι. Την έβλεπα όμως με την άκρη του ματιού μου που κουνούσε τα ποδαράκια και τα χεράκια της. Ξέρω είναι λίγο περίεργη εξομολόγηση. Ξεκίνησα από το γενικό και κατέληξα το ειδικό. Και ήθελα να το γράψω εδώ για να μου πείτε και εσέις την δική σας άποψη. Σας ευχαριστώ που διαθέσατε λίγο από τον χρόνο σας για να δείτε την εξομολογήση μου. :)